Οπως
αναμενόταν η ανεργία συνεχίζει ακάθεκτη και όσοι είχαν προβλέψει ότι μέσα στο
2012 θα ξεπεράσει το 22% έχουν τελικά επιβεβαιωθεί νωρίτερα, αφού τα τελευταία
στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα χθες ο ΟΑΕΔ
είναι πράγματι συγκλονιστικά.
Κάθε
μήνα πλέον καταρρίπτεται το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ, ενώ ο Ιούνιος σύμφωνα με
τον ΟΑΕΔ ήταν ένας από τους χειρότερους τελευταίους μήνες αφού κάθε μέρα έχαναν
τη δουλειά τους 1.000 περίπου άτομα.
Την
ίδια ώρα χιλιάδες άνθρωποι ζουν
καθημερινά με τον τρόμο μη χάσουν τη δουλειά τους. Άλλοι δέχονται μειώσεις
αποδοχών και άλλες δυσμενείς μεταβολές των εργασιακών σχέσεών τους προκειμένου
να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εργασία που ήδη έχουν. Πολλοί παλεύουν
περισσότερο από έναν χρόνο να βρουν διέξοδο από την ανεργία και άλλοι είναι ήδη
εν δυνάμει άνεργοι.
Απολύσεις, καταγγελίες
συμβάσεων αορίστου χρόνου που έφθασαν τις
25.546, αυξημένες κατά 6,82% σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα σε καθημερινή ημερήσια διάταξη και ουσιαστικά
αποτελούν ακόμη ένα «καμπανάκι» για την διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.
Τα ευχολόγια δεν μπορούν πλέον να λύσουν το
πρόβλημα, οι δηλώσεις των συγκλονισμένων υπουργών για το δράμα των ανέργων
επίσης είναι πλέον τόσο κακόηχες, που καλύτερα να μην γίνονται διότι ακούγονται
τουλάχιστον υποκριτικές. Διότι αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα την ίδια ώρα
είναι αυτοί που εισηγούνται και συναινούν σε μέτρα απαράδεκτα που ροκανίζουν
την εργασία, διευρύνουν την ανεργία και έχουν μειώσει ακόμη και αυτό το επίδομα
ανεργίας σε ψίχουλα.
Γι’ αυτό και όλες οι δεσμεύσεις και οι δηλώσεις που
γίνονται για καλύτερες μέρες και για πολιτικές που θα μας βγάλουν από το
αδιέξοδο ακούγονται περίπου σαν παραμύθια. Η περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση δεν
είναι δυνατόν να πετύχει, εάν μας την επιτρέψουν και όποτε, εάν δεν συνοδεύεται
από πολιτικές που θα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας και εάν δεν δημιουργούν
προϋποθέσεις απασχόλησης.
Η ανεργία ούτως ή άλλως δεν είναι μόνο πρόβλημα
ελληνικό. Προκαλεί τεράστιες αρρυθμίες τόσο στην Ισπανία όσο και στην
Πορτογαλία. Στις χώρες δηλαδή που η μνημονιακή πολιτική «ζει και βασιλεύει».
Αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο,
η ανεργία θα εξακολουθεί να αποτελεί τη μάστιγα της Ευρώπης για την επόμενη
δεκαετία τουλάχιστον. Εκτός και εάν ο στόχος των Ευρωπαίων είναι να τελειώνουν
με όσες χώρες μπορούν, για να συνεχίσουν όσοι μπορούν να αντέξουν. Δεν εξηγείται
διαφορετικά η εμμονή τους σε μία λανθασμένη οικονομική συνταγή που όλοι έχουν
επισημάνει τα αδιέξοδά της, όλοι έχουν εντοπίσει τις συνέπειές της, επιμένουν
όμως στο ίδιο μοτίβο, αδιαφορώντας προφανώς για τα θύματα που αφήνουν πίσω
τους.
