Στην Ελλάδα των μνημονίων έγινε και αυτό. Εργάτες γής ζήτησαν να πληρωθούν μετά από 8 μήνες καθυστερήσεων και τους πυροβόλησαν οι «μπράβοι» των αφεντικών τους. Ένα ακόμη δράμα στον Πύργο Ηλείας με εξαθλιωμένους μετανάστες που εργάζονταν στην συγκομιδή της φράουλας και έπεσαν «θύματα» παραγωγών που ήθελαν τζάμπα χέρια και όταν τόλμησαν οι εργάτες να ζητήσουν τα χρήματά τους, πυροβολήθηκαν κιόλας.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που στη συγκεκριμένη περιοχή (Μανολάδα) συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, έχουν καταγγελθεί και παλαιότερα, προφανώς όμως οι αρμόδιες αρχές κάνουν το κορόιδο και έτσι συνεχίζουν να αποθρασύνονται εργοδότες που επειδή έχουν να κάνουν με μετανάστες πιστεύουν ότι μπορούν να συμπεριφέρονται μεσαιωνικά λες και πρόκειται για τους δούλους τους.
Βέβαια είναι γενικότερο το κακό με τη συμπεριφορά ορισμένων εργοδοτών αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση. Αντί να πιέσει π.χ τους εφοπλιστές να καταβάλλουν τους μισθούς στα πληρώματα, τα βάζει με τους ναυτεργάτες και την ΠΝΟ.
Τείνει πλέον να γίνει θέσφατο «Θα δουλεύετε με όσα λεφτά θέλουν να σας δίνουν οι εργοδότες, όποτε σας τα δίνουν και όποιος τολμάει να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό, θα τιμωρείται!» θα είναι το επόμενο ενδεχομένως βήμα διότι ούτως ή άλλως πλέον, η εργατική νομοθεσία είναι τέτοια που τις περισσότερες φορές αναγνωρίζει δικαιώματα στον εργοδότη και όχι υποχρεώσεις.
Πρόκειται για πολιτική γραμμή η οποία σαφώς υπερβαίνει τον στόχο του απλού εκφοβισμού του συνόλου των εργαζομένων, διότι δεν αποτελεί απλά μήνυμα προς όσους διαμαρτύρονται αλλά νέα κατάσταση που τείνει να γίνει κανόνας και όχι εξαίρεση.
Πρόκειται για μία νέα «φάμπρικα» που βρίσκει την εφαρμογή της σε όλο και περισσότερους εργοδότες. Ακόμη και σε όσους παρότι έχουν πληγεί από την κρίση, έχουν ακόμη τη δυνατότητα να πληρώνουν κανονικά χωρίς περικοπές. Στο «πλαίσιο του ανταγωνισμού» προβαίνουν προληπτικά σε περικοπές, καθυστερήσεις αλλά και καταστρατηγήσεις, ακολουθώντας το γενικό κανόνα και στέλνοντας το μήνυμα έτσι στους εργαζόμενους ότι πρέπει να ξεβολευτούν, να μάθουν με λιγότερα, μετά με λίγα και αργότερα ίσως και με ελάχιστα.
Ο φόβος της απόλυσης λειτουργεί πλέον τόσο καταλυτικά για εκατοντάδες εργαζόμενους που δυστυχώς έχουν αποδεχτεί την «νέα τους μοίρα» σχεδόν αδιαμαρτύρητα στις περισσότερες περιπτώσεις. Ακόμη και αυτοί που επέλεξαν να «σηκώσουν κεφάλι» και να διαμαρτυρηθούν αναζητώντας το δίκαιο τους στις αρμόδιες υπηρεσίες τις περισσότερες φορές έμειναν με τη χαρά της δικαίωσης αφού υποχρεωτικά πλέον μόνο με δικαστικές αποφάσεις μπορεί ένας εργοδότης να πιεστεί και να επαναπροσλάβει ή ακόμη και να επαναφέρει τις αποδοχές στην πρωθύστερη κατάσταση.
Μέχρι όμως να αποφανθούν τα δικαστήρια τις περισσότερες φορές, οι θιγόμενοι έχουν να παλέψουν μεταξύ ανεργίας και πλήρους απομόνωσης, οικονομικής και κοινωνικής. Και αυτό είναι ότι χειρότερο.
