Ολοένα και αυξάνονται οι πειθαρχικές διώξεις συνδικαλιστών και από κοινού με τις απεργίες που κρίνονται «παράνομες», φαίνεται ξεκάθαρα πως ο εργασιακός μεσαίωνας δείχνει συνεχώς τα δόντια του.
Η καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων, με πιο τρανταχτά παραδείγματα την επιστράτευση των καθηγητών τώρα, την επιστράτευση των εργαζομένων του μετρό την επίσχεση των ναυτεργατών ως πολιτική επιλογή, ακόμη και εάν τα αιτήματα των απεργών είναι υπερβολικά, είναι μία επιλογή αυταρχική.
Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο διάβασα ότι η Πολιτική Επιστράτευση απεργών εργατών που διεκδικούσαν δεν είναι καινούργια. Αντιθέτως, χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές στην Ιστορία της Ελλάδας ως μέσο καταστολής.
Είναι πάντως χαρακτηριστικό πως, σχεδόν οι μισές επιστρατεύσεις εργαζομένων (5 στις 11) την περίοδο της Μεταπολίτευσης (σχεδόν 40 χρόνια) πραγματοποιήθηκαν στο διάστημα των τελευταίων μόλις 3-4 ετών, την περίοδο δηλαδή του Μνημονίου, της πλήρους, ολόπλευρης και κατά μέτωπο επίθεσης στα κεκτημένα της εργατικής τάξης.
Ο όρος Πολιτική Επιστράτευση είναι ένας ελληνικός επίπλαστος όρος, που όμως δεν υφίσταται στο ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας.
Ως γνωστό το Σύνταγμα της Ελλάδος που ισχύει σήμερα ψηφίστηκε το 1975, με αποχή της τότε αντιπολίτευσης. Αυτό συντάχθηκε από Έλληνες συνταγματολόγους που ίσως εσκεμμένα και όχι από άγνοια στα άρθρα 18 και 22, αντί του όρου επιστράτευση, που αφορά μόνο πρόσωπα, τέθηκε ο όρος επίταξη που αφορά αντικείμενα (π.χ. αντλίες), καύσιμα, εγκαταστάσεις, ζώα, μέσα μεταφοράς, μηχανήματα οδοποιίας κλπ…
Έτσι υπό αυτήν την έννοια εκλαμβάνεται και η προσωπική εργασία ή παροχή υπηρεσίας ως «υποχρεωτική παροχή» των προσωπικών υπηρεσιών αυτών που επιτάσσονται, καθώς και των μέσων (π.χ. οχήματα, πλοία κλπ) που είναι απαραίτητα για την παροχή αυτών των υπηρεσιών.
Σύμφωνα με το άρθρο 22 παράγραφο 3 ενώ η οποιασδήποτε μορφής αναγκαστική εργασία απαγορεύεται, παρέχεται η δυνατότητα σε ειδικούς νόμους να ρυθμίζουν θέματα επίταξης επί συγκεκριμένων όμως περιπτώσεων όπως σε περίοδο πολέμου ή επιστράτευσης για την άμυνα της Χώρας, σε επείγουσες κοινωνικές ανάγκες όπως από θεομηνίες, ή που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, καθώς και προσφορά προσωπικής εργασίας σε οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ), προς ικανοποίηση τοπικών αναγκών, αποκλειόμενης έτσι οποιασδήποτε άλλης περίπτωσης.
Στη πράξη η επίταξη αυτή (αντί επιστράτευσης) κηρύσσεται με βάση το Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 «Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης» (Π.Σ.Ε.Α.) (ΦΕΚ Α’ 236/1974), το άρθρο 18 του οποίου επιτρέπει τη λεγόμενη «πολιτική επιστράτευση» στην περίπτωση “πολιτικής κινητοποίησης».
Η απόφαση για την ενεργοποίηση του μηχανισμού Πολιτικής Επιστράτευσης βαραίνει τον εκάστοτε αρμόδιο Υπουργό. Οι νομαρχίες μοιράζουν στους επιστρατευμένους «φύλλα ατομικής προσκλήσεως πολιτικής επιστράτευσης» (αντίστοιχα με τα «φύλλα πορείας» της στρατιωτικής επιστράτευσης). Όσοι αρνούνται να υπακούσουν δικάζονται δε με αυτόφωρο.
Το ότι οι περισσότερες πολιτικές επιστρατεύσεις έγιναν επί μνημονίων μόνο τυχαίο δεν είναι.
