Τα στοιχεία που βγαίνουν κάθε φορά για την ανασφάλιστη εργασία τόσο σε επίπεδο Μαγνησίας όσο και πανελλαδικά πλέον είναι σοκαριστικά. Επιβεβαιώνουν αφενός ότι πλέον η εργασία βρίσκεται στη «μέγγενη» και αφετέρου την καθοδική πορεία στα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων.
Σύμφωνα με τους οικονομικούς αναλυτές η κρίση στην αγορά, η υποχώρηση του τζίρου, η καθίζηση της οικοδομής, η έκρηξη της «μαύρης»-αδήλωτης εργασίας, η γενίκευση των πελατειακών σχέσεων για τη «διαγραφή» οφειλών και προστίμων, η απουσία ελεγκτικών μηχανισμών και η χαλάρωση της διαδικασίας απόδοσης των εισφορών λόγω των συχνών-αλλεπάλληλων ευνοϊκών ρυθμίσεων προς τους κακοπληρωτές έχουν οδηγήσει τα Ταμεία σε οικονομικά αδιέξοδα.
Ετσι, όπως υποστηρίζουν και σωστά, ακυρώνονται ακόμη και οι θυσίες των ασφαλισμένων (μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων ηλικίας) οι οποίες επιβλήθηκαν για την υποτιθέμενη εξυγίανση του συστήματος, ενώ παράλληλα επιταχύνεται η διαδικασία οικονομικής κατάρρευσης του συστήματος κάποια στιγμή .
Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι μπορεί οι μισθοί να πιάσουν ακόμη πιο πάτο, οι πλήρεις θέσεις εργασίας να μετατρέπονται εν μία νυκτί σε μερικής απασχόλησης , μπορεί οι εργαζόμενοι να εκβιάζονται σε πολλές περιπτώσεις από τους εργοδότες υπό την απειλή απόλυσης όμως όλα παραβλέπονται στη λογική της επιβολής των μέτρων.
Όλοι κλείνουν τα μάτια στο γεγονός ότι το κόστος της αδήλωτης εργασίας για τα Ταμεία, σύμφωνα μάλιστα με το υπουργείο, ανέρχεται στο 25%, ενώ η συνολική εισφοροδιαφυγή αγγίζει το 30%, δηλαδή πάνω από 9 δισ. ευρώ το χρόνο.
Ο έλεγχος της αδήλωτης εργασίας υποστηρίζει λέει το υπουργείο, θα περάσει μέσα από την ηλεκτρονική κάρτα εργασίας «η οποία θα βασίζεται στον ΑΜΚΑ και θα δίνει τη δυνατότητα ελέγχου των επιχειρήσεων χωρίς την παρουσία ελεγκτών».
Οι απασχολούμενοι με διάφορες μορφές εργασίας είναι για πρώτη φορά λιγότεροι από τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό και οι εκτιμήσεις για την εξέλιξη της ανεργίας προβλέπουν εκρηκτική αύξηση.
Η πολιτική των ελαστικών μορφών απασχόλησης, η εφαρμογή επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, η πίεση που ασκείται για μεγαλύτερη συμπίεση του εργατικού κόστους, έχουν δημιουργήσει ένα εφιαλτικό εργασιακό τοπίο.
Η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής δεν αφήνει κανένα περιθώριο ούτε για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας ούτε για αναδιανομή εισοδημάτων για αυτό και η απώλεια πόρων από την ανεργία για το ασφαλιστικό σύστημα θα σκαρφαλώνει διαρκώς όλο και περισσότερο.
Παρά τα μέτρα που κατά καιρούς εξαγγέλθηκαν για τον περιορισμό της εισφοροδιαφυγής και την αύξηση των εσόδων, με εντατικοποίηση των ελέγχων, ηλεκτρονικές διασταυρώσεις, καθιέρωση του εργόσημου και την εφαρμογή της ηλεκτρονικής κάρτας το φαινόμενο της εισφοροδιαφυγής όχι μόνο δεν περιορίστηκε αλλά ούτε καν αναχαιτίστηκε. Και αυτό είναι το ζητούμενο…
