Μετά από δύο
εβδομάδες ξεκούρασης, επιστρέφεις και έχεις την ψευδαίσθηση ότι κάτι μπορεί να
έχει αλλάξει. Με αυτή τουλάχιστον τη ψυχολογία πορευτήκαμε οι περισσότεροι
προσπαθώντας κατά τη διάρκεια των διακοπών να ξεφύγουμε για λίγο από την σκληρή
καθημερινότητα και το άγχος. Με τη μόνη διαφορά ότι σε αντίθεση με άλλες
χρονιές αυτή η επιστροφή ήταν πιο στυφή. Πιο πικρή και πιο μελαγχολική, αφού όλοι
πλέον μηδενός εξαιρουμένου, εκτιμούν πλέον ότι το φθινόπωρο και ο χειμώνας που
έχουμε μπροστά μας θα είναι ιδιαίτερα δύσκολα.
Έτσι πολύ απλά και
η επιστροφή από την καλοκαιρινή άδεια ουσιαστικά σηματοδότησε την επιστροφή
στην πραγματικότητα. Στα προβλήματα, τις αγωνίες και το άγχος, στην ανασφάλεια
και την αβεβαιότητα που προκαλούν όλες οι τελευταίες εξελίξεις που έχουμε στο
οικονομικό πεδίο. Όχι δηλαδή ότι μας άφησαν να ησυχάσουμε ολόκληρο το
καλοκαίρι. Ούτε καν τα «μπάνια του λαού» δεν σεβάστηκαν, αφού επί καθημερινής
βάσης η επικαιρότητα περιλάμβανε περικοπές, μέτρα, χαράτσια και τελεσίγραφα που
δεν άφηναν και μεγάλα περιθώρια ξενοιασιάς. Απλά αλλιώς να τα ακούς
απολαμβάνοντας τον ήλιο σε μία παραλία και αλλιώς βγάζοντας μεροκάματο.
Και για το τι μας περιμένει έχουμε λίγο πολύ προετοιμαστεί
όλοι. Δεν είναι τυχαίο ότι η μόνιμη επωδός των παραθεριστών στις παραλίες ήταν…
«τι μας περιμένει το Σεπτέμβρη…» ενδεικτικό και αυτό ότι ο κόσμος πλέον
αντιλαμβάνεται ότι τα πολύ δύσκολα είναι μπροστά.
Ίσως αυτό να σκέφτηκε και ο πρωθυπουργός και από φέτος
αλλάζει μοτίβο και η ΔΕΘ. Σύντομα εγκαίνια, καμία ομιλία στους παραγωγικούς
φορείς. Δεν χρειάζεται άλλωστε, τα μέτρα
θα έχουν ήδη αποφασιστεί οπότε ουδείς λόγος υπάρχει για εξαγγελίες.
Θα ακούσουμε το πολύ- πολύ το μονότονο μότο «πρέπει να σώσουμε τη χώρα», άντε και
ένα να κάλεσμα εθνικής παλιγγενεσίας με τις εκκλήσεις να διαδέχονται η μία την
άλλη για να βάλουμε και πάλι πλάτη. Το ερώτημα φυσικά είναι απλό
και λογικό.
Μέχρι πότε θα
βάζουμε πλάτη εμείς οι πολλοί για να διορθώνουμε αστοχίες, αδυναμίες,
παραλείψεις, λάθη και την ανικανότητα αυτών που υποτίθεται έχουν αναλάβει να
μας βγάλουν από το τούνελ.
Και εάν φυσικά
υπήρχε η βεβαιότητα ή η εμπιστοσύνη ότι αυτή τη φορά τα λεφτά μας θα πιάσουν
τόπο ενδεχομένως να μην υπήρχαν τόσες αντιδράσεις.
Η έλλειψη αξιοπιστίας όμως και το κακό
προηγούμενο της πλήρους αδυναμίας να επιτευχθεί οποιοσδήποτε στόχος, μας έχει
κάνει όχι απλά καχύποπτους αλλά πλήρως απογοητευμένους για το τι μέλλοι
γενέσθαι.
Η απειλή θα είναι
και πάλι η ίδια και θα αφορά διακοπή της
χρηματοδότησης από την Τρόικα και… στάση (τουλάχιστον) πληρωμών και χρεοκοπία.
Είναι τόσο πια προβλέψιμα όλα που ούτε καν με ξαναζεσταμένο φαγητό δε μοιάζουν.
Περισσότερο τη φαρσοκωμωδία προσεγγίζουν και με εμάς τους πολίτες σε ρόλο
κομπάρσου για μία ακόμη φορά.