Η είδηση της αποχώρησης της ΒΙΟΧΑΛΚΟ από την Ελλάδα προκειμένου να μεταφέρει την έδρα της στο Βέλγιο ήταν πράγματι χθες ένα ακόμη «χτύπημα» στο success story του Αντώνη Σαμαρά και της κυβέρνησης.
Είχαν προηγηθεί και άλλες εταιρείες όπως η COCA COLA όπως και η ΦΑΓΕ που παλαιότερα ανακοίνωσαν ότι μεταφέρουν την έδρα των επιχειρήσεών τους εκτός Ελλάδας και οι πληροφορίες αναφέρουν ότι δυστυχώς ετοιμάζονται και άλλες μεγάλες ελληνικές εταιρείες, που έχουν πάνω απο 50% διεθνείς δραστηριότητες, ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο.
Ασφαλώς και η εξέλιξη αυτή αποτελεί θανάσιμο πλήγμα για την ελληνική οικονομία και ειδικά σε μία περίοδο όπως αυτή που διανύουμε, αλλά ως απόφαση είναι ενδεικτική του αρνητικού κλίματος που υπάρχει και μέσα στο οποίο πλέον η επιχειρηματικότητα καρκινοβατεί.
Διαβάζοντας στο διαδίκτυο διάφορες απόψεις για τους λόγους που οδηγούν μεγάλους ομίλους να μεταναστεύουν, εάν μη τι άλλο ανακάλυψα, ότι πράγματι το περιβάλλον στη χώρα. όχι απλά είναι εχθρικό πλέον για τις επιχειρήσεις. αλλά και μη βιώσιμο σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Η πιστωτική απομόνωση των ελληνικών επιχειρήσεων είτε με υψηλά επιτόκια, είτε με προκαταβολές για αγορές πρώτων υλών, είτε λόγω της κακής οικονομικής φήμης της χώρας μας, όσο και ένα υποτίθεται ότι το κλίμα έχει αλλάξει, έχει προκαλέσει μπλάκ άουτ.
Επίσης η συνεχιζόμενη ύφεση στην οικονομία, αναπόφευκτα συνεχίζει να επηρεάζει αρνητικά την εγχώρια παραγωγή. Η απουσία βασικών εργαλείων επιχειρηματικής λειτουργίας, όπως είναι η οικονομική ρευστότητα και η αδυναμία του πιστωτικού συστήματος να χρηματοδοτεί τον προγραμματισμό της παραγωγικής λειτουργίας διευρύνει συνεχώς τον κύκλο της αβεβαιότητας και οδηγεί στον συνεχή περιορισμό της οικονομικής δραστηριότητας, δοκιμάζοντας όσες αντοχές έχουν απομείνει λόγω της έλλειψης ρευστότητας.
Στο σύνολό τους μάλιστα σχεδόν οι επιχειρήσεις, εντοπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα, που επηρεάζουν το έργο τους στην έλλειψη χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όπως προκύπτει με απόλυτη σαφήνεια η πιστωτική ασφυξία, που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις αποτελεί μακράν το μείζον ζήτημα, το οποίο αφορά στην επιβίωσή τους, το αμέσως επόμενο ιεραρχείται αυτό των ακάλυπτων επιταγών.
Πρέπει να ξεκινήσει η ουσιαστική χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και των δραστηριοτήτων της αγοράς φωνάζουν και ξαναφωνάζουν οι επιχειρηματίες, εκτιμώντας μάλιστα ότι τα όρια αντοχής πλέον είναι ελάχιστα για τις περισσότερες επιχειρήσεις και ειδικότερα για τις μικρομεσαίες με προσωπικό μέχρι 20 και 30 εργαζόμενους.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα είναι απολύτως λογικό οι επιχειρήσεις να αναζητούν άλλους δρόμους για να επιβιώσουν ακόμη και εκτός Ελλάδος, όσο και εάν αυτό κακοφαίνεται στο οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο αυτής της χώρας.
Και επειδή εμείς δεν είμαστε από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι η χώρα μπορεί να επιβιώσει χωρίς την επιχειρηματικότητα, ούτε ότι μπορούν να υπάρχουν εργαζόμενοι χωρίς εργοστάσια και βιομηχανίες, καλό θα είναι τα αρμόδια Υπουργεία να επανεξετάσουν τη στάση τους σε διάφορα θέματα που αφορούν τη στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας, διότι σε λίγο θα «κουνάμε όλοι μαζί» το μαντήλι στις επιχειρήσεις και θα κάνουμε εκ των υστέρων μνημόσυνα πάνω στα ερείπια που θα έχει αφήσει το νέο κύμα μετανάστευσης των επιχειρήσεων.
