Αβάσταχτη η ελληνική πραγματικότητα το τελευταίο διάστημα. Πανικός, φόβος, ανησυχία, προβληματισμός τα αισθήματα που έχουν φωλιάσει στις ψυχές των περισσοτέρων. Το βλέπει κανείς καθημερινά στην καλημέρα που λέει στο διπλανό του.
Το αντιλαμβάνεται στον κάθε χώρο δουλειάς. Είτε πρόκειται για δημόσια υπηρεσία, είτε πρόκειται για εργοστάσιο, είτε πρόκειται για την αγορά, είτε πρόκειται για την τράπεζα, όλοι κουβαλάνε μία θλίψη. Περιμένουν… το επόμενο κακό… και από ψυχολογικής πλευράς αισθάνονται ήδη χαμένοι. Που να έρθουν και επί της ουσίας τα δύσκολα. Ακόμη στο περίμενε είμαστε. Ο λογαριασμός δεν έφτασε ακόμη στο ταμείο.
Και όμως με το πες – πες βρισκόμαστε ήδη στο χείλος του γκρεμού. Νιώθουμε όλοι χρεωκοπημένοι, έχουμε μπει στο τρυπάκι και γίναμε όλοι οικονομικοί αναλυτές και με ένα κομπιουτεράκι στο χέρι κάθε μέρα κάνουμε τις ίδιες προσθαφαιρέσεις στην καθημερινότητά μας.
Αυτό που ήθελαν -όσοι το ήθελαν- το κατάφεραν ήδη. Μας έχουν φέρει στο σημείο να αισθανόμαστε ήδη τελειωμένοι αφού νιώθουμε ολοένα και περισσότερο την εξαθλίωση.
Υπάρχει όμως μία εξήγηση για όλα αυτά. Ζούσαμε ανυποψίαστοι μέχρι και πριν λίγο καιρό. Τα μνημόνιο διαδέχονταν το ένα το άλλο, τα μέτρα επίσης και οι περισσότεροι νομίζαμε ότι θα επηρεάσει όλους τους άλλους εκτός από εμάς.
Πιστεύαμε ότι κρίση είναι θα περάσει. Και τους τελευταίους μήνες βρεθήκαμε προ μίας δυσάρεστης εκπλήξεως. Είμαστε πολίτες μίας χώρας όπως καταγράφουν όλα τα στοιχεία που χρωστάει… και θα χρωστάει μέχρι πέμπτης και έκτης γενεάς. Και επειδή εκ των υστέρων όσο και να επικρίνεις τους έχοντες την ευθύνη δεν έχει νόημα αφού ήδη τους καταψήφισε ο λαός, έχουμε μπει τώρα στην λογική της ψυχοθεραπείας… Κρεμόμαστε από τα χείλη του κάθε ειδικού, αλλά και του κάθε ξερόλα και περιμένουμε να διαβάσουμε κάτω από τις γραμμές εάν θα επιβιώσουμε ή θα πατώσουμε. Άσε που πριν ξεσπάσει η κρίση με την ΕΡΤ ορισμένοι άρχισαν να μπαίνουν στο «τρυπάκι» του success story και νομίζαμε ότι θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα ξανατρώμε με χρυσά κουτάλια.
Και φυσικά όλη αυτή η βαβέλ συναισθημάτων αλλά και πραγματικότητας ενισχύεται από αστοχίες, ασαφή πολιτικό λόγο, έλλειψη συντονισμού και πολυφωνία σε κυβερνητικό επίπεδο. Μία λογική «βλέποντας και κάνοντας» που αντί να μας καθησυχάζει περισσότερο μας τρομάζει. Για αυτά που έρχονται… για εμάς χωρίς εμάς.
Αντε μετά να πιστέψει ο Έλληνας πολίτης ότι δεν τον αντιμετωπίζουν ως πειραματόζωο οι διεθνείς αγορές, οι κερδοσκόποι και οι Ευρωπαίοι. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Μαζί με την ανασφάλεια που είναι ανθρώπινο να νιώθει κανείς όταν δεν ξέρει λίγο πολύ τι του ξημερώνει.
Μήπως τελικά αυτό που προέχει είναι να φτάσουμε στον “πάτο” για να μην έχουμε το κουράγιο να πούμε όχι σε τίποτα;
