Πολλαπλές πολιτικές περιπλοκές δημιουργεί το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί με τη μη συμφωνία της εγχώριας κυβερνητικής τρόικας, λόγω της εμπλοκής στα εργασιακά.
Η τρικομματική κυβέρνηση βρίσκεται από χθες ουσιαστικά σε οριακό σημείο με άγνωστη εξέλιξη, μετά την απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς να προβάλει το «όχι» στα εργασιακά, αλλά και την άρνηση της τρόικας των πιστωτών να υποχωρήσει.
Ουσιαστικά όλα πλέον είναι ανοιχτά και βέβαια μπορεί όλοι στην κατεύθυνση της πίεσης να πασχίζουν να πείσουν τη ΔΗΜΑΡ ότι πρέπει να υποχωρήσει για να μην κινδυνεύσει η κυβερνητική συνοχή, δεν κάνουν όμως το ίδιο και προς την πλευρά της τρόικας που για μία ακόμη φορά δεν υποχωρεί.
Διότι οι διαπραγματεύσεις μπλόκαραν ξανά εξαιτίας της τρόικας, όσο και εάν προσπαθούν οι περισσότεροι να ρίξουν τα βάρη στη ΔΗΜΑΡ. Στο κάτω – κάτω η ΔΗΜΑΡ είναι ένα εκλεγμένο κόμμα στη Βουλή, ενώ από την άλλη η τρόικα απαρτίζεται από υπαλλήλους των δανειστών, που εκτός από νούμερα δεν βλέπουν τίποτα άλλο.
Γι’ αυτό και πληθαίνουν όσοι εκτιμούν πολιτικά ότι η κυβέρνηση βαδίζει πλέον σε κινούμενη άμμο… και ότι τα επόμενα 24ωρα θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμα.
Αυτό και μόνο εάν συνειδητοποιήσουν οι δανειστές μας ίσως και να έχει μία λογική η πολιτική διαπραγμάτευση που λένε πολλοί ότι αποτελεί το τελευταίο χαρτί του πρωθυπουργού. Βέβαια υποτίθεται ότι πολιτική διαπραγμάτευση γίνεται όλο αυτό το διάστημα των επαφών με τους Ευρωπαίους ηγέτες, φαίνεται όμως ότι η «στήριξη» αυτή δίνεται κάθε φορά υπό προϋποθέσεις. Όπου προϋπόθεση… στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η αποδοχή όλων των όρων που θέτει η τρόικα, που για μία ακόμη φορά συμπεριφέρεται λες και μιλάει στους υπαλλήλους της.Αδυνατώντας να κατανοήσει το πολιτικό κόστος που επιφέρουν οι πολιτικές που υπαγορεύει και που οδηγούν τους πολιτικούς σχηματισμούς -που μέχρι πρότινος ήταν ευθυγραμμισμένοι με τις πολιτικές που ζητούσε- σε δεύτερες σκέψεις. Και εδώ δεν μιλάμε για απλές δεσμεύσεις, αλλά για μέτρα… που θα υποθηκεύσουν τις επόμενες γενιές για όσους δεν το έχουν ακόμη καταλάβει.