Ξημέρωνε Σάββατο. Πάει και αυτό. Το πρώτο πολυνομοσχέδιο, που περιλαμβάνει μόλις των προαπαιτούμενων του τρίτου μνημονίου ήταν νόμος του κράτους. Η πρώτη κρίσιμη δοκιμασία για τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είχε περάσει, με μία ή για την ακρίβεια μισή απώλεια, αυτή του Αχαιού βουλευτή των ΑΝΕΝ Ν. Νικολόπουλου. Η δοκιμασία της χώρας και των πολιτών της ξεκινούσε, όμως, ιδιαίτερα δύσκολη για άλλη μια φορά…
Οι δυσκολίες δεν τελειώνουν με τη χθεσινή ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, αφού εντός του Οκτωβρίου πρόκειται να έρθει προς ψήφιση το δεύτερο και βαρύτερο μέτρο των προαπαιτούμενων, που θα περιλαμβάνει βαριά φορολόγηση των αγροτών και πλήθος άλλων επιβαρύνσεων σχεδόν για όλες τις επαγγελματικές ομάδες και όλες τις κοινωνικές τάξεις. Η ανηφόρα συνεχίζεται, με δυο λόγια. Και ο χειμώνας που έρχεται μάλλον δεν θα είναι ήπιος.
Η κυβέρνηση τακτοποίησε προς το παρόν τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι των ευρωπαίων. Τώρα και οι Ελληνες φορολογούμενοι πρέπει να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους προς το δημόσιο, παλιές και νέες που προκύπτουν, από τη συμφωνία του τρίτου μνημονίου.
Το μεγάλο ερώτημα, ωστόσο, είναι μια είναι η φορολογική ικανότητα των πολιτών. Οσο αυξάνονται οι φόροι, η ικανότητα αυτή μειώνεται. Το έχει πει άλλωστε ένας εκ των σοφότερων Ελλήνων του 20ου αιώνα, από τη δεκαετία του 1950 κιόλας, ο ακαδημαϊκός και πρώην πρωθυπουργός Ξενοφών Ζολώτας. «Οι φόροι σκοτώνουν τους φόρους», είχε πει τότε. Βεβαίως, οι υπογραφές δεσμεύουν τη χώρα και τα προαπαιτούμενα γίνονται απαιτητά από τους δανειστές.
Οι πολίτες, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, δεν επιδιώκουν να αποφύγουν τη φορολόγηση. Αδυνατούν να ανταποκριθούν. Από τη μύγα πόσο ξύγκι να βγάλεις; Ο προβληματισμός γίνεται ακόμη εντονότερος, διότι στο δημόσιο λόγο έχει χαθεί εντελώς κάθε συζήτηση για αναπτυξιακή στροφή της ελληνικής οικονομίας. Ανάπτυξη ακούμε και ανάπτυξη δεν βλέπουμε. Για επενδύσεις όλο και σπάνιες οι κουβέντες.
Ομως, πρέπει να το καταλάβουν όλοι: κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κοινωνικοί εταίροι. Το σώμα της ελληνικής οικονομίας είναι αναιμικό. Το αίμα της οικονομίας είναι η ρευστότητα. Με την επενδυτική άπνοια που υπάρχει, αυτό το σώμα κινδυνεύει και με απόλυτη αφυδάτωση. Και τότε ο θάνατος δεν θα αργήσει. Χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις, ξένες και ελληνικές, και φρέσκο χρήμα καμία πορεία δεν πρόκειται. Αν δεν κατανοήσουμε αυτή την απλούστατη αρχή της λεγόμενης ανοιχτής και ελεύθερης οικονομίας θα συνεχίσουμε να ταλαιπωρούμαστε και να ματαιοπονούμε χωρίς αποτέλεσμα
