Η απόγνωση πλέον αποτελεί δεύτερο ρούχο για τους περισσότερους. Απόγνωση για το σήμερα, απελπισία για το αύριο, απογοήτευση για το μέλλον.
Συναισθήματα που κυριεύουν όλο και περισσότερους Έλληνες. Όλους αυτούς που μέχρι πριν από τρία χρόνια τουλάχιστον μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις βασικές τους υποχρεώσεις και να έχουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, σήμερα όμως αδυνατούν να εξασφαλίσουν ακόμη και τα πιο απαραίτητα.
Στο ερώτημα «που πάμε;…» ελάχιστοι μπορούν να σου απαντήσουν με σιγουριά. Οι περισσότεροι πιθανολογούν και τις περισσότερες φορές συγκλίνουν στο ότι έρχονται ακόμη πιο δύσκολες μέρες.
Πολλοί περιέγραφαν ή προέβλεπαν αυτή την κατάσταση πριν από τρία χρόνια. Τότε ενοχλούσε. Κανείς μας δεν ήθελε να πιστέψει ότι μέσα σε λίγους μήνες η χώρα θα γίνονταν ρημαδιό και ότι στην πλειοψηφία τους οι ελληνικές οικογένειες θα υποχρεώνονταν να ζήσουν στη δίνη της αβεβαιότητας και των παρενεργειών που έχουν προκαλέσει τα σκληρά μέτρα που εφαρμόζονται και που τελειωμό δεν έχουν.
Και είναι βέβαια εύκολο «έξω από το χορό» κανείς να κάνει αναλύσεις για το πόσο απαραίτητα είναι τα μνημόνια και τα μέτρα όταν φυσικά δεν έχει να αντιπαλέψει με δάνεια, ληξιπρόθεσμες οφειλές, κουτσουρεμένους στο έσχατο μισθούς και ανέχεια.
Και δεν είναι πλέον θέμα «κουμάντου» όπως έλεγε η γιαγιά μου και συνεχίζει να λέει η μαμά μου, αλλά απλά μαθηματικά.
Οι περισσότεροι από εμάς που σήμερα φωνάζουμε, αντιδρούμε διότι έχουμε υποστεί πλήρη ανατροπή της ζωής μας, ποτέ δεν ξανοιχτήκαμε για να ζήσουμε πλουσιοπάροχα.
Ούτε σπαταλήσαμε τα λεφτά μας σε εξωτικές διακοπές, ούτε τις πιστωτικές μας κάρτες σε πανάκριβα ρούχα και αυτοκίνητα. Πολλώ δε μάλλον δεν κλέψαμε την εφορία -εάν δεν πληρώναμε εγκαίρως ήταν γιατί δεν είχαμε- και φυσικά ποτέ δεν απαιτήσαμε θέσεις γιατί ποτέ δεν είχαμε μπάρμπα στην Κορώνη.
Και όμως… φτάσαμε στον πάτο σε αντίθεση με όσους έπρεπε και πρέπει να «πληρώσουν» και που ακόμη σήμερα «ζούνε και βασιλεύουν». Αυτή η αίσθηση της αδικίας, είναι που μας πνίγει και αγανακτούμε διότι φταίμε λιγότερο από όλους και τελικά είμαστε οι μόνοι που έχουμε υποστεί όλες τις συνέπειες.
Το γεγονός ότι γεννηθήκαμε «μη προνομιούχοι» δε σημαίνει ότι θα πρέπει να συνεχίσουμε να «ζούμε στη λάσπη» επειδή κάποιοι το αποφάσισαν ή επειδή αυτοί που κυβερνούν δεν έχουν το κουράγιο να ψελλίσουν επιτέλους ένα ΟΧΙ. Δεν γίνεται όμως να το καταλάβει αυτό όποιος ζει μέσα στα «πούπουλα». Για αυτό άλλωστε και δεν είμαστε ίδιοι και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνουμε.
Μέχρι και οι Εσθονοί πλέον μας αντιμετωπίζουν απαξιωτικά. Διάβαζα σε ένα σχετικό ρεπορτάζ ότι δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανένας τις απεργίες και τις διαδηλώσεις του κόσμου στην Ελλάδα, όπου η κατάσταση παραμένει πολύ καλύτερη από αυτή που βιώνει ο μέσος Εσθονός, τουλάχιστον σε επίπεδο ονομαστικών απολαβών.
Χαρακτηριστικά ο κατώτατος μισθός στην Εσθονία είναι 278 ευρώ και ο μέσος μισθός κυμαίνεται κάτω από τα 800 ευρώ και προφανώς οι Εσθονοί φαντάζονται ότι οι Έλληνες θα ζούνε πλουσιοπάροχα λαμβάνοντας μισθό 500, 600 και 700 ευρώ στην πλειοψηφία τους, κάνοντας σύγκριση με τις δικές τους απολαβές.
Και όμως οι τροικανοί και πάλι δεν αστειεύονται. Δείχνουν τα «δόντια τους» με κάθε τρόπο και φυσικά επιστρατεύοντας κάθε τρόπο. Θεμιτό και μη. Αρκεί να πετύχουν στο τέλος το στόχο τους. Η εβδομάδα που μόλις ξεκίνησε προβλέπεται «μαρτυρική».
