Mε τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους μίλησα χθες από διαφορετικούς εργασιακούς χώρους και όμως σε όλες τις περιπτώσεις τα προβλήματα βουνό.
Οι εργαζόμενοι κυριολεκτικά στη μέγγενη. Αντιμετωπίζονται ως σαν να μην ήταν τίποτα, ως να μην ανήκαν ποτέ στο έμψυχο δυναμικό των επιχειρήσεων, σαν «σκουπίδια» που πρέπει να τα ξεφορτωθούν και μάλιστα σε «τιμή ευκαιρίας».
Είτε γιατί αντιδρούν στα νέα μέτρα που θέλουν να επιβάλλουν, είτε γιατί συνδικαλίστηκαν, είτε γιατί διεκδικούν να πληρωθούν βάση των συλλογικών συμβάσεων και της ειδικότητάς τους.
Το αυτονόητο δικαίωμα του εργαζόμενου στην εργασία είναι πλέον ζητούμενο, ενώ και όπου ακόμη υπάρχουν στιβαρές επιχειρήσεις και αυτές προσπαθούν να βγάλουν από τη «μύγα – ξύγκι» καταπατώντας εργασιακά δικαιώματα.
Με άλλοθι την οικονομική κρίση βλέπεις τους εκπροσώπους των εργοδοτών να στέκονται απέναντι σε εργαζόμενους χωρίς να ωχριούν φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίζουν τις απολύσεις συμφωνημένες και μη, προϊσταμένους να αραδιάζουν μία σειρά από απίστευτα επιχειρήματα προκειμένου να πείσουν ότι μία απόλυση είναι δίκαιη και από την άλλη οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα να προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι δυνατόν κάθε φορά στην πλάτη των εργατών που είναι ο αδύναμος κρίκος να διαδραματίζονται «εγκλήματα».
Διότι οι απολύσεις εκτός από την οικονομική εξόντωση επιφέρουν συνήθως και τον κοινωνικό αποκλεισμό αλλά και τη ψυχολογική κατάπτωση εργαζομένων και οικογενειών τους που ξαφνικά βρίσκονται στο πουθενά, στο δρόμο, να αποζητούν με απέλπιδο τρόπο την δικαίωσή τους.
Το πιο δυσάρεστο όμως από όλα είναι να βλέπει κανείς εργαζόμενους να συναινούν σε πρακτικές εξόντωσης και μάλιστα πολλές φορές να εμφανίζονται και ως μάρτυρες κατηγορίας κατά συναδέλφων τους.
Είναι η κατηγορία αυτών που προκειμένου να σώσουν το δικό τους τομάρι σπεύδουν να λοιδορήσουν συναδέλφους τους, αγνοώντας φυσικά ότι ως υποχείρια κάποια στιγμή και αφού θα έχουν χρησιμοποιηθεί από τις εταιρείες θα ξεπεταχθούν και αυτοί, διότι πλέον θα έχουν εκπληρώσει την αποστολή για την οποία επιστρατεύθηκαν.
Το ξέρουν βέβαια απλά νομίζουν ότι δε θα έρθει ποτέ η δική τους σειρά και ότι για άλλους πάντα θα χτυπάει ο «συναγερμός».
Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι όταν «ανοίξει η όρεξη» οι εργοδότες δε σταματούν πουθενά, γι’αυτό και η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο. Καλό θα είναι να το έχουν αυτό κατά νου οι «πρόθυμοι» να καταγγείλουν τους συναδέλφους τους, διότι έτσι ρίχνουν νερό στο μύλο… όσων θέλουν η εργασία να γίνει «είδος υπό εξαφάνιση». Η εξαφάνιση της πλήρους -από άποψη καταρχάς δικαιωμάτων- απασχόλησης, η απόλυτη κυριαρχία των ελαστικών, ευέλικτων -και σαφώς επισφαλών για τον εργαζόμενο- μορφών εργασίας, σε συνδυασμό με την έκρηξη της ανεργίας και τη διόγκωση της μαύρης εργασίας, εξελίξεις που επιβεβαιώνονται κάθε μέρα πλέον μπροστά στα μάτια μας. Ας βάλουμε φρένο τουλάχιστον στην κοινωνική παθογένεια και τον κοινωνικό αυτοματισμό εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να δρούμε ως κοινωνία και όχι ως όχλος.
