Μέρες δεκαετίας του ’60 βιώνει η χώρα με τους Έλληνες να
γίνονται νεομετανάστες και να ξεντιτεύονται προκειμένου να εξασφαλίσουν μία
αξιοπρεπή δουλειά και έναν αξιοπρεπή μισθό.
Η οικονομική κρίση έχει «ξεσπιτώσει» ολόκληρες οικογένειες που
αφήνουν πίσω τα πάντα προκειμένου να αναζητήσουν μία καλύτερη τύχη.
Οι περισσότεροι κυρίως μεσαίων ηλικιών αναζητούν στο εξωτερικό
τη «λύτρωση» ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν σε υποχρεώσεις που δημιούργησαν
και τις οποίες εξαιτίας της κρίσης πλέον δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν. Έτσι με
μία βαλίτσα στο χέρι και την οικογένεια επιλέγουν κυρίως χώρες της Ευρώπης όπου
ακόμη η οικονομία αντέχει για να μπορέσουν να συνεχίσουν τη ζωή τους και να
εξασφαλίσουν ένα επίπεδο ζωής που θα τους επιτρέπει τουλάχιστον να ελπίζουν ότι
μπορεί να τα καταφέρουν.
Περισσότεροι από 25.000 Έλληνες μετανάστευσαν το 2011 στη Γερμανία, σύμφωνα
με δημοσίευμα των «Financial Times Deutschland» («FTD»), που επισημαίνουν ότι
το ποσοστό αντιστοιχεί στο 0,6% του εργατικού δυναμικού της χώρας και θα
αναλογούσε σε 250.000 Γερμανούς εργαζόμενους.
Η τάση πάντως
αναμένεται να ενισχυθεί, καθώς, όπως αναφέρει η εφημερίδα, σύμφωνα με
δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Trendforce, οι μισοί απόφοιτοι τεχνικής σχολής στην
Ελλάδα και το 40% των συναδέλφων τους στην Ισπανία, την Ιταλία και την
Πορτογαλία, σκέφτονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, ενώ επισημαίνεται ότι
και οι γιατροί φεύγουν κατά χιλιάδες.
Ως θετικό στοιχείο για τη δημιουργία
νομισματικού χώρου, εκτιμά τη μετακίνηση του εργατικού δυναμικού μεταξύ των
χωρών της ευρωζώνης ο νομπελίστας Ρόμπερτ Μάντελ, ο οποίος εξηγεί στους «FTD»
ότι, εφόσον η υποτίμηση του νομίσματος δεν είναι εφικτή, η ύφεση μπορεί να
αντιμετωπιστεί μόνο μέσω της μείωσης των τιμών και των μισθών και μέσω της μετανάστευσης.
Και βέβαια το χειρότερο από όλα δεν
είναι ότι μεταναστεύουν μεσαίες ηλικίες
αλλά και πολλά νέα παιδιά, τα οποία αφού έχουν «ξοδέψει» μία πενταετία
ψάχνοντας απεγνωσμένα για δουλειά και αφού έχουν κατοχυρώσει πτυχία και
μεταπτυχιακά που στη χώρα τους είναι πλέον «άχρηστα» αφού δεν τους εξασφαλίζουν
παρά καμία δουλειά των 600 και 700 ευρώ, οδηγούνται στη μετανάστευση. Και όλως…
τυχαίως σε άλλες χώρες βρίσκουν το δρόμο τους… Εξειδικεύονται πάνω στο
αντικείμενό τους, μεγαλουργούν και
βέβαια όταν ερωτώνται δίνουν σχεδόν όλοι
την ίδια απάντηση: Ότι θα το σκεφτούν πολύ για να επιστρέψουν ξανά στην
πατρίδα, ειδικά όσο το μέλλον εδώ παραμένει αβέβαιο και η ανασφάλεια κυριαρχεί.
Και η Πολιτεία αντί να κάνει κάτι ώστε
να ανακόψει αυτό το κύμα νεομετανάστευσης και αντί τουλάχιστον τα «νέα μυαλά»
να κάνει μία προσπάθεια να τα κρατήσει, αρκείται στις διαπιστώσεις και στις
μεγαλοστομίες… που όμως δεν δίνουν διέξοδο, ούτε όραμα, ούτε προοπτική σε
αυτούς τους ανθρώπους που αλλιώς ξεκίνησαν τη ζωή τους και αλλού αυτή τους
πάει…
