Το «μαρτύριο» της σταγόνας βιώνουν τις τελευταίες εβδομάδες εκατοντάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα στη Μαγνησία που απασχολούνται σε μεγάλες επιχειρήσεις της περιοχής του Βόλου, ενώ δεν είναι λίγοι όσοι εκτιμούν ότι εάν δεν αναληφθούν πρωτοβουλίες, σύντομα ο Βόλος θα ξαναζήσει τις άσχημες εμπειρίες της αποβιομηχάνισης την δεκαετία του ’90 με ότι αυτό συνεπάγεται για την τοπική οικονομία.
Περισσότεροι από 1.500 εργαζόμενοι σε μεγάλες βιομηχανίες της Μαγνησίας και άλλοι 300 σε μεσαίες επιχειρήσεις κυρίως του μετάλλου βρίσκονται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας, ανεβαίνοντας το «Γολγοθά» των διαθεσιμοτήτων, της εκ περιτροπής εργασίας, των μονομερών περικοπών σε επιδόματα και συμβάσεις. Και όλα αυτά σε διάστημα ενός και πλέον μήνα από τότε που άρχισε ο «χορός» των νέων χτυπημάτων σε SOVEL Χαλυβουργία Θεσσαλίας, για να ακολουθήσουν ΑΓΕΤ Ηρακλής, VPI, ΒΙΣ. Εξάλλου εδώ και μήνες με πολλά προβλήματα, καθυστερήσεις αποδοχών, άδειες άνευ αποδοχών απασχολούνται εργαζόμενοι σε μικρότερες επιχειρήσεις στο μέταλλο.
«Η αμυντική στάση δεν βοηθά», υπογράμμισε μόλις προχθές από το Βόλο που βρέθηκε εκτάκτως μετά τις δραματικές εξελίξεις στη Χαλυβουργία Θεσσαλίας, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Μετάλλου Γιάννης Στεφανόπουλος, βλέποντας καθημερινά μεγάλες βιομηχανίες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο του Μετάλου να μειώνουν προσωπικό, να προχωρούν σε διαθεσιμότητα, να συρρικνώνουν τις βάρδιες και να μην «λύνει μύτη».
Οι εργαζόμενοι αμφιταλαντεύονται. Φοβούνται ότι εάν προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις θα παρέχουν άλλοθι στην εργοδοσία για να προβεί σε επιπλέον απολύσεις και έτσι επιλέγουν την οδό της συγκατάβασης με απροσδιόριστο όμως το αποτέλεσμα.
Και ας είναι η κατάσταση στις περισσότερες βιομηχανίες κόλαση αφού και οι μεγαλύτερες χαλυβουργικές και μεταλλουργικές επιχειρήσεις επικαλούνται τα προβλήματα και δυστυχώς αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση με μείωση της παραγωγής, απολύσεις και διαθεσιμότητα.
Ο πλούτος των επιχειρήσεων θα πρέπει να είναι κοινωνικά χρήσιμος και να στηρίζει αντί να επιδεινώνει τους ήδη άθλιους κοινωνικούς δείκτες.
Ετσι η οικονομική κρίση αυτομάτως μετασχηματίστηκε από τις επιχειρήσεις, σε κρίση της μισθωτής εργασίας με συνέπεια τις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες και το μοίρασμα της ανεργίας. Η συμπεριφορά αυτών των επιχειρήσεων απέναντι στους εργαζόμενους που για σειρά ετών ενίσχυαν τα κέρδη τους, αν μη τι άλλο είναι απαράδεκτη.
Αποκαλυπτικό εξάλλου είναι το στοιχείο ότι στις περισσότερες βιομηχανίες του μετάλλου δεν έχει καταβληθεί η τελευταία αύξηση που προέβλεπε η κλαδική σύμβαση με απόφαση του ΟΜΕΔ. Επικαλούμενες την οικονομική κρίση οι επιχειρήσεις δεν μπήκαν καν στον κόπο να το συζητήσουν και τα περισσότερα σωματεία υπό το φόβο να βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων δεν έθεσαν το θέμα καν σε διαπραγμάτευση. Έτσι οι εργαζόμενοι παραμένουν σε αμυντική στάση και η ηττοπάθεια έχει κυριεύσει πλέον τους πάντες στον ιδιωτικό τομέα. Και αυτό φυσικά το κλίμα, είναι το «ιδανικότερο» για τους εργοδότες, ειδικά όσους ακόμη έχουν κέρδη αλλά η συγκυρία ευνοεί για να επιβάλλουν εργασιακές ρυθμίσεις που στρέφονται κατά των εργαζομένων και των εισοδημάτων τους.
