Ζούμε σε μια εποχή που το κέρδος των λίγων είναι πάνω, όχι μόνο από τη ζωή των πολλών, αλλά ακόμα και πάνω από την ίδια την επιβίωσή μας.
Η οικονομική θέση των εργαζομένων και των συνταξιούχων μάλιστα ταχύτατα επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο, όσο ισχύουν τα μέτρα που έχουν επιφέρει τη μεγάλη μείωση των αποδοχών τους.
Μικρότερες αποδοχές, μεγαλύτερη φορολογία και υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, με χαμηλές συντάξεις και χαμηλού επιπέδου παροχές υγειονομικής περίθαλψης, σκιαγραφούν το αρνητικότερο τοπίο για τους Έλληνες που είναι οι φτωχότεροι εργαζομένοι στην Ευρώπη. Την ίδια ώρα πληρώνουμε τιμές Βρυξελλών για τις αγορές καταναλωτικών αγαθών.
Το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, εδώ και δύο χρόνια έχει προειδοποιήσει ότι έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια για περαιτέρω μείωση των αποδοχών.
Επισημαίνονταν μάλιστα, μονότονα εξαρχής, ότι μια τέτοια εξέλιξη θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στις συνθήκες ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και εξόδου από την κρίση αφού θα υπάρξει περαιτέρω μείωση της ζήτησης και της κατανάλωσης.
Χιλιάδες πλέον εργαζόμενοι αποτελούν χαρακτηριστικά θύματα των συνεπειών της πολιτικής που μετατρέπει τους εργαζόμενους σε αντικείμενα προς ενοικίαση και περιστασιακή απασχόληση.
Δεινοπαθούν καθώς εργάζονται για λίγες ώρες την ημέρα ή την εβδομάδα, με μισθούς πείνας και ελάχιστα ασφαλιστικά δικαιώματα. Αυτοί οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να κάνουν κανένα σχέδιο για τη ζωή τους. Ζουν μοναχά ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουν να εργαστούν κανονικά.
Από την άλλη οι εργαζόμενοι με σταθερή απασχόληση, σκύβουν το κεφάλι σε κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία φοβούμενοι μη βρεθούν στη θέση των προηγουμένων. Και αυτή η ισορροπία τρόμου συνθλίβει τα δικαιώματα όλων μας όλο και προς τα κάτω.
Για αυτό και ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες, δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από όσους έφτιαξαν και συντηρούν τις πολιτικές που κάνουν ότι μπορούν για να οδηγηθούμε εκτός από το οικονομικό αδιέξοδο και στην κοινωνική χρεωκοπία. Κάθε πέρσι και καλύτερα δηλαδή και είμαστε ακόμη στη μέση, υποστηρίζουν οι περισσότεροι. Την ίδια ώρα αρχίζουν ήδη να μας προετοιμάζουν για τα χειρότερα, όσο παρουσιάζουν στοιχεία για «τρύπες και ελλείμματα» στα έσοδα και σε νευραλγικούς τομείς όπως η Υγείας.
Οπου και να’ ναι χαμένοι θα είμαστε, οπότε ποιος νοιάζεται… μου είπε χθες ένας αναγνώστης. Άδικο είχε;
Ασφαλώς και όχι αφού η πολιτική πλέον «παίζεται» σε άλλα επίπεδα. Καθαρά επικοινωνιακά. Μεγάλες κουβέντες, ανέξοδες δεσμεύσεις που ωστόσο δεν γεμίζουν το τραπέζι του κάθε βιοπαλαιστή, ούτε φυσικά πληρώνουν τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ και τις τράπεζες των ανέργων και των απολυμένων που η κάθε μέρα που περνάει είναι χειρότερη από την προηγούμενη.
Και όσο μίζερο και εάν ακούγεται αυτό αποτελεί μία καθημερινή πραγματικότητα που όποιος δεν θέλει να τη δει, επιμένει να εθελοτυφλεί. Και στην παρούσα φάση η κυβέρνηση εθελοτυφλεί συνειδητά.
