Βάσω Κυριαζή: Οδεύοντας προς τα Χριστούγεννα

Και όμως πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα και εκτός από τα λαμπιόνια στους δρόμους η ατμόσφαιρα γενικώς δεν θυμίζει ούτε παραπέμπει σε εορταστική περίοδο. Τυχαίο βέβαια δεν είναι, αφού η γενικότερη ατμόσφαιρα παραμένει μουντή όπως και η διάθεση των περισσοτέρων.

Και μπορεί να μη θέλουν να δείχνουν γκρινιάρηδες και απογοητευμένοι, όμως είναι αυτή η ρημάδα η καθημερινότητα, που κάθε φορά σε προσγειώνει ανώμαλα θέλοντας και μη.

Όσο ρεαλιστής να είναι κάποιος, όσο αισιόδοξα να θέλει να βλέπει κάποια πράγματα, όταν αυτά που βιώνει ή όταν αυτά που περιμένει δεν μετουσιώνονται σε πράξεις, είναι απολύτως λογικό να αισθάνεται ένα κενό… και μία απογοήτευση. Το βλέπεις άλλωστε κάθε μέρα στο δρόμο, στα πρόσωπα των περισσοτέρων που ακόμη και την καλημέρα τη λένε βαριεστημένα ή από συνήθεια μόνο και μόνο γιατί έτσι πρέπει ή γιατί έτσι έμαθαν.

Και ευτυχώς δηλαδή… που εκ των πραγμάτων οι γιορτές δημιουργούν έστω και αυτή την πλασματική ευφορία, διότι διαφορετικά όλα θα ήταν ακόμη πιο δύσκολα, πιο μαύρα απ’ ό,τι φαντάζουν σήμερα.

Γι’ αυτό και όλοι έχουν εναποθέσει πλέον τις ελπίδες τους σε επίπεδο ευχών. Να ξαναγεννηθεί αυτή η χώρα, να ακουστεί μία χαρμόσυνη και ευχάριστη είδηση που να μην αφορά σε προσθαφαιρέσεις, περικοπές, φορολογικά και χαράτσια.

Να ξαναβρούμε το χαμόγελό μας, τα όνειρά μας, την ανθρωπιά μας και να αντικρύσουμε με ελπίδα το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, σε μία καλύτερη χώρα από όλες τις απόψεις, αλλά πάνω από όλα σε μία υπερήφανη χώρα, που δεν θα διοικείται ανάλογα με τις ορέξεις των δανειστών, ούτε θα οδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα… μέχρι να την ξαναδεχτούν «οι αγορές» όπως λένε τα οικονομικά σαΐνια.

Ευχές όπως να ανοίξουν πάλι τα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης, να λαμπυρίσουν αληθινά τα μπαλκόνια μας και οι δρόμοι μας, με αληθινά λαμπιόνια της χαράς και της δημιουργίας και να εξαφανιστούν εικόνες που δεν θα στοιχειώνουν την ύπαρξή μας και το μέλλον μας, όπως αισθανόμαστε ότι γίνεται τώρα.

Ευχές ώστε οι φτωχοί να έχουν εξασφαλισμένα τα ως προς το ζην και οι άστεγοι ένα κεραμίδι για να ακουμπήσουν, οι άνεργοι θα έχουν μία δουλειά και θα πληρώνονται αξιοπρεπώς και όχι με ψίχουλα που τους κρατούν «απλά όμηρους» σε μία αγορά εργασίας που τους θέλει υποτελείς και συμβιβασμένους να μην σηκώνουν κεφάλι και οι συνταξιούχοι θα έχουν χρήματα να αγοράσουν τα φάρμακά τους αλλά και ένα δωράκι στα εγγόνια τους.

Με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, με δεσμεύσεις και θα… όλες οι παραπάνω ευχές δεν γίνεται να πάρουν σάρκα και οστά. Μόνο εάν ξαναβρούμε το δρόμο μας μπορούμε να έχουμε μέλλον. Αρκεί βέβαια να το πιστέψουμε και αναλόγως να κινηθούμε.