Πριν από τρία χρόνια ακούγονταν ως αστείο ότι η εργασία θα γίνει είδος πολυτελείας, πριν δε δέκα χρόνια κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί το σημερινό ορυμαγδό.
Οι άνεργοι προσεγγίζουν το 1,5 εκ. καταγεγγραμένοι και μάλιστα από αυτούς ούτε ένας στους τρείς δεν παίρνει επίδομα ανεργίας.
Και ενώ οι προβλέψεις εξακολουθούν να είναι δυσοίωνες, νέα στοιχεία δείχνουν ότι ολοένα και περισσότεροι Έλληνες φτάνουν στα όρια της ανέχειας, αφού ακόμη και το μειωμένο επίδομα ανεργίας κατάντησε παροχή πολυτελείας όπως και τόσες άλλες.
O εργασιακός μεσαίωνας στη ζωή μας είναι πια γεγονός όπως και η ανέχεια. Και άντε ένας εργαζόμενος έστω και κουτσουρεμένο ένα μισθό, λένε πολλοί θα τον πάρει. Ο άνεργος τι έχει να περιμένει; Δεν είναι όμως έτσι και εάν ορισμένοι επιχειρούν να περάσουν ως αναγκαίο κακό αυτή τη λογική συνειδητά υπηρετούν μία απάνθρωπη λογική. Μία λογική που υπαγορεύει μισή ζωή, μισό μεροκάματο, και κανένα όνειρο.
Η ανεργία και η αθέατη όψη της (ελαστική εργασία, υποαπασχόληση) είναι αποτέλεσμα των μαζικών απολύσεων, της μη ανανέωσης συμβάσεων στο όνομα της κρίσης, των χιλιάδων λουκέτων. Είναι πλέον σαφές ότι επιδιώκεται η διάλυση κάθε έννοιας αξιοπρεπούς εργασίας κι αμοιβών και την ίδια στιγμή ξεκίνησε ένα εμπόριο ελπίδας άνευ προηγουμένου. Έτσι η ανεργία λειτουργεί κυρίως ως μοχλός πίεσης και κατατρομοκράτησης των εργαζόμενων προκειμένου μετά να αποδεχθούν την πλήρη κατάργηση των συλλογικών τους συμβάσεων.
Ενώ θα έπρεπε πλέον να παλεύουμε για άλλα πράγματα, αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα ξανά. Δουλειά για όλους, αξιοπρεπή διαβίωση, ανθρώπινες συνθήκες και μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες μας και όχι ψίχουλα.
Φωνάζουμε για να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας που έγινε πλέον φιλοδώρημα, αλλά και για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων των ανέργων και όσων δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα ένσημα για να δικαιούνται γιατρό.
Και σήμερα πάλι θα βγούμε στους δρόμους με αφορμή το νέο πολυνομοσχέδιο, για να φωνάξουμε όχι στις απολύσεις και στη φτώχεια που έχουν ετοιμάσει για εμάς.
Και όμως για όλα αυτά που πρέπει να μιλήσουν καθαρά και με ειλικρίνεια οι πολιτικοί μας και να δεσμευτούν πολιτικά, το αποφεύγουν. Επιλέγουν να συνεχίζουν τις κοκορομαχίες σε έναν πολιτικό στίβο που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις έχει πλέον γίνει κομμάτι και θρύψαλα. Και όσον αφορά τις κοκορομαχίες, αυτό σίγουρα θα επιβεβαιωθεί και τις δύο επόμενες μέρες στην ψηφοφορία επί του επίμαχου πολυνομοσχεδίου που σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές δε θα είναι το τελευταίο δυστυχώς, αφού όσο υπάρχουν δανειστές θα δημιουργούνται και υποχρεώσεις. Άρα νέες ανθρωποθυσίες στο βωμό μίας «σωτηρίας» την οποία, όχι μόνο δε βλέπουμε, αλλά για τους περισσότερους θεωρείται ουτοπία.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό σήμερα οι εργαζόμενοι καλούνται να βγούνε και πάλι στους δρόμους. Να διαμηνύσουν προς την Κυβέρνηση ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ανοχής. Ας ελπίσουμε ότι η κινητοποίηση θα βρει το «στόχο της».
