Αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε τα πιο σημαντικά κεκτημένα της χώρας, τότε πρέπει να δεχθούμε μείωση εισοδημάτων, στο βαθμό που είναι αναγκαίο για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας» δήλωναν πέρυσι τέτοια εποχή οι κυβερνώντες, απευθύνοντας μάλιστα νουθεσίες στους κοινωνικούς εταίρους τότε να αποδεχτούν νέες περικοπές.
Και όσο υποστηρίζονται αυτά, τόσο εμείς κρατάμε άσβεστη την πεποίθηση ότι δεν πρόκειται να σηκώσουμε κεφάλι όχι σε ένα και δύο χρόνια, αλλά ούτε και σε μία εικοσαετία.
Μπορεί οι πολίτες να κατανοούν ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι τραγικά απελπιστική και ότι απαιτούνται μέτρα για να αποφευχθεί η χρεοκοπία, όμως αυτό που δεν γίνεται αποδεκτό είναι να «θυσιάζονται» κάθε φορά οι ίδιοι και οι ίδιοι. Πόσες ακόμα θυσίες πρέπει να κάνει ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, όταν πλέον κινδυνεύει άμεσα ανά πάσα στιγμή με απόλυση;
Πόσες ακόμα θυσίες πρέπει να κάνει ο εργαζόμενος του δημοσίου τομέα που αντί για αύξηση αποδοχών είδε δραματική συρρίκνωση κινδυνεύοντας παράλληλα να ενταχθεί είτε σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας, είτε απευθείας οδηγείται στην απόλυση; Πόσες θυσίες ακόμη πρέπει να κάνει ο συνταξιούχος ο οποίος οριακά επιβιώνει και μόνο εάν υπάρχουν και παιδιά να βοηθήσει;
Δεν φτάνουν πλέον μόνο οι παραδοχές εκ μέρους των στυλοβατών του πολιτικού συστήματος ότι κατανοούν πως ο λαός υποφέρει. Εάν πράγματι το έχουν συνειδητοποιήσει ας ανασκουμπωθούν οι ιθύνοντες και ας εφαρμόσουν πολιτικές που θα είναι πράγματι ευεργετικές για τα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα και ας αφήσουν τα παρηγορητικά λόγια στην άκρη.
Με αυτά δεν χόρτασε κανένα στομάχι, ούτε πληρώθηκε κανένας λογαριασμός και κανένα χαράτσι.