Απόγνωση,
απελπισία και αγωνία… «κρυμμένα» σε ένα άψυχο χαρτί μίας επιστολής ενός
45χρονου ανέργου που χθες έλυσε την σιωπή του και μέσω του διαδικτύου
αναφέρεται στην απόγνωση που νιώθει.
Ο 45χρονος
και η 41χρονη σύντροφός του ζουν στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, είναι άνεργοι
και κανένας από τους δύο δε μπορεί να βρει δουλειά παρά τις αγωνιώδεις
προσπάθειες που καταβάλλουν καθημερινά.
Η επιστολή που έστειλε στο Newsit είναι γροθιά στο στομάχι, αφυπνίζει
συνειδήσεις και εάν μη τι άλλο μας προσγειώνει σε μία πραγματικότητα που δεν
αποκλείεται κάποια στιγμή να βιώσουμε όλοι μας.
"Είμαστε και οι δύο άνεργοι επί μακρόν, προσωπικά 3 έτη και φέτος στις 20
Σεπτέμβρη θα έχουμε επέτειο ενός έτους διαβίωσης χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, μια που
η ΔΕΗ διέκοψε την παροχή λόγω ανεξόφλητων λογαριασμών» αναφέρει ο 45χρονος και
συνεχίζει: «Σήμερα δε είναι η επέτειος των 6 ημερών χωρίς καθόλου φαγητό,
ούτε καν υποψία αυτού και βέβαια είμαι στην ευχάριστη θέση να δηλώσω ευτυχής
που υπάρχω σε μια πραγματικότητα όπου το κάθε χθες είναι ονειρικό σε σχέση με
το σήμερα… Και βέβαια ως ένας από τους πολλούς αδυνατώ πλήρως να είμαι
συνεπής στις υποχρεώσεις μου απέναντι στη πολιτεία και απλά αναρωτιέμαι
πόσο συνεπής είναι εκείνη απέναντι σε εμένα και τους όμοιούς μου.
Αναζητώ μέχρι εξαντλήσεως μια οποιαδήποτε εργασία αλλά μάταια, ούτε
χαραμάδα σε υποψία ανοίγματος… κούφια λόγια και κενού περιεχομένου
υποσχέσεις.
Αλλά υπάρχω… γιατί; Ποιος μπορεί να ζει χωρίς τίποτα, χωρίς καν τα στοιχειώδη,
χωρίς την αξιοπρέπειά του, χωρίς την υπερηφάνεια του, χωρίς όνειρα και
μέλλον;
Πεινάμε, κύριε, και είναι λέξεις πραγματικές και με περιεχόμενο. Και ζητάμε να
μας βοηθήσετε, έμπρακτα όμως και πολύ άμεσα εάν θέλετε. Δεν είμαι επαίτης ούτε και ζητάω
δανεικά, δε βοηθούν, ούτε μπορώ να τα επιστρέψω. Ζητάω εργασία,
οποιαδήποτε εργασία για να σταθώ στα πόδια μου και ίσως και να κάνουμε όνειρα…
Δεν έφτασα 45 ετών για να σκέφτομαι ότι σύντομα θα αποτελώ ένα ακόμη
νούμερο στις στατιστικές της απώλειας… γιατί βλέπετε είναι προτιμότερη η
αυτοχειρία της στιγμής παρά ο καθημερινός θάνατος που βιώνουμε…
Πιστεύω στους ανθρώπους και κάνω έκκληση βοηθείας, είμαι σε απόλυτη
απόγνωση, σας παρακαλώ. Δε θέλω να πιστέψω ότι μαζί με τη πτώχευση ήρθε και η κώφωση.
Εάν μπορείτε και εάν θέλετε βοηθήστε αλλά με πράξεις, όχι με λόγια σας παρακαλώ.
Θα ήθελα επίσης να ζητήσω συγνώμη για την όποια τυχόν ενόχληση προκαλώ και την
κατανόησή σας, διότι η πείνα και η απόγνωση δεν είναι καλοί σύμβουλοι, αλλά
δυστυχώς είναι οι μόνοι που με συντροφεύουν εδώ και πολύ – πολύ καιρό».
Μία τέτοια
επιστολή θα έπρεπε να διαβαστεί στη Βουλή πριν οι κοινοβουλευτικοί
κληθούν να ψηφίσουν τα νέα μέτρα.. Όχι ότι τρέφουμε ελπίδες πως θα «φρενάρουν»
απλά για να μπορούσαμε να δούμε… μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αναισθησία τους…
για τα όσα βιώνουν τόσοι και τόσοι συμπολίτες τους…
