Ο όρος απόγνωση χρησιμοποιείται πολλές φορές στην ορολογία μας. Άλλες για να καταδείξει συναισθήματα και άλλες αλληγορικά για να καταγραφεί στο μέγιστο βαθμό μία δύσκολη κατάσταση.
Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα το συγκεκριμένο συναίσθημα αποτελεί δεύτερο «ρούχο» για πολύ κόσμο. Απόγνωση γιατί νιώθουμε εργασιακή ανασφάλεια. Απόγνωση γιατί ζούμε καθημερινά την τρομοκρατία των λογαριασμών. Απόγνωση και απογοήτευση ταυτόχρονα διότι βλέπουμε η ζωή μας να χειροτερεύει από μέρα σε μέρα χωρίς να ελπίζουμε ότι θα φτιάξουν τα πράγματα. Και έτσι συνεχίζουμε. Τρομερό συναίσθημα. Τσακίζει τα πάντα. Την όρεξη για δουλειά, την αύρα του ανοιξιάτικου πρωινού, ακόμη και την ίδια την προσμονή του καλοκαιριού.
Ξυπνάς το πρωί και με το καλημέρα, ξεκινάει ένα ατέλειωτο τρέξιμο. Να ψάξεις να βρεις λεφτά. Να πληρώσεις λογαριασμούς.
Να ξεχρεώσεις τράπεζες, να εξασφαλίσεις χρήματα για το σούπερ μάρκετ, για τα φροντιστήρια των παιδιών και για την ασφάλεια του αυτοκινήτου. Που καιρός να σκεφτείς διακοπές ή να έχεις όρεξη να δουλέψεις με μεράκι. Έχει πάει 11 το πρωί και έχεις γίνει ήδη κουρέλι…
Και εκεί που λες να χαλαρώσεις , πρέπει να τρέξεις ασθμαίνοντας για να κλείσεις ραντεβού στο ΙΚΑ, να πείσεις τον ελεγκτή γιατρό να σου εγκρίνει το παραπεμπτικό για να μην πληρώσεις τον ιδιώτη, να πιάσεις κουβέντα με τον φαρμακοποιό για να τον πείσεις να κρατήσει τη συνταγή μερικές μέρες ακόμη για να μην χρεωθείς επιπλέον τα φάρμακα.
Και ενώ νομίζεις ότι η Εφορία σε ξέχασε… χτυπάει το τηλέφωνο και πρέπει να είσαι σαφής. Να ξεκαθαρίσεις εάν έχεις τη δυνατότητα ή όχι να ανταποκριθείς στη νέα «ευνοϊκή»- την χαρακτήρισε- το Υπουργείο Οικονομικών ρύθμιση ώστε να αποπληρώσεις τις οφειλές σου.
‘Έφτασε μεσημέρι και η απόγνωση σε πνίγει. Μαζί με το παράπονο. Δεν φτάνουν τα ρημάδια. Δεν έφταναν ποτέ.. τώρα όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ. Ακόμη και το καφεδάκι από το καφέ της περιοχής το πληρώνεις ανά εβδομάδα……
Όσο για την βενζίνη; Χτυπάει κόκκινο για τα καλά το ρεζερβουάρ και έπειτα επισκέπτεσαι βενζινάδικο. Με στυλ αγέρωχο υποτίθεται.. και το 10άρικο στο χέρι… ίσα- ίσα για να μπορείς να κινηθείς μέσα στην πόλη.
Το 24ωρο που περιέγραψα είμαι σίγουρη ότι αποτελεί αποτύπωση… της καθημερινής ταλαιπωρίας των περισσοτέρων πολιτών που καθημερινά πορεύονται δίνοντας τη μάχη πια της επιβίωσης.
Και όταν βέβαια ξέρεις ότι από αυτή τη μάχη μπορεί να βγεις νικητής το παλεύεις πιο δυνατά. Από τη στιγμή όμως που οι πολίτες δεν βλέπουν διέξοδο, όσα και να ακούσουν περί ανάπτυξης και ανάσχεσης της ανεργίας , δεν πρόκειται να πειστούν. Χρειάζονται έργα και όχι παχιά λόγια. Από μεγαλεπίβολα σχέδια και προγραμματισμούς χορτάσαμε πλέον.
