Διάβαζα χθες ότι υπάρχουν και πάλι φωνές που ξεδιπλώνονται δειλά- δειλά και ζητούν μείωση μισθών…
Όσο περνούν οι μέρες όλο και μπερδευόμαστε περισσότερο με το τι θα μας περιμένει τελικά το Φθινόπωρο αφού ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη υποτίθεται η διαπραγμάτευση, τη μία μέρα βγαίνουν στη δημοσιότητα μέτρα που την άλλη αποσύρονται και γενικότερα εξελίσσεται ένα παιχνίδι…. που δεν αποκλείεται στο τέλος να γυρίσει μπούμερανγκ για τους εμπνευστές του.
Όπως και να έχει πάντως αυτό που προκαλεί αίσθηση- και μεταφέρω το παράπονο εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα- είναι ο τρόπος με τον οποίο οι κυβερνώντες… κοπιάζουν για το δημόσιο τομέα και καλά κάνουν και ζητούν εγγυήσεις για τις απολύσεις και τις περικοπές, όμως είναι να αναρωτιέται κανείς για τον ιδιωτικό τομέα τελικά, υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει κανείς από τους «εταίρους» το χέρι στο τραπέζι;
Δεν είναι δυνατόν να επικρατεί σιωπή όταν στον ιδιωτικό τομέα γίνεται ένας χαμός και οι εργαζόμενοι βάλλονται από παντού ενώ την ίδια ώρα οι στρατιές ανέργων πολλαπλασιάζονται καθημερινά εκτοξεύοντας τα ποσοστά σε καταστροφικά πλέον επίπεδα.
Μέχρι στιγμής κανείς δεν «μάλωσε» για αυτούς με την τρόικα ούτε για τις χιλιάδες των ιδιωτικών υπαλλήλων, οι οποίοι βιώνουν, περισσότερο από τον καθένα, τις συνέπειες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και των επιπτώσεων στο εργασιακό τους περιβάλλον.
Οι κόκκινες γραμμές δεν πρέπει να αφορούν μόνο το Δημόσιο όταν στον ιδιωτικό τομέα όλα θυμίζουν πλέον εργασιακό μεσαίωνα.
Οι εργοδότες αξιοποιούν όλες τις δυνατότητες που τους δίνουν πλέον οι νόμοι για να μειώσουν τους μισθούς. Σίγουρα οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, απεκδυόμενες τη δυναμική της συλλογικής διαπραγμάτευσης, αφήνουν πολλά περισσότερα περιθώρια στον εργοδότη να «παίξει μπάλα». Αλλά και οι ευέλικτες μορφές εργασίας, οι οποίες από χρηστικό εργαλείο, όπως τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, έχουν γίνει σε πολλές περιπτώσεις ο «δούρειος ίππος» της ανασφάλιστης εργασίας, είναι μια προσφιλής μέθοδο όσων επιχειρούν να καταπατήσουν δικαιώματα και να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις. Kαι που θα σταματήσει η ελεύθερη πτώση των μισθών κανείς δεν ξέρει. Αντί να αναπτυχθεί ένα δίχτυ κοινωνικής, πολιτικής και να πατήσουν πόδι οι πολιτικοί αρχηγοί στην τρόικα για όσα ζητάει από την πίσω πόρτα για τα εργασιακά… μας πλασάρουν διάφορες επικοινωνίες δήθεν για να είναι πιο «μαλακές» οι ρυθμίσεις , μόνο και μόνο για να χρυσώσουν το χάπι.. Πρέπει να μπουν φραγμοί στις ορέξεις όσων θέλουν να υπάρχει πτώμα για να σκυλεύουν πάνω του.
Τώρα είναι η ώρα της ευθύνης για όλους, πολιτικούς, επιχειρηματίες, εργαζόμενους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια μείωσης μισθών. Αυτός ο κύκλος έκλεισε και ο μόνος δρόμος είναι να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι δεν αντέχουμε άλλο. Δεν πρόκειται πλέον για προειδοποίηση αλλά για πραγματικότητα.
