Συνεχίζοντας την
περιοδεία της στα «καυτά» υπουργεία, η τρόικα και χθες επιβεβαίωσε ότι δεν
αστειεύεται και ότι αυτές οι διαπραγματεύσεις θα είναι εξίσου σκληρές με τις
προηγούμενες και τα νέα μέτρα ακόμη πιο επώδυνα.
Τρανό παράδειγμα η
εξέλιξη της συζήτησης στο Υπουργείο Εργασίας με την τρόικα να επιμένει στις
περικοπές μισθών και συντάξεων, στην περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών
σχέσεων και στην κατάργηση του πενθημέρου, μεταξύ άλλων, διότι υπάρχουν και
άλλα μέτρα για τα οποία ακόμη δεν υπάρχει σαφή εικόνα.
Αυτός που ωστόσο
μας εξέπληξε είναι ο Υπουργός Εργασίας, ο λαλίστατος Γ. Βρούτσης, που για μία
ακόμη φορά «έσπευσε» να προαναγγείλει ρυθμίσεις παρουσιάζοντάς τες μάλιστα ως
ειλημμένες από καιρό αποφάσεις. Δεν ξέρω τι μπορεί να εννοεί ο Υπουργός, είναι
όμως χρέος των συνδικαλιστικών φορέων να μην αφήσουν αναπάντητες τις χθεσινές
του δηλώσεις και να απαιτήσουν εξηγήσεις.
Δεν είναι δυνατόν
να υποστηρίζει ο Υπουργός ότι θέματα όπως νέα μείωση του κατώτατου μισθού,
εξαήμερο αντί πενθήμερου, μείωση και άλλων των αποζημιώσεων έχουν ήδη
συμφωνηθεί. «Με ποιον και πότε» είναι το ερώτημα και ο Υπουργός οφείλει να
απαντήσει και τα συνδικάτα από την πλευρά τους να αντιδράσουν.
Η αντίδρασή τους
πρέπει να είναι καθολική απέναντι στα
βάρβαρα μέτρα που σχεδιάζονται .
Δεν πρέπει να
αρκεστούν σε γενικές διατυπώσεις, διότι τότε το παιχνίδι θα έχει χαθεί στην
αφετηρία του.
Τα νέα μέτρα στον
ιδιωτικό τομέα -χωρίς κανείς να αποκλείει την σκληρότητα όσων προβλέπονται και
για το δημόσιο τομέα- δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα και εάν είναι δυνατόν να
μην προλάβουν να κατατεθούν προς ψήφιση στη Βουλή, διότι ακόμη και ο πιο
ρεαλιστής μπορεί να καταλάβει ότι θα είναι καταστροφικά.
Οφείλουν όλοι να
συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα της
κατάστασης και να οργανώσουν την αντίδραση όχι πλέον μόνο των εργαζομένων αλλά
ολόκληρης της κοινωνίας στην οποία οι επιπτώσεις θα είναι οι πλέον επώδυνες
αυτή τη φορά.
Και επειδή πολλές
φορές τα συνδικάτα έχουν κατηγορηθεί ότι δεν έχουν προτάσεις και ότι
λειτουργούν με ένα καθαρά γραφειοκρατικό
τρόπο με αποτέλεσμα με τη στάση τους να αναπαράγουν ένα κλίμα ηττοπάθειας στους
εργαζόμενους, είναι καιρός να απαιτήσουν αλλαγές σε αυτά τα μέτρα που έρχονται.
Διότι δεν είναι δυνατόν να πληρώσουν και πάλι οι μη έχοντες για να περνούν
καλά… όσοι τυγχάνουν φορολογικής ασυλίας και επιμένουν να φοροδιαφεύγουν.
Δεν είναι δυνατόν
να γίνονται περικοπές στην Υγεία και στην Παιδεία και ορισμένοι «αστέρες στην
πίστα» να βγαίνουν και από πάνω επειδή ελέγχονται γιατί πληρώνουν ελάχιστα στην
Εφορία «καλυπτόμενοι» από διάφορες εταιρείες.
Δεν είναι δυνατόν
να την πληρώνουν οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι, διότι ακόμη υπάρχουν
«τρωκτικά» που σε μόνιμη συνεργασία με φαρμακοβιομηχανίες και εταιρίες ιατρικών
ειδών συνεχίζουν το μεγάλο πάρτι στα νοσοκομεία και στα ασφαλιστικά ταμεία…
Δεν… δεν… δεν… Όλα
τα παραπάνω να επιχειρούσαν να βάλουν σε μία τάξη οι κυβερνώντες… δεν θα υπήρχε
τόσο ενισχυμένο το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας, επειδή ορισμένοι συνεχίζουν να
περνάνε καλά «στην υγεία των κορόιδων».
