Tα τρία τελευταία χρόνια κυρίως παίζεται ένα ατέλειωτο πιγκ πογκ στις πλάτες των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Καταστρατηγήσεις συμβάσεων, μισθοί πείνας, συμβάσεις μεσαίωνα, αδήλωτη εργασία και συνθήκες απασχόλησης που παραπέμπουν σε χώρες του τρίτου κόσμου.
Απίστευτες ιστορίες πληροφορείται ο καθένας μας καθημερινά για τον τρόπο με τον οποίο βιώνουν οι μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα την κρίση και ενώ από παντού τα μηνύματα που έρχονται είναι αρνητικά όσον αφορά το μέλλον. Άδηλο όσο ποτέ, μελαγχολικές οι προβλέψεις, απαισιόδοξες οι εκτιμήσεις όσων βλέπουν ότι και πάλι ο ΣΕΒ μαζί με το Υπουργείου Εργασίας αναμοχλεύουν έστω εξωδίκως θέματα μισθών, συμβάσεων και κατώτερου μισθού.
Και όλα αυτά ενώ αναμένεται η τρόικα που έρχεται όπως λένε με άγριες διαθέσεις και ενώ υπάρχουν ορισμένοι που ευχαρίστως θα έβγαιναν να υπερθεματίσουν, κρατιούνται όμως προς το παρόν προκειμένου να μη χρεωθούν το πολιτικό κόστος.
Για αυτό και όσο πιο γρήγορα οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν ότι σε αυτή τη «μάχη» είναι μόνοι τους τόσο το καλύτερο. Θα σχεδιάσουν και καλύτερα την αντεπίθεσή τους.
Μπροστά στο δίλημμα που θέτουν όλο και συχνότερα πλέον οι εργοδότες ότι θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους ή θα τις μεταφέρουν σε άλλες χώρες με μικρότερο κόστος, η απάντηση δεν μπορεί να είναι περικοπή μισθού. Εάν ανοίξει τέτοιος δρόμος και δημιουργηθεί δεδικασμένο, δεν υπάρχει πλέον γυρισμός.
«Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» έλεγαν οι αρχαίοι και δίκιο είχαν. Χρήματα που κόπηκαν δεν επιστρέφονται.
Κεκτημένα που κατακρεουργήθηκαν, χάθηκαν κιόλας. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα και ας μη βαυκαλίζονται ορισμένοι θέλοντας να «χρυσώσουν» το χάπι για τα επόμενα δύσκολα που έρχονται.
Υποχωρεί ο εργαζόμενος μέχρι εκεί όμως που τουλάχιστον δεν υποθηκεύει το μέλλον το δικό του αλλά και των επόμενων μετά από αυτόν.
Τα μέτρα που προτείνονται παραπέμπουν ευθέως σε εργασιακό μεσαίωνα. Αυτό είναι άλλωστε αυταπόδεικτο από το καθημερινό δελτίο εργατικών διαφορών στις κατά τόπους Επιθεωρήσεις Εργασίας. Καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας και πλήρη απορρύθμιση. Τις τελευταίες μέρες παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος. Όσοι εκουσίως ή ακούσια συνηγορούν, θα έρθει η ώρα που θα πληρώσουν το λογαριασμό. Το θέμα είναι να μην τον πληρώσουμε όλοι μαζί. Εκτός και εάν ως εργαζόμενοι πλέον έχουμε αποδεχτεί ότι ο Πάγκαλος είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε…».
Διότι υπάρχει και αυτό το ενοχικό σύνδρομο που μας κατατρέχει και δεν είναι τυχαίο ότι ακούς εργαζόμενους να «ταυτίζονται» με τις ιδεοληψίες Πάγκαλου, λες και είχαν ποτέ τις αποδοχές εκείνες που θα τους επέτρεπαν να ζήσουν τη ζωή του Πάγκαλου ή του κάθε στελέχους σαν τον πρώην Υπουργό, που εκ του ασφαλούς, βγαίνει και υπερθεματίζει περί της αναγκαιότητας οι μισθοί… να συρρικνωθούν και άλλο για να υπάρχει δήθεν ανταγωνιστικότητα. Σε αυτή τη λογική κινούμενοι οι κυβερνώντες, μας έφτασαν ως χώρα να έχουμε ανεργία 28% και να επαίρονται κιόλας σαν τον κ. Βρούτση ότι… μπήκε φρένο και ότι αρχίζει η ανάκαμψη, όταν ακόμη και πρωτοετής φοιτητής των Οικονομικών γνωρίζει ότι με «δημοσιονομικό πλεόνασμα» μία χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει.
