Μία σοφή κουβέντα που είπε χθες μία πολύ καλή μου φίλη. «Αντιμετωπίζει πλέον ο καθένας τόσα προβλήματα σε προσωπικό επίπεδο που δεν υπάρχει χώρος… να σκεφτεί και τους διπλανούς». Και είναι πράγματι έτσι. Πριν από κάποια χρόνια ακούγαμε ότι κάποιος έχασε τη δουλειά του ή κάποια οικογένεια τα φέρνει δύσκολα και πράγματι έβλεπες ότι υπήρχε… χρόνος και χώρος όχι απλά να τους σκεφτείς αλλά και να βοηθήσεις.
Και όμως τους τελευταίους μήνες τα προβλήματα έχουν χτυπήσει την πόρτα όλων λίγο πολύ και έτσι φτάσαμε να είμαστε όλοι στον ίδιο παρονομαστή.
Αντιμέτωποι λίγο πολύ με τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια καθημερινά προβλήματα. Χαράτσια, λογαριασμοί απλήρωτοι, δάνεια που είναι στο κόκκινο, Εφορίες που περιμένουν λεφτά και μία ατέλειωτη καθημερινή μάχη… για να μπορεί να σταθεί ο καθένας όσο περισσότερο μπορεί αξιοπρεπής απέναντι στις ανάγκες που έχει δημιουργήσει και οι οποίες πλέον είναι επιτακτικές ως προς την ανάγκη να αντιμετωπιστούν.
Να φανταστείτε ότι ακόμη και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές και ακόμη δεν υπήρχαν αποφάσεις από την κρίσιμη, όπως την χαρακτήριζαν, συνεδρίαση του Eurogroup υπήρχαν αναγνώστες που έπαιρναν τηλέφωνο για να ρωτήσουν εναγωνίως «εάν έχουμε κανένα νέο».
Η ζωή μας κυλάει πλέον σε συνάρτηση με τις αποφάσεις που θα λάβουν οι Ευρωπαίοι, με τους εφαρμοστικούς νόμους που υπογράφει ο κ. Στουρνάρας χωρίς καν να ερωτηθεί η Βουλή, αλλά και με το κατά πώς αντιλαμβάνονται την όλη κατάσταση και πώς εξυπηρετούνται τα συμφέροντα είτε των τραπεζών είτε των οικονομικά ισχυρών. Και από κοντά και εμείς -για να λέμε και καμία αλήθεια- τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, άλλα πολύ και άλλα λιγότερο, που σιγοντάρουμε κάθε φορά, ανάλογα με το ποιος μας έχει «πιπιλίσει το μυαλό» είτε για τους δημοσίους υπαλλήλους, είτε για τους δημοτικούς υπαλλήλους, είτε για τον ιδιωτικό τομέα.
