Μεγάλες οι ευθύνες των δύο μεγάλων κομμάτων που άσκησαν κυβερνητική πολιτική σε βάρος συνταξιούχων τα τελευταία χρόνια, που αποτελούν μία από τις κοινωνικές ομάδες που κάθε φορά που λαμβάνονται μέτρα πλήττονται άμεσα. Διότι τι να σου κάνει μία σύνταξη 400 και 500 ευρώ όταν το κόστος ζωής έχει εκτιναχθεί στα ύψη;
Οι διαρκείς αλλαγές και ανατροπές στην κοινωνική ασφάλιση, η συνεχής κινδυνολογία από την πλευρά των κυβερνήσεων και των εκάστοτε υπουργών για τα επικουρικά ταμεία , η διαρκής επανάληψη περί ελλειμμάτων και του δυσβάσταχτου οικονομικού βάρους των Ταμείων από τις συντάξεις, έχουν πλέον έναν και μοναδικό στόχο. Και αυτό τον γνωρίζουν οι συνταξιούχοι. Προετοιμάζεται κατάλληλα το έδαφος για τις επόμενες αλλαγές. Έτσι ώστε τα μέτρα που λαμβάνονται κάθε φορά να εμφανίζονται ως αναγκαιότητα, αν όχι ως σωτηρία, του ασφαλιστικού συστήματος.
Η κινδυνολογία, άλλωστε, είναι το «κλειδί», κάθε φορά, για να ανοίξει η κάθε “επιδρομή” στο οικογενειακό εισόδημα και τις συντάξεις. Και το επισημαίνουμε αυτό διότι και πάλι τις τελευταίες μέρες ξεκίνησε ξανά μία συζήτηση περί νέου ασφαλιστικού και νέων αλλαγών στα εργασιακά.
Μέσα σε 17 χρόνια οι κυβερνήσεις της Ν.Δ και του Πα.Σο.Κ. ψήφισαν τέσσερις αντιασφαλιστικούς νόμους, όμως τα Ταμεία δεν είχαν καμία προκοπή. Και πώς να έχουν άλλωστε, αφού η εισφοροδιαφυγή συνεχίστηκε όπως και οι χαριστικές ρυθμίσεις προς τους εργοδότες. Όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα εξελίξεις, η ίδια τακτική θα ακολουθηθεί και πάλι Ακόμη μία ασφαλιστική μεταρρύθμιση βρίσκεται στα σκαριά ενώ με τη διαδικασία express έρχονται νομοσχέδια για νέες ευέλικτες μορφές απασχόλησης κ.α
Ποιοί θα πονέσουν περισσότερο; Και πάλι οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί και τα λαικά στρώματα.
Αυτοί θα κληθούν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα όπως κάθε φορά και με το φορολογικό. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς. 35 χρόνια τώρα ακούμε τις κυβερνήσεις να βάζουν στα λόγια «τέλος στη διαφθορά». Χρειάζονται έργα. Το ίδιο και με το φορολογικό. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς. Χρόνια τώρα ακούμε τις κυβερνήσεις να βάζουν στα λόγια τέλος στην κοινωνική αδικία. Στα λόγια όμως. Χρειάζονται έργα.
Με τη διαφορά όμως πως σήμερα η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο. Οι πολίτες ασφυκτιούν και επιτέλους πρέπει να ανασάνουν. Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά να ανασύρεται η κινδυνολογία ως «όπλο» προκειμένου να αποδεχτούν οι πολίτες τα σκληρά μέτρα που από τη μία μέρα στην άλλη φέρνουν τα πάνω κάτω. Κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει τίποτα. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πλέον τη χασούρα. Απλά περιμένουμε να δούμε που φτάνει ο πάτος… Εάν φυσικά έχει το «βαρέλι» διότι αυτά που βιώνουμε δείχνουν ότι τέλος… δεν έχει.
