Τελικά με αυτή την Κυβέρνηση κοιμάσαι εργαζόμενος και ξυπνάς απολυμένος… Αυτό έπαθαν εκατοντάδες σχολικοί φύλακες, δημοτικοί αστυνομικοί αλλά και άλλοι δημοτικοί υπάλληλοι, αλλά και εκπαιδευτικοί, που εντελώς αιφνιδιαστικά βρέθηκαν από τη μία μέρα στην άλλη στην έξοδο, διότι έτσι το απαίτησαν οι δανειστές μας…
Με τις τακτικές που ακολουθούν, κανείς εργαζόμενος δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, τη στιγμή που πέφτει για ύπνο εργαζόμενος και ξυπνάει απολυμένος. Και μέχρι πρότινος αυτό ίσχυε μόνο για τον ιδιωτικό τομέα, τώρα επεκτάθηκε και στο δημόσιο και αυτό αφορά σε μία συνειδητή επιλογή που έχει γίνει να μη μείνει τίποτα όρθιο.
Μέχρι τα τέλη Ιουλίου, το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης πρέπει να έχει δώσει στους εκπροσώπους των δανειστών τα ονοματεπώνυμα 4.250 υπαλλήλων που θα ενταχθούν άμεσα σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Πρόκειται για 2.200 σχολικούς φύλακες και δημοτικούς αστυνομικούς, 2.000 εκπαιδευτικούς για αρχή, διότι έρχονται μετά οι διαθεσιμότητες στο ΕΣΥ και τον ΕΟΠΥΥ. Όμως τα ερωτήματα είναι πολλά όπως τα παραθέτουν οι ίδιοι, οι εν δυνάμει άνεργοι των παραπάνω κλάδων όπως: Ποιος θα αναλάβει τη φύλαξη των σχολείων; Έχουν όντως πλεονάζον προσωπικό στην εκπαίδευση ή το αντίθετο, έλλειψη προσωπικού;
Τι σημαίνει για λόγους συμβολικούς; ποιος είναι ο συμβολισμός; Πώς η απόλυση ενός δασκάλου βοηθάει τον Έλληνα γονιό στο να είναι ήσυχος ότι θα μάθει το παιδί του γράμματα;
Πώς η απόλυση ενός υπαλλήλου του ΕΣΥ ή μιας νοσηλεύτριας βοηθάνε στη βελτίωση των υπηρεσιών υγείας προς τον άρρωστο, πως η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων σε υπηρεσίες όπως η καθαριότητα, τα ΚΕΠ, οι Παιδικοί σταθμοί, βοηθάει τους Έλληνες γονείς, πολίτες εν γένει να αισθανθούν ότι το κράτος τους σέβεται και το δείχνει με υπηρεσίες επιπέδου προς αυτούς;
Το να βγαίνεις και να υποστηρίζεις ότι 4.500 εργαζόμενοι πλεονάζουν και πρέπει να βρεθούν στο δρόμο, στην ανεργία από τη μία στιγμή στην άλλη, δεν συνιστά μεταρρύθμιση και προφανώς δεν πρόκειται να σωθεί από αυτούς η δημόσια διοίκηση, διότι πολύ απλά αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα είναι ότι επειδή δεν υπάρχει σοβαρό σχέδιο διαχείρισης της ανάγκης αναδιάρθρωσης του δημοσίου τομέα, επιλέγεται η λογική του «όποιον πάρει ο χάρος».
Αδιακρίτως και χωρίς καμία αξιολόγηση, έρευνα και καταγραφή αναγκών και επιπτώσεων που θα προκαλέσουν τέτοιες πολιτικές αποφάσεις.
Και όμως μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Μιλάμε για εργαζόμενους πάνω από όλα και οικογένειες. Μιλάμε πολύ απλά για το δικαίωμα του καθενός να είναι αξιοπρεπής και όχι ένα σκουπίδι που αφού το χρησιμοποίησες μερικά χρόνια το πετάς στον κάλαθο των αχρήστων διότι έτσι εξυπηρετούνται συγκεκριμένοι σκοποί.
Στο κάτω – κάτω, εάν πράγματι θέλουν να ελαφρύνουν το δημόσιο, ας ξεκινήσουν από τους δικούς τους συνεργάτες που όλο μειώνονται και όλο υπεράριθμοι είναι. Δεν είναι τυχαίο ότι εάν δε σηκώνονταν τόσος θόρυβος, ακόμη και χθες θα περνούσαν διάταξη στη Βουλή για να διασωθούν τα δικά τους παιδιά.
Για αυτό αυτή η χώρα δε θα πάει ποτέ μπροστά. Διότι για να σωθούν οι «ημέτεροι» επιλέγονται οι ανθρωποθυσίες.
