H παρακάτω επιστολή ανήκει σε έναν απεγνωσμένο σχολικό φύλακα, πολύτεκνο οικογενειάρχη, με σοβαρά προβλήματα υγείας που από προχθές «τσουβαλιάστηκε» με πολλούς άλλους στο σάκο των απολύσεων, των διαθεσιμοτήτων και της κινητικότητας. Αποπνέει απόγνωση, απογοήτευση και απελπισία για ένα σύστημα που όλους όσους εργάζονται στο Δημόσιο, τους κατατάσσει στα κομματόσκυλα που ευνοήθηκαν, που μπήκαν από την πίσω πόρτα και έχει κάνει τους άλλους μισούς Έλληνες να τους βλέπουν με μισό μάτι λες και τους έκλεψαν το φαγητό από το τραπέζι…
Δεν είναι η μόνη επιστολή που «τρέχει» τις τελευταίες μέρες στο διαδίκτυο αλλά είναι ενδεικτική της απόγνωσης που νιώθουν συνάνθρωποί μας γιατί χάνουν τη δουλειά τους έτσι ξαφνικά… και απροειδοποίητα γιατί έτσι θέλει η τρόικα… και οι δανειστές και δυνάστες μας.
“Με λένε Γιώργο. Είμαι 42 χρόνων, σχολικός φύλακας.
Όχι δεν πήρα την δουλειά χαριστικά. Αν και στην κατάσταση μου, για να θρέψω τα 4 παιδιά μου, θα φιλούσα και κατoυρημένες ποδιές. Εργαζόμουν ως οδηγός φορτηγού, ώσπου με χτύπησε η σκλήρυνση κατά πλάκας. Λόγω της ασθένειάς μου, μπήκα σε αυτή την θέση, υπάρχει Νόμος για αυτές τις περιπτώσεις, υπήρχε τουλάχιστον, δεν ξέρω αν τον καταργήσανε τώρα.
Η γυναίκα μου, δούλευε ως καθαρίστρια σε συνεργείο καθαρισμού, χωρίς ασφάλιση φυσικά, απαίτησε τα δικαιώματα της, τους πίεσε, τους κατήγγειλε και με την πρώτη ευκαιρία την διώξανε τάχα μου λόγω κρίσης. Πάλι καλά, θα μπορούσε να έχει την τύχη της Κούνεβα. Εννοείται πως μπήκε στα μαύρα κατάστιχα και δεν ξαναβρήκε δουλειά.
Σας ακούω να εύχεστε την απόλυση μου, να μου κουνάτε το δάχτυλο επιτιμητικά, να με διασύρετε ως τεμπέλη, βολεμένο, κομματόσκυλο. Και το χειρότερο, όλα αυτά τα ακούν και τα παιδιά μου, τρέμω μήπως πες – πες, αρχίσουν να αμφιβάλλουν για τον πατέρα τους.
Δεν θα σας πω τον μισθό μου, γιατί ντρέπομαι. Δεν θα σας πω πόσο μου κοστίζει η ασθένειά μου, τα ξέρετε. Δεν θα σας ρωτήσω πως θα σωθούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, αν εγώ απολυθώ, επειδή δεν πρόκειται να σωθούν.
Ένα μόνον θα σας πω! Με λένε Γιώργο, είμαι δημοτικός υπάλληλος, σχολικός φύλακας, ένας φτωχός, τίμιος, σοβαρά άρρωστος άνθρωπος κι όχι αριθμός.
Λουκέτο στις ζωές όλων μας επιχειρούν να βάλουν οδηγώντας τον κόσμο σε απελπισία, (ούτε που προλαβαίνουμε πλέον να μετράμε τις αυτοκτονίες). Είναι πραγματικά απίστευτος ο αριθμός και όσοι δεν θέλουν να το δουν δεν βλέπουν την μύτη τους.
Εκτός όμως απο την απελπισία υπάρχει ο θυμός και οργή, υπάρχει το μίσος που καθημερινά συσσωρεύεται για όλους αυτούς τους ανάξιους να κυβερνήσουν και τροφοδοτούν συνεχώς με νέα ψέματα και νέες προβοκάτσιες τον λαό.
Θυμός και οργή για όλους αυτούς που σιγοντάρουν και βοηθούν να συντηρείται όλη αυτή η κατάσταση της συνεχούς διάλυσης και καταστροφής.
Μήπως πρέπει επιτέλους να τους δείξουμε ποιοί πραγματικά είμαστε;»
