Ενα νέο κυβερνητικό σχήμα από χθες ανέλαβε τα «ηνία» της χώρας και δυστυχώς για μία ακόμη φορά η συζήτηση επικεντρώθηκε κυρίως στα πρόσωπα που μπήκαν ή βγήκαν από αυτή την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα οι πολιτικές να περάσουν σε δεύτερη μοίρα.
Και όταν λέμε για πολιτικές εννοούμε τις πολιτικές που θα πρέπει να ακολουθηθούν το επόμενο διάστημα προκειμένου η χώρα να βγει από τα αδιέξοδά της και να ξεπεράσει την κρίση που την «κατατρώει» τα τρία τελευταία χρόνια.
Και όσο απομειώνεται η σημασία αυτής της ανάγκης να αλλάξουν οι πολιτικές που εφαρμόζονται τόσο όποιος ανασχηματισμός και να γίνει δεν θα έχει επί της ουσίας ενδιαφέρον.
Διότι το να συζητάς ότι στη νέα κυβέρνηση συμμετέχουν δύο εξαδέλφια, ή πολλά παιδιά – απόγονοι παλαιότερων πολιτικών, ελάχιστη σημασία έχει, εάν δεν επικεντρώσεις την κουβέντα, στις πολιτικές που θα κληθούν οι νέοι υπουργοί και υφυπουργοί να υλοποιήσουν ώστε πραγματικά ο λαός να ανακουφιστεί, αφού υποτίθεται αυτός είναι ο απώτερος στόχος.
Διότι δεν έχει κανένα νόημα εάν είναι ο Άδωνις ή όποιος άλλος στο Υπουργείο Υγείας εάν τα εκρηκτικά προβλήματα στο χώρο παραμείνουν ως έχουν και αρχίσουν τα λουκέτα στα Νοσοκομεία, ούτε φυσικά ενδιαφέρει κανέναν εάν παραμένει ή όχι στο Εργασίας ο κ. Βρούτσης, εάν η ανεργία παραμείνει σε ποσοστά δυσθεώρητα και η ελπίδα των ανέργων είναι τα προγράμματα των 300 και 400 ευρώ.
Με λίγα λόγια εάν συνεχιστεί η σημερινή πολιτική τότε δεν έχουμε κανένα μέλλον. Διότι δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικη, αλλά και οικονομικά επικίνδυνη και οδηγεί σε οικονομική στασιμότητα και κοινωνική διάλυση τη χώρα.
Για πολλοστή φορά ακούσαμε χθες τον πρωθυπουργό και αρκετούς υπουργούς να λένε ότι ήρθε η ώρα αυτές οι πολιτικές να αλλάξουν και η σύνδεση της δημοσιονομικής προσαρμογής με την αναπτυξιακή διαδικασία είναι πλέον η μόνη διέξοδος, όμως μόνο λέγεται και στροφή σε άλλες πολιτικές δεν γίνεται. Επιβάλλονται διαρκώς νέα μέτρα και ενώ υποτίθεται η προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής βαίνει καλώς, οι έλληνες καλούνται διαρκώς να πληρώσουν και περισσότερα.
Και έτσι συνεχίζεται ένας φαύλος κύκλος λιτότητας και ύφεσης, ανεργίας, μείωσης των εισοδημάτων και υποβάθμισης των συνθηκών της ζωής μας.
Πρέπει, επειγόντως να υπάρξουν παρεμβάσεις για την ανάπτυξη αλλά και την κοινωνική προστασία. Να υπάρξει ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση στα μέτρα που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά παρά το γεγονός ότι η τρόικα κάθε φορά απαιτεί και επιβάλλει.
Εάν είναι και αυτή τη φορά -με την ευκαιρία που η τρόικα επιστρέφει- να ακούσουμε τα ίδια ευχολόγια και στο τέλος πάλι ο λογαριασμός να είναι εις βάρος μας, δεν έχει κανένα αντίκρισμα, κανένας ανασχηματισμός.
Πολλώ δε μάλλον εάν πρόκειται για έναν ανασχηματισμό ισορροπιών όπως ο χθεσινός, μόνο και μόνο για να ξεπεραστεί προς το παρόν, ο σκόπελος των πρόωρων εκλογών, διότι αργά η γρήγορα, θα αποδειχθεί εάν αυτό το σχήμα είναι θνησιγενές ή όχι. Και ίσως τότε να είναι ακόμη πιο δύσκολη η κατάσταση από ότι σήμερα.
