Το ξέρουμε, το έχουμε εμπεδώσει και μέχρι στιγμής το έχουμε πληρώσει πανάκριβα. Και επειδή, δεν έχουμε μια κυβέρνηση με τόλμη αλλά και σχέδιο, και επειδή δε διαθέτουμε καν αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό για να προωθήσει και κυρίως να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες πιέζουν -δικαίως πολλές φορές- οι δανειστές μας, την πληρώνουμε σε όλα τα επίπεδα. Όμως δε γίνεται και κάθε φορά που πρόκειται να πάρουμε μια δόση, να βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας κρίσης.
Δε γίνεται να μη βλέπουν ούτε οι δανειστές ,ούτε οι κυβερνώντες, ότι μια οικονομία που βρίσκεται για έκτη συνεχή χρόνιά σε ύφεση -και μάλιστα εντεινόμενη- δε μπορεί να είναι απολύτως συνεπής στα χρονοδιαγράμματα που έχουν επιβληθεί. Δε γίνεται να μη βλέπουν ότι η ανεργία έχει πλέον φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη, ότι 3,5 εκατομμύρια νοικοκυριά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, που ελέγχεται απολύτως από τις υπηρεσίες σας, βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, ζουν δηλαδή με εισόδημα κάτω των 6.000 ευρώ τον χρόνο…
Και όλα αυτά επειδή δεν προχωρά όπως πρέπει η αναδιάρθρωση του κράτους, δεν συγχωνεύονται άχρηστοι οργανισμοί, ότι δεν απολύονται ούτε καν όσοι βαρύνονται με αδικήματα.
Και επειδή δεν απολύονται αυτοί, την πληρώνουν όλοι οι άλλοι. Εκπαιδευτικοί, δημοτικοί αστυνόμοι και γενικώς όποιους βρούνε εύχερους.
Και όμως εάν απολυθούν 25.000 από το Δημόσιο, το όφελος δεν θα ξεπερνά τα 500 εκατομμύρια, λένε οι συνδικαλιστές. Αν μάλιστα υπολογίσουμε τις όποιες αποζημιώσεις πάρουν ή κάποιο επίδομα ανεργίας που θα δικαιούνται, το όφελος θα είναι πολύ μικρότερο.
Και όμως υπάρχει μία μερίδα του κόσμου που ακόμη θεωρεί ότι εάν βγούνε σε διαθεσιμότητα οι δημοτικοί αστυνομικοί και οι εκπαιδευτικοί θα λυθεί το πρόβλημα, λες και άμα πάρουμε και αυτή τη δόση θα σωθούμε κιόλας.
Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι πλέον δεν το πιστεύουν αυτό, διότι βλέπουν αυτό που έχουν συνειδητοποιήσει και οι δανειστές, αλλά επιμένουν να συνεχίζουν στην ίδια ρότα, ότι το πρόγραμμα δε βγαίνει και ότι με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε στα βράχια. Ως κοινωνία κυρίως, διότι στο τέλος μπορεί οι τράπεζες και ένα «σύστημα» να σωθεί, οι ελληνικές οικογένειες όμως στην πλειοψηφία τους ήδη πνέουν τα λοίσθια.
Οι δανειστές μας επιμένουν κερδίζοντας ουσιαστικά χρόνο και εξασφαλίζοντας με την εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας την αποπληρωμή των δανειακών κεφαλαίων τους. Για τη συνέχιση της αποπληρωμής σχεδιάζουν ακόμη και συμπληρωματικούς δανεισμούς, άρα και νέο Μνημόνιο που σίγουρα θα περιλαμβάνει και νέα σκληρότερα μέτρα λιτότητας.
Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη υπάρχουν πολλοί που εκτιμούν ότι μετά το 2013 σχεδιάζουν τη συνέχιση της αποπληρωμής των δανειακών κεφαλαίων τους με τρίτο δάνειο ύψους 80 – 100 δισεκατομμυρίων ευρώ από το ευρωπαϊκό ταμείο χρηματοδοτικής στήριξης και την εφαρμογή τρίτου Μνημονίου με επιπλέον μέτρα λιτότητας. Αλλά μέχρι τότε η ελληνική οικονομία από πραγματική, θα έχει μετεξελιχθεί σε εικονική και οι Έλληνες… θα έχουν παραδοθεί ανεπιστρεπτί στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
