Μια αφανής αλυσίδα ανθρωπιάς

μια-αφανής-αλυσίδα-ανθρωπιάς-233577

Διαβάζουν στα πρόσωπα των ανθρώπων τον πόνο και νοιώθουν βάρος στην ψυχή τους, όταν αντικρίζουν το βλέμμα γεμάτο θλίψη ενός συνανθρώπου τους που δεν έχει πια στον ήλιο μοίρα. Ας έχουν οι ίδιοι το δικό τους πόνο

Στάθηκε διστακτικά μπροστά στην πόρτα του καταστήματος. Δεν πέρασε μέσα, αλλά χαιρέτισε με ένα πλατύ χαμόγελο τους υπευθύνους του μαγαζιού, μέχρι που διαπίστωσε ότι την είδαν. Συνοφρύωσε όμως λίγο σαν να ένοιωσε αμηχανία και ντροπή, όταν οι θαμώνες απέναντί της, την κοίταξαν.

Παρέμεινε μπροστά από την είσοδο, πήρε ένα κεσεδάκι φαγητό από τον ευγενικό υπάλληλο, ο οποίος της ευχήθηκε «καλή όρεξη», τον ευχαρίστησε πολλές φορές και αποχώρησε. Εξασφάλισε το φαγητό της και γι’ αυτή τη μέρα. Χάρη στην ευγενική προσφορά ενός καταστήματος. Που μάλλον την έχουν δει άλλες φορές να ζητά ένα πιάτο φαγητό, χωρίς να μπορεί να πληρώσει. Και μάλλον της το πρόσφεραν και για εκείνη αποτελεί πλέον το «καταφύγιό» της για μια μερίδα.

Υπάρχουν άνθρωποι, που διαβάζουν στα πρόσωπα των ανθρώπων τον πόνο και νοιώθουν βάρος στην ψυχή τους, όταν αντικρίζουν το βλέμμα γεμάτο θλίψη ενός συνανθρώπου τους που δεν έχει πια στον ήλιο μοίρα. Ας έχουν οι ίδιοι το δικό τους πόνο. Βλέπουν απέναντί τους την πιο δύσκολη θέση, τη φτώχεια, την εξαθλίωση. Και προσφέρουν από το υστέρημά τους. Ανθρωποι που προσφέρουν αθόρυβα, που δεν θέλουν να το μάθει κανείς, γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Το μόνο που θέλουν είναι να προσφέρουν ό,τι μπορούν, πολύ, λίγο ή λιγότερο, να γίνουν και οι ίδιοι ένας κρίκος μιας τεράστιας αφανούς «αλυσίδας» προσφοράς.

Είναι οι άνθρωποι που όταν μαγειρεύουν, χωρίς δεύτερη σκέψη θα δώσουν ένα πιάτο φαγητό, που όταν κοιτούν τα ρούχα που δεν τους χρειάζονται πια δεν θα τα πετάξουν στον κάδο απορριμμάτων, που όταν αγοράσουν σχολικά για τα παιδιά τους θα πάρουν και κάτι παραπάνω για να δώσουν σε ένα παιδί που οι γονείς του δεν έχουν.

Σε αυτούς τους ανθρώπους στηρίχθηκε, στο πρώτο μεγάλο το κύμα της οικονομικής κρίσης και της εφαρμογής των μνημονίων, η Ελλάδα. Αυτοί οι άνθρωποι έδωσαν μια ανάσα, όσο μικρή και αν ήταν, στους συνανθρώπους τους, που έχασαν επιχειρήσεις, δουλειές, τα πάντα. Σε αυτή τη χαμηλών τόνων προσφορά αρχίζουν να στηρίζονται και πάλι οι τοπικές κοινωνίες. Και ας βάλλονται και οι ίδιοι από τα δύσκολα μέτρα. Και ας μετρούν εφιαλτικές νύχτες για όσα δύσκολα καλούνται να αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους.

Σε αυτή τη χώρα, με τις πολλές ιδιοτροπίες της και τις πολλές κακές συνήθειές της, υπάρχει ακόμη ανθρωπιά. Αυτή η χώρα έχει ζήσει τα δύσκολα, σε αρκετές περιόδους της. Και έχει μάθει να παλεύει με τον τρόπο της. Να παλεύει, να απλώνει χέρι βοηθείας, να υπομένει και να περιμένει…

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου