Την ώρα που η ανεργία καλπάζει και χιλιάδες οικογενειάρχες βλέπουν καθημερινά το δρόμο της εξόδου από την εργασία τους η κυβέρνηση διά των αρμοδίων υπουργείων αναζητά μέτρα για την ανάσχεσή της.
Μέτρα που ωστόσο υπόσχονται «μισή δουλειά – μισό μεροκάματο» και εργαζόμενους πένητες.
Για αυτό και δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι μοιάζουν περισσότερο με ασπιρίνες τα 300 εκατ. ευρώ που υπολογίζουν τα συναρμόδια υπουργεία Οικονομικών, Ανάπτυξης και Εργασίας ότι μπορούν να εξασφαλίσουν από την ανακατανομή κοινοτικών κονδυλίων, προκειμένου να βάλουν φρένο στην ιλιγγιώδη αύξηση της ανεργίας, ειδικά στους νέους.
Όπως μάλιστα διαβάζουμε σε σύσκεψη υπό τον Γιάννη Στουρνάρα, όπου συμμετείχε αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ, αποφασίστηκε ότι θα εξεταστεί η δυνατότητα μεταφοράς πόρων από το ΕΚΤΠΑ (Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης) στο ΕΚΤ (Κοινωνικό Ταμείο) και δεύτερον, θα διοχετευθούν οι νέοι σε ηλικία άνεργοι σε παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας, ενώ οι μεγαλύτερης ηλικίας (άνω των 55 ετών) θα απορροφηθούν σε δημόσια κοινωνική εργασία.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Οικονομικών, πρόκειται για το μοντέλο κοινωφελούς εργασίας που έχει δοκιμαστεί με επιτυχία σε πολλές άλλες χώρες και προβλέπει την έμμισθη απασχόληση σε δήμους, νοσοκομεία κ.λπ. Αποφασίστηκε ακόμα, το αναπτυξιακό πρότυπο της χώρας να κινείται παράλληλα με την απασχόληση, δηλαδή τα όποια σχέδια δράσης απασχόλησης θα βρίσκονται σε συνάρτηση με τις αναπτυξιακές πολιτικές που εξετάζει το ΙΟΒΕ και το ΚΕΠΕ.
Όλα αυτά πάντα σε θεωρητικό επίπεδο διότι σε πρακτικό δεν αντιλαμβάνομαι πως μπορεί να ανακουφιστεί ένας εργαζόμενος που ήταν άνεργος λαμβάνοντας ως μισθό 450 και 500 ευρώ για ένα συγκεκριμένο διάστημα, όταν αυτά τα χρήματα δεν φτάνουν για να καλύψει κανείς τις υποχρεώσεις σε ΔΕΚΟ και χαράτσια κάθε μήνα.
Και δυστυχώς υπάρχουν ορισμένοι που είναι θιασώτες της λογικής που λέει από το «καθόλου δουλειά» καλά είναι και τα 400 και 450 ευρώ… Και μπορεί να είναι έτσι υπό την έννοια ότι κανένας από όσους διαφωνούν με αυτό το δόγμα δεν έχει το δικαίωμα να ομιλεί εξ ονόματος των ανέργων και της ανάγκης τους να εξασφαλίσουν έστω αυτό το μισό μεροκάματο.
Εάν όμως αυτή η λογική γίνει κυρίαρχη και το «δόγμα» υπερισχύσει τότε δεν απέχουμε πολύ ως κοινωνία από το να αποδεχτούμε τελικά ως θέσφατο ότι πρέπει να συνηθίσουμε να εργαζόμαστε για ένα «κομμάτι ψωμί». Πλήρη βαλκανοποίηση δηλαδή στο όνομα της επίλυσης του προβλήματος της ανεργίας ελέω κρίσης.
Και όπως ο ασθενής λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή για να θεραπευτεί έτσι και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αρμόδιοι πιστεύουν ότι με το «φάρμακο» των 450 ευρώ θα σωθεί η παρτίδα.
«Ποντάρουν» στην ανάγκη του ανέργου και κάνουν εμπόριο ελπίδας. Μόνο που είμαι σίγουρη ότι για τα δικά τους παιδιά δεν πρόκειται να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Διότι ξέρουν ότι είναι δρόμος στρωμένος με αγκάθια…
