«Είμαστε σε διαρκή πόλεμο», είναι η πλέον χαρακτηριστική φράση που χρησιμοποιούν τις τελευταίες ώρες τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη για να περιγράψουν την αναγκαιότητα επιτάχυνσης των παρεμβάσεων της Κυβέρνησης, μέχρι να γίνει η αξιολόγηση από την τρόικα.
Μόνο που παραλείπουν να πούνε κάθε φορά ότι όπως κάθε «πόλεμος» έτσι και αυτός εκτός από θύματα θα έχει σίγουρα και άλλες παράπλευρες απώλειες. Και μπορεί οι νέοι υπουργοί να υπόσχονται ότι θα πληρώσουν οι έχοντες και οι κατέχοντες, μένει όμως αυτό να αποδειχτεί στην πράξη, διότι μέχρι σήμερα οι ίδιοι και οι ίδιοι πληρώνουμε.
Για αυτό και αντιδρούμε. Οι περισσότεροι δεν διαφωνούν ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Όμως εάν αυτές οι αλλαγές έρχονται να διορθώσουν στρεβλώσεις του παρελθόντος έχει καλώς. Εάν προαναγγέλλονται μόνο και μόνο επειδή η Κυβέρνηση θέλει να δώσει εξετάσεις στους δανειστές «παίρνοντας κεφάλια» αδιακρίτως, τότε υπάρχει ζήτημα.
Διότι ασφαλώς και το Κράτος δεν να πάει μπροστά όταν χρειάζεται 11.000 υπαλλήλους στο Δημόσιο που το μόνο που προσφέρουν ως εργασία είναι να βγάζουν τις μισθολογικές καταστάσεις του μήνα για όλο το προσωπικό του Δημοσίου.
Η εκπαίδευση δεν μπορεί επίσης να βελτιωθεί κάνοντας βήματα στο μέλλον, όταν 18.000 εκπαιδευτικοί δεν έχουν διδάξει ποτέ στην τάξη και την ίδια ώρα τα κενά σε όλη την Ελλάδα δεν καλύπτονται για μην διαταραχτούν οι ισορροπίες ορισμένων.
Αυτές οι στρεβλώσεις πρέπει να διορθωθούν. Όχι όμως κλείνοντας σχολικές μονάδες ή στέλνοντας εργαζόμενους στη διαθεσιμότητα και στην απόλυση.
Διότι ευνοϊκή μεταχείριση σε σχέση με τους υπόλοιπους, που πρέπει να σταματήσει, είναι να βγαίνει στη σύνταξη κάποιος στα 45του, στην πιο παραγωγική ηλικία και μέχρι τα 80 του να πληρώνεται από το Κράτος σύνταξη και να μην νοιάζεται για την σύνταξη που παίρνει ο αγρότης πατέρας του ή ο αδερφός του που είναι στον ιδιωτικό τομέα.
Είχαν δίκιο όταν φώναζαν τα συνδικάτα ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας δεν θα διασφάλιζαν τη βιωσιμότητα στο σύστημα. Υπάρχουν οι αναλογιστικές μελέτες του συνδικαλιστικού κινήματος που το αποδεικνύουν αυτό αλλά και η σημερινή πραγματικότητα με τα ταμεία που βαλτώνουν διαρκώς αφού η ανεργία από τη μία και οι εργασιακές ρυθμίσεις από την άλλη στερούν από τα ταμεία, έσοδα διαρκώς.
Το υπαγορεύει όμως και η απλή λογική, του κάθε καλοπροαίρετου πολίτη – εργαζόμενου.
Από τα 65 στα 67 χρόνια… δεν λύθηκε το πρόβλημα ούτε η βιωσιμότητα των ταμείων. Στα 45 όμως και τα 50 που βγήκαν την τελευταία φορά με εθελούσια οι τραπεζικοί της Εθνικής και οι υπάλληλοι του ΟΤΕ… υπάρχει θέμα…. Και εκεί πρέπει να γίνουν οι αλλαγές. Για να μπορεί και ο οικοδόμος να πάρει μία ανθρώπινη και αξιοπρεπή σύνταξη στα 60 αλλά και ο αγρότης που χρόνια τώρα… πληρώνει τον ΟΓΑ… για να εισπράξει 300 και κάτι ευρώ.
Εάν πράγματι η Κυβέρνηση θέλει να λύσει το πρόβλημα, ας αναμετρηθεί με τέτοιου είδους στρεβλώσεις.
Με γενικεύσεις και αυξήσεις αδιακρίτως για να μην ανατραπούν κακώς εννοούμενα κεκτημένα, δεν πρόκειται να υπάρξει αποτέλεσμα. Η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισομέρεια που επαγγέλλεται θα γίνει πράξη μόνο έτσι. Ιδού λοιπόν η Ρόδος…
