Ο τρόπος με τον οποίο τις τελευταίες μέρες ο Υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας απέφυγε κάθε σχόλιο -πόσο μάλλον- να απαντήσει στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το εάν θα υπάρξει μείωση του ΦΠΑ στο πετρέλαιο θέρμανσης (που μάλλον το απορρίπτει), αρκεί για να μας πονηρέψει ότι έρχονται και άλλες λυπητερές.
Μπορεί οι πολιτικοί αρχηγοί να ανακοίνωσαν ότι διαφωνούν με τις οριζόντιες περικοπές, το γεγονός όμως ότι οι οριστικές αποφάσεις δε λαμβάνονται από τους ίδιους αλλά από τους δανειστές σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ΥΠΟΙΚ θα έχει τον τελευταίο λόγο, μας προϊδεάζει για τα μελλούμενα.
Γίνεται απλά πιο πασιφανές ότι συνεχίζεται αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι που έχουμε ζήσει τα δυόμιση τελευταία χρόνια, η τακτική του «καρότου και μαστίγιου» με τους καλούς και τους κακούς, που στο τέλος «ενώνονται» και από κοινού αποφασίζουν κάθε φορά τα μέτρα.
Η πραγματικότητα όμως που βιώνουν τα τελευταία 3,5 τελευταία χρόνια οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες και οι εργαζόμενοι, με τα αναρίθμητα λουκέτα και τις απολύσεις, δεν αφήνουν περιθώρια παρά για απογοήτευση και αγανάκτηση.
Ο χαμηλός τζίρος που συνδέεται αφενός με την αφαίμαξη των εισοδημάτων των καταναλωτών και αφετέρου με την κακή ψυχολογία εξαιτίας της ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το μέλλον, τα ενοίκια που παραμένουν υψηλά και δυσβάσταχτα, η υπερφορολόγηση, το ανεξέλεγκτο παραεμπόριο, η ανυπαρξία ρευστότητας, η απροθυμία των τραπεζών να διευκολύνουν τις υγιείς επιχειρήσεις και οι ολοένα και αυξανόμενες ασφαλιστικές εισφορές, αποτελούν «θηλιά» στο λαιμό του κάθε Έλληνα.
Οι εργαζόμενοι, ο εμπορικός κόσμος και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν δεχθεί τα τελευταία χρόνια ανελέητο πόλεμο από τις λάθος επιλογές της κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν έχουν δεσμευτεί σε συγκεκριμένα ζητήματα για την ανάκαμψη της αγοράς και την ενίσχυση της απασχόλησης.
Μίλησαν για μείωση ασφαλιστικών εισφορών και δυνατότητα θεώρησης βιβλιαρίων υγείας και σε όσους έχουν οφειλές για τουλάχιστον ένα χρόνο χωρίς διακανονισμό, για θέσπιση επιδόματος ανεργίας και στους ελεύθερους επαγγελματίες που διακόπτουν το επάγγελμα, αύξηση του ποσού και των δόσεων για το διακανονισμό των ληξιπρόθεσμων οφειλών για τα επόμενα δύο χρόνια, για υλοποίηση προγραμμάτων για την ενίσχυση της απασχόλησης και όχι της ανεργίας, μέχρι σήμερα όμως ελάχιστα έχουν υλοποιηθεί και αυτά τις περισσότερες φορές με πολλές «εκπτώσεις».
Και αυτό συνιστά εάν μη τι άλλο ψαλίδισμα, όχι μόνο ελπίδων και προσδοκιών -για όσους φυσικά τις είχαν- αλλά ψαλίδισμα του ίδιου του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου για μία καλύτερη ζωή. Μία καθημερινότητα που δε θα περιλαμβάνει τόσο υψηλούς δείκτες ανεργίας και θα δίνει το δικαίωμα για περισσότερες ανάσες ανακούφισης.
