Τρόμος για τις περιουσίες και τις ζωές τους, αγανάκτηση, πλήρης απογοήτευση από τις εικόνες των πύρινων μετώπων που οργίαζαν με τη βοήθεια των ισχυρών ανέμων. Συναισθήματα απολύτως δικαιολογημένα απέναντι στην καταστροφή που συντελούνταν στην περιοχή του Καρέα. Οχι, όμως, και η οργισμένη φραστική επίθεση που δέχθηκε ο υπουργός (μέχρι και εκείνη την ώρα) Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Π. Λαφαζάνης, μεταβαίνοντας χθες ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης στη φλεγόμενη περιοχή.
Σε δύσκολες στιγμές για τους πολίτες, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, της πολιτείας, της αυτοδιοίκησης οφείλουν να είναι παρόντες, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους. Μπορούν να επικριθούν, αλλά όχι να κυνηγηθούν επειδή ενδιαφέρθηκαν να μεταβούν στο σημείο της καταστροφής. Οπως ο Π. Λαφαζάνης χθες, όταν εμφανίστηκε στον Καρέα για να αποκομίσει ιδία εικόνα για το μέγεθος της απειλής από τις φλόγες που κατασπάραζαν τα πάντα.
Ρωτήθηκε τι δουλειά είχε εκεί και η ένταση της φωνής ενός πολίτη δημιούργησε επεισόδιο. Ο υπουργός -διότι εκείνη την ώρα ως υπουργός ήταν στον Καρέα- αποχώρησε για να μη δοθεί συνέχεια. Η δουλειά του, όμως, δεν ήταν η κατάσβεση, αλλά η καταγραφή των δεδομένων και ο συντονισμός. Δεν ήταν ούτε πυροσβέστης και πολύ περισσότερο ούτε ο εμπρηστής. Αν στο πρόσωπό του, ο διαμαρτυρόμενος πολίτης είδε τον εμπνευστή του σχεδίου της δραχμής, με το οποίο διαφωνεί, εάν είδε τον επικεφαλής της πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ που δεν στήριξε τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση στις κρίσιμες στιγμές της χώρας, εάν είδε έναν εκπρόσωπο μιας κυβέρνησης που άλλα υποσχέθηκε και αλλού έφτασε, τότε σίγουρα δεν αξιολογούσε την πραγματικότητα.
Τα «λαϊκά δικαστήρια», τα οποία στήνονται στους δρόμους στη θέα πολιτικών, από οπουδήποτε και αν προέρχονται, πρέπει να αποτελέσουν οριστικό παρελθόν. Οι δημοκρατίες προβλέπουν συγκεκριμένες διαδικασίες και οι νόμοι της ζούγκλας δεν ταιριάζουν σε σύγχρονες κοινωνίες. Οι πολίτες δεν κρίνουν μόνο, κρίνονται. Δεν αναζητούν μόνο ευθύνες, έχουν και τις δικές τους. Ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί διαμορφώνουμε την εικόνα της Πολιτείας μας. Ας μη ξεχνάμε ότι η φραστική βία είναι το προοίμιο της ωμής βίας.
