Ξεκίνησαν από τον Ιούλιο και έχουμε φτάσει στον Οκτώβριο και ακόμη όλοι «ζούμε» στον αστερισμό της επόμενης δόσης και του νέου πακέτου των μέτρων.
Το σίριαλ της διαπραγμάτευσης έχοντας περάσει από σαράντα κύματα εξελίσσεται πλέον σε θρίλερ… αφού από τη μία ώρα στην άλλη οι τροϊκανοί ζητούν τα «δάνεια της Αγγλίας», μετατρέποντας την όλη συζήτηση περί μέτρων σε ένα επίπονο μαρτύριο της σταγόνας.
Και μαζί με το μαρτύριο της σταγόνας… συνεχίζεται και η αβελτηρία ορισμένων από τους αρμοδίους υπουργούς, αντί να καθίσουν να δουλέψουν για να προχωρήσουν έστω ορισμένα πράγματα στοιχειώδη… Και έρχεται μετά η τρόικα και αντί να ξεφωνίσει τους υπουργούς και την κυβέρνηση «ξεσπά» στους πολίτες και απαιτεί οριζόντια μέτρα και περικοπές.
Γι’ αυτό και η καταβολή των χρημάτων, όποτε και εάν καταβληθεί αυτή η περιβόητη δόση, θα συνοδεύεται από σκληρούς όρους, οι οποίοι θα συνδέονται ασφαλώς και με την πρόοδο των διαρθρωτικών αλλαγών και φυσικά αυστηρά χρονοδιαγράμματα που δεν αφήνουν περιθώρια χαλάρωσης.
Και επειδή δεν είναι η πρώτη φορά, μην απορήσετε εάν δείτε να ψηφίζονται σκληρά μέτρα, να παίρνουμε τη δόση, να πανηγυρίζουμε ότι σωθήκαμε και μετά και πάλι… να επικρατεί η γενική χαλάρωση…, το έλλειμμα, να αυξάνεται, οι φοροκλέπτες να παραμένουν ανέγγιχτοι και ο λαός στο περιθώριο. Και έτσι θα έρθουν και τα πρόσθετα μέτρα, θα ξανανοίξει στα γεμάτα η συζήτηση για το νέο κούρεμα και άντε πάλι από την αρχή.
Ένα έργο που το έχουμε δει μέχρι στιγμής αρκετές φορές και που από ό,τι δείχνουν τα πράγματα θα το ζήσουμε και άλλες φορές. Μόνο που τώρα τα περιθώρια έχουν στενέψει ασφυκτικά. Η κοινωνία βρίσκεται στα όριά της. Το πολιτικό κλίμα είναι τεταμένο. Και αυτή τη φορά η επανάληψη των ίδιων λαθών μπορεί να έχει εκρηκτικά αποτελέσματα.
Αυτό που ενοχλεί περισσότερο από όλα τους πολίτες είναι η κοινωνική αδικία και ότι κάθε φορά καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι και οι επαγγελματοβιοτέχνες.
Και μπορεί στα λόγια χθες ο πρωθυπουργός να επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι θα είναι τα τελευταία μέτρα αυτά που θα ληφθούν, στοιχηματίζω ωστόσο ότι ούτε ο ίδιος δεν το πιστεύει. Όταν όλοι έστω και ενδόμυχα παραδέχονται ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και όταν βλέπουν ότι αντί για μπροστά… η χώρα κάνει διαρκώς βήματα πίσω… όσον αφορά στην ανάπτυξη και την έξοδο από την κρίση, είναι ηλίου φαεινότερο ότι τέτοιες «αισιόδοξες προβλέψεις» γίνονται μόνο και μόνο για να εκτονώσουν τη λαϊκή αντίδραση.
Με την κοινωνία όμως στο δρόμο… κανείς δεν μπόρεσε να πάει πολύ μακριά Ειδικά όταν πλέον η πλειοψηφία των πολιτών αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει. Γιατί απλούστατα… δεν έχουν τίποτα άλλο να δώσουν. Στέγνωσαν.
