Την ώρα που πληθαίνουν τα αισιόδοξα μηνύματα για την
ελληνική οικονομία και ο Αντώνης Σαμαράς ανακηρύσσεται
πολιτικός της χρονιάς για το 2012 έρχεται μια νέα έκθεση της Eurostat για να
μας θυμίσει την πραγματικότητα και να αποτελέσει καμπανάκι κινδύνου για την
οριακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας.
Σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία της Ευρωπαϊκής
Στατιστικής Υπηρεσίας, τα οποία ουσιαστικά αποτελούν προάγγελο των στοιχείων
-που θα ακολουθήσουν- για το επίπεδο φτώχειας, υπάρχει τρομακτική αύξηση των
επιβαρύνσεων στα ελληνικά νοικοκυριά σε σχέση με το διαθέσιμο εισόδημά τους.
Τα στοιχεία
είναι απογοητευτικά για μία ακόμη φορά και έρχονται να επιτείνουν το κλίμα
ανασφάλειας που νιώθουν οι πολίτες, όσο και εάν θέλουν οι κυβερνώντες να
περάσουν ένα κλίμα αισιοδοξίας, τεχνητό κυρίως αφού λίγο πολύ όλοι γνωρίζουν
ότι αυτός ο χειμώνας θα είναι ο δυσκολότερος που έχουμε περάσει τα τελευταία 40
χρόνια. Και θα είναι ο χειρότερος όχι μόνο επειδή δεν υπάρχουν χρήματα αλλά και
επειδή η ψυχολογία είναι τέτοια που δεν δικαιολογεί αισιοδοξία ειδικά για τους
περισσότερους που βλέπουν μπροστά τους «βουνό».
Δεν υπάρχει
χειρότερο πράγμα από το να σου έχουν ψαλιδίσει τις ελπίδες… όπως πάθαμε οι
περισσότεροι από εμάς. Μικροί και
μεγάλοι, Και άλλες εποχές δυσκολευτήκαμε, ίσως και να δοκιμαστήκαμε σε
οικογενειακό και προσωπικό επίπεδο. Είχαμε όμως ελπίδα. Σήμερα και αυτή σε
άλλους πολύ σε άλλους λιγότερο έχει εκλείψει. Ή τουλάχιστον δεν την
αισθανόμαστε όπως παλιά.
Και αυτό είναι το
χειρότερο που μπορεί να συμβεί ακόμη και από την ίδια την οικονομική
κρίση. Να μην έχεις να περιμένεις τίποτα
και να είσαι υποχρεωμένος να υπομένεις -άλλοι με περισσότερη δύναμη, άλλοι με
τη λίγη που τους έχει απομείνει- τις δυσκολίες που έρχονται. Είναι σαν να έχεις
παραδοθεί πλέον στο άγνωστο και προχωράς με «βάρκα την ελπίδα»…
Αυτή την ελπίδα που
πιστεύουμε όλοι ότι θα καταφέρει να μας μεταφέρει… μαζί με το πνεύμα των ημερών
ο Άι-Βασίλης που μπορεί να μεγαλώσαμε πολύ για να πιστεύουμε ότι υπάρχει,
νομίζω ωστόσο ότι περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίος, έστω και ως προσδοκία για να μπορέσουμε να
παραμείνουμε όρθιοι και όσο αντέξουμε.
Δεν είναι άλλωστε
τυχαίο ότι πλέον όλες οι ευχές των ημερών περιορίζονται σε ότι έχει να κάνει με την ελπίδα για έξοδο
από τα αδιέξοδα στα οποία έχουμε περιέλθει εξαιτίας της κρίσης και όλων των
επιπτώσεων που έχει επιφέρει στην καθημερινότητά μας.
Ίσως γι’ αυτό και
δεν μπορούμε να συμμεριστούμε τα
πανηγύρια και τις μεγαλοστομίες που ακούμε σωρηδόν τις τελευταίες μέρες ότι
αλλάζει το κλίμα, ότι βγαίνουμε από το τούνελ, ότι έρχονται καλύτερες μέρες και
ότι όλα θα κριθούν από την ανάπτυξη.
Εάν μου βρείτε έναν
άνεργο, έναν απολυμένο, έναν συνταξιούχο που να γελάει το χειλάκι του… μόλις τα
ακούει αυτά, τότε και εγώ… θα εισχωρήσω μετά χαράς στην παραπάνω άποψη και
γιατί όχι… να μην πανηγυρίσω κιόλας…
