Επί της αρχής ψηφίζονταν προχθές το νομοσχέδιο και μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου δεν παραβρίσκονταν περισσότεροι από δέκα βουλευτές όλοι και όλοι. Χθες μπροστά στο φόβο να μην υπάρχουν διαρροές από την δικομματική επιστρατεύθηκαν «νοσηλευόμενοι και πενθούντες βουλευτές» αλλά και αλλαγές της τελευταίας στιγμής έγιναν προκειμένου να μην πάθει κανένα κάζο η Κυβέρνηση εν όψει και της σημερινής άφιξης του μεγάλου αφεντικού , Βόλφανγκ Σόιμπλε που έρχεται να μας ελέγξει εάν προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις και εάν είμαστε καλοί μαθητές.
Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές , η ψηφοφορία δεν είχε βέβαια καν ξεκινήσει, όμως τίποτα δεν έδειχνε ότι το νομοσχέδιο δεν θα περάσει. Είτε με γκρίνιες , είτε με πόνο ψυχής σαν του Κώστα Σκανδαλίδη, το νέο καταστροφικό πολυνομοσχέδιο από σήμερα θα είναι ένας ακόμη πολυνόμος του κράτους.
Ένα ακόμη τερατούργημα που ικανοποιεί τις παράλογες και απάνθρωπες απαιτήσεις των δανειστών μας και μας βυθίζει ακόμη περισσότερο στη φτώχεια και την ανέχεια.
Μπορεί βέβαια να πεί κανείς ότι σώθηκαν οι τρίτεκνοι από τη διαθεσιμότητα ή ότι εξαιρέθηκαν οι μεταπτυχιακοί , αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη πιο σύντομα ανέκδοτα από τα παραπάνω για να διασκεδάσει κανείς τον πόνο του από το να ακούει τις δεκάδες αστείες πλέον δικαιολογίες όσων για μία ακόμη φορά υπερθεματίζουν ότι επειδή δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση , πρέπει να συνεχίσουμε το δρόμο προς το γκρεμό.
Γιατί αυτό μας λένε όσοι υποστηρίζουν ότι το πολυνομοσχέδιο κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση ή ότι αποτελεί τη μόνη λύση για να μπορέσουμε να δανειζόμαστε σαν χώρα.
Απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τα τραγικά νούμερα ανεργίας της χώρας, καταστρέφεται η δημόσια και δωρεάν επαγγελματική εκπαίδευση, οδηγώντας χιλιάδες μαθητές των σημαντικότερων και επαγγελματικά ελπιδοφόρων ειδικοτήτων, μαζί με τις οικονομικά εξαθλιωμένες οικογένειές τους στην ιδιωτική εκπαίδευση. Καταργείται η αργία της Κυριακής και όλα αυτά χαρακτηρίζονται “απαραίτητες μεταρρυθμίσεις” .
Ποιο είναι άραγε το δημοσιονομικό όφελος από την απόλυση 2.500 εκπαιδευτικών και το ταυτόχρονο “κρέμασμα” 20.000 μαθητών των αντίστοιχων ειδικοτήτων των ΕΠΑΛ; Η ετήσια ακαθάριστη μισθολογική επιβάρυνση για το κράτος ανέρχεται σε λιγότερο από 35 εκ ευρώ από ότι διάβασα σε διάφορες ανακοινώσεις των θιγμένων.
Ποιο είναι το δημοσιονομικό όφελος από τη διαθεσιμότητα ή την κινητικότητα ή την κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας και την μετακίνηση του προσωπικού στην ΕΛΑΣ;
Αυτά είναι ερωτήματα που προκύπτουν αβίαστα όπως προκύπτει αβίαστα και η οργή για την ανικανότητα τόσων και τόσων κυβερνήσεων να συντάξουν ένα δίκαιο και απλουστευμένο φορολογικό σύστημα με αποτέλεσμα κάθε τρείς και λίγο να φέρνουν πολυνομοσχέδια με μπαλώματα και ρυθμίσεις που έχουν καταστήσει τους Έλληνες φορολογούμενους υπόδουλους των χαρατσιών. Και όμως επιμένουν σε αυτή τη λάθος τακτική. Και από σήμερα θα βγούνε κιόλας υπερήφανοι για το νέο κατόρθωμά τους να την υποστηρίξουν κιόλας. Νιώθοντας ήσυχοι με τη συνείδησή τους ότι έπραξαν το καθήκον τους. Για μία ακόμη φορά που δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία.
