«Η ζωή μας σε διαθεσιμότητα»… θα μπορούσε να είναι ο «τίτλος» του Χιτσκοκικό θρίλερ που βιώνουν τις τελευταίες εβδομάδες δεκάδες δημοτικοί υπάλληλοι και καθηγητές που περιλαμβάνονται στις λίστες του Υπουργείου για το πρόγραμμα «διαθεσιμότητας» και απολύσεων.
Για αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, ο Γολγοθάς μόλις άρχισε. Αφού τις επόμενες μέρες «εκδιώκονται» κυριολεκτικά από τις υπηρεσίες τους ελέω… μνημονίου.
Την όψη των δραματικών διαστάσεων που προσλαμβάνει πλέον το πρόγραμμα διαθεσιμότητας στο δημόσιο τομέα το βιώνουν όμως μόνο αυτοί αφού όσοι δεν επηρεάζονται από αυτή την ιστορία αδιαφορούν τουλάχιστον διότι υπάρχουν και αυτοί που τη «βρίσκουν» με την ταλαιπωρία τους διότι έτσι νομίζουν ότι δικαιώνεται το αίσθημα της αδικίας που μπορεί να νιώθουν οι ίδιοι γιατί έμειναν εκτός δημοσίου.
Και όμως αυτοί που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα ή θα απολυθούν, από τη μέρα στην άλλη, ήρθαν τα πάνω – κάτω στη ζωή τους, ανατράπηκε ο προγραμματισμός τους και τώρα είναι έρμαια της αβεβαιότητας.
Και όλα αυτά διότι η άποψη για “τέρας” του δημοσίου και την ανάγκη περικοπής των δημοσίων δαπανών έγινε κυρίαρχη , αποτέλεσε βασική απαίτηση των τροικανών, πλην όμως εν προκειμένω οι αριθμοί όταν παίρνουν σάρκα και οστά , μετουσιώνονται σε ανθρώπινες ιστορίες που εάν μη τι άλλο αναδεικνύουν την αδικία που γίνεται εις βάρος ανθρώπων που ουσιαστικά «στοχοποιούνται» .
Ιστορίες της διπλανής πόρτας που αποπνέουν μόνο πίκρα και απόγνωση από αυτούς τους ανθρώπους που ένας εφαρμοστικός νόμος και ένα μνημόνιο τους καθιστά «παρείσακτους», αδιαφορώντας για την οικονομική εξαθλίωση που θα τους «επιβάλλει» αλλά και την προσωπική υποβάθμιση που αισθάνονται όντας άνθρωποι που στην παραγωγικότερη περίοδο της ζωής τους, βλέπουν την «πόρτα της εξόδου» ορθάνοιχτη έτοιμη να «τους καταπιεί».
«Όταν αρχίζεις την ενήλικη ζωή σου, είσαι γεμάτος όνειρα» γράφει μία εργαζόμενη που βγαίνει σε διαθεσιμότητα και δημοσιοποίησε τις σκέψεις της σε διάφορες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης…»Όνειρα που να στηρίζονται σε σταθερές αξίες και βάσεις.
Ένα από αυτά είναι και το δικαίωμα στην εργασία, η οποία αποτελεί βασική προϋπόθεση για να χτίσεις το μέλλον σου. Ονειρεύεσαι να δημιουργήσεις μία οικογένεια και να στεγάσεις τις επιθυμίες σου και τις ελπίδες σου μέσα σε ένα σπίτι που θα τα περιβάλλει και θα τα προστατεύει όλα.
Όταν μετά από πολύ δρόμο και αγώνα, έχεις κατακτήσει ένα κομμάτι από αυτά και αισθάνεσαι στέρεος και ικανός να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου απέναντι στην κοινωνία και το κράτος και αφού έχεις τακτοποιήσει τη ζωή σου με γνώμονα τους μεταβλητούς άξονες της εργασίας και της οικογένειας… ΞΑΦΝΙΚΑ;
Έρχεται κάτι να τα ανατρέψει όλα!
Έρχονται κάποιοι που βαφτίστηκαν σωτήρες και με το σπαθί της υπεροχής τους κόβουν το νήμα της ζωής μιας χούφτας ανθρώπων. Και επειδή έχουν μία ακόρεστη δίψα να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους, έχουν σκοπό να προχωρήσουν ακόμη παραπέρα και να σβήσουν και τις ζωές πολλών περισσότερων ανθρώπων χωρίς να τους ενδιαφέρει.
Και μετά επικρατεί… ΚΕΝΟ…
Αισθάνεσαι μετέωρος και αδικημένος γιατί ήσουν εσύ αυτός που έτυχε να βρίσκεσαι στο πέρασμα του τυφώνα της πλεονεξίας της Πολιτικής τους και χωρίς να εξυπηρετείς τα δικά τους συμφέροντα, γίνεσαι δήθεν η λύση για να σωθεί ένα έθνος που δεν ξέρει τι του συμβαίνει.
Δεν καταλαβαίνω γιατί εγώ πρέπει να είμαι η λύση που θα σώσει το έθνος επειδή κινδυνεύει να χρεοκοπήσει.’’’
Τι μπορεί να απαντήσει κανείς σε αυτή την κυρία; Σιωπή και μόνο. Μούγγα…. Από ντροπή για τις αποφάσεις που λαμβάνουν. Για τις ρυθμίσεις που ψηφίζουν. Αυτό τους ταιριάζει.
