«Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Ομως, πλέον, ξέρουμε τον δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά» δήλωνε στις 23 Απριλίου του 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου με φόντο το Καστελόριζο από όπου είχε επιλέξει να ανακοινώσει στους Έλληνες την υπαγωγή στο μηχανισμό στήριξης. Αναρωτιέμαι, όμως τρία χρόνια μετά χθες και σήμερα, τι θα σκέφτεται άραγε ο Γιώργος Παπανδρέου, ανατρέχοντας σε εκείνη την οδυνηρή απόφαση που έμελλε εδώ και τρία χρόνια να μας αλλάξει τη ζωή, προς το χειρότερο φυσικά…
Για μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινής γνώμης, η μέρα εκείνη ταυτίστηκε με το άνοιγμα του ασκού του Αιόλου, αποτελώντας την απαρχή των δεινών για τον ελληνικό λαό, που «μεταφράστηκαν» σε σκληρά μέτρα άγριας λιτότητας, καταιγίδα φόρων, αύξηση του αριθμού των ανέργων, μείωση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων και, όπως ήταν φυσικό, υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού.
Την ίδια ώρα, το διάγγελμα του τότε πρωθυπουργού ήταν η αφορμή για το ξεκίνημα μιας άνευ όρων παρεμβατικότητας των Ευρωπαίων ταγών στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου, που οδήγησε συχνά σε ατέρμονες πολιτικές αντιπαραθέσεις, με αντικείμενο πάντα την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και την εκχώρησή της στους δανειστές. Σήμερα βέβαια, τρία χρόνια μετά και ενώ έχουν μεσολαβήσει άλλες δύο κυβερνήσεις (Παπαδήμου και τώρα η τρικομματική) δεν έχουμε καμία αμφιβολία για το ποιος διαφεντεύει αυτόν τον τόπο.
Η κληρονομιά που μέχρι σήμερα μας έχουν αφήσει τα τρία μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα των δανειστών είναι μόνο περισσότερη φτώχεια και ανέχεια αλλά και μία ξενική επιβολή αποφάσεων που άλλοι «κόβουν στα μέτρα μας».
Σύμφωνα μάλιστα με την ΕΛΣΤΑΤ, το ποσοστό των πολιτών που αντιμετωπίζει συνθήκες φτώχειας αυξήθηκε από το 16,3% το 2010 (έτος ένταξης στο Μνημόνιο) στο 22,9% του πληθυσμού το 2011, το 2012 έφτασε το 30% και το 2013 υπολογίζεται ότι με τους ίδιους ρυθμούς και χωρίς να μεσολαβήσει άλλο μνημόνιο και κανένα «ατύχημα» θα ξεπεράσει το 35%, βάσει του μοντέλου που χρησιμοποιεί η ΕΛΣΤΑΤ! Ανάλογες συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού από την αγορά εργασίας είχαν υπάρξει μόνο το 1960!
Το ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα των Μνημονίων αυξήθηκε από το 7,6% το 2008 ( κυβέρνηση Καραμανλή), στο 9,5% το 2009, για να «εκτιναχθεί» στο 12,5% το 2010 και στο 17,7% το 2011, το Σεπτέμβριο 2012 ανήλθε σε 26% και σήμερα μεταξύ 28 -30%.
Όσον αφορά στις υλικές στερήσεις – όπου καταγράφονται οι πολίτες, που, μεταξύ άλλων, αδυνατούν να ανταποκριθούν στην πληρωμή ενοικίων, πάγιων λογαριασμών [ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, αερίου – καθώς και στην πληρωμή δόσεων δανείου κατοικίας ή πιστωτικών καρτών, ενώ στερούνται, κατά περίπτωση, πρόσβαση σε σειρά άλλων αγαθών και υπηρεσιών), το ποσοστό ανήλθε στο 28,4% το 2011 από 24,1% το 2010, στο 32% το 2012 και εκτιμάται ότι τέλος του 2013 θα ξεπεράσει το 40%.
Όποιος από την τρικομματική κυβέρνηση πιστεύει ότι με μεγαλοστομίες του στιλ “Βρισκόμαστε στο τέλος της κρίσης και ότι το 2013 θα είναι η τελευταία κακή χρονιά, τρέφει ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να κοροϊδέψει το λαό, μάλλον κοιμήθηκε βαριά… και θα προσγειωθεί απότομα μία μέρα, αργά ή γρήγορα.
