Οποιος τις
τελευταίες μέρες έτυχε να βρεθεί στο Εργατικό Κέντρο Βόλου έγινε μάρτυρας
απίστευτων καταστάσεων και μίας εικόνας που πραγματικά δεν τιμά την σύγχρονη
Ελλάδα. Νεαροί και μεγαλύτεροι σε ηλικία, άνδρες και γυναίκες, πολλές μάλιστα
με τα παιδιά στα χέρια να περιμένουν
υπομονετικά στην ουρά για να υποβάλλουν αίτηση για δουλειά. Μην φανταστείτε
κάτι φοβερό, πέντε μήνες δουλειάς για 625 ευρώ το μήνα σε διάφορες ειδικότητες
ανά το Νομό. Καθισμένοι στο πεζοδρόμιο και σε όποιο γραφείο έβρισκαν μπροστά
τους με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο αλλά και την ελπίδα ότι μπορεί αυτή
τη φορά να είναι οι τυχεροί που θα επιλεγούν. Αντιφατικά συναισθήματα και μία
αίσθηση χαρμολύπης που έρχεται να επιβεβαιώσει ότι στην Ελλάδα του 2012 οι
νεοέλληνες ανά δεκάδες ψάχνουν την τύχη τους, θεωρώντας «βάλσαμο» ακόμη και μία
δουλειά πέντε μηνών.
Την ίδια στιγμή που
άλλοι εκατοντάδες άνθρωποι ζουν
καθημερινά με τον τρόμο μη χάσουν τη δουλειά τους. Άλλοι δέχονται μειώσεις
αποδοχών και άλλες δυσμενείς μεταβολές των εργασιακών σχέσεών τους προκειμένου
να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εργασία που ήδη έχουν. Πολλοί παλεύουν
περισσότερο από δύο και τρία χρόνια να βρουν διέξοδο από την ανεργία.
Είμαι σίγουρη ότι
όλα τα παραπάνω ως σκηνικό ίσως και να προκαλούν σε πολλούς απαξία, διότι δεν έχουν νιώσει ποτέ την
απογοήτευση του ανέργου που παλεύει χρόνια να πιάσει μία δουλειά και ούτε
φυσικά έχουν νιώσει την απελπισία όταν οι υποχρεώσεις τρέχουν και δεν μπορούν
να ανταποκριθούν.
Ίσως απλά να έχουν
αντίστοιχα ακούσματα, σίγουρα όμως όχι εικόνες, διότι εάν πράγματι είχαν θα
έσκυβαν ταπεινά το κεφάλι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που περιμένουν να
κατοχυρώσουν μία «θέση στον ήλιο» και θα ζητούσαν χίλιες φορές συγνώμη
αναλογιζόμενοι τις ευθύνες που έχουν για την κατάσταση που έχουν φέρει αυτούς
τους ανθρώπους.
Το δικαίωμα στην
εργασία κάποτε ήταν αυτονόητο. Τώρα είναι όχι απλά ζητούμενο αλλά και «τυχερό»
για όσους ακόμη έχουμε ή προσπαθούμε να διατηρήσουμε έστω και με «τραύματα» και
υποχωρήσεις την εργασία μας. Τι να πεις όμως σε όσους σήμερα ελπίζουν αλλά
αύριο δεν θα είναι μέσα σε αυτούς που θα αξιολογηθούν βάσει κριτηρίων και
μορίων και ενδεχομένως μείνουν εκτός και από αυτό το διαγωνισμό;
Τι μπορεί να πεις
στους χιλιάδες ανέργους που σπεύδουν από διαγωνισμό σε διαγωνισμό και από
προκήρυξη σε προκήρυξη μήπως και δούνε άσπρη μέρα; Τίποτα, παρά να
συμπαρασταθείς και να προσπαθείς κάθε φορά, εάν μπορείς, να βοηθήσεις. Να συνδράμεις
κυρίως έτσι ώστε να μη νιώθουν την απαξία… που η κατάσταση τούς έκανε να
νιώθουν. Ότι δηλαδή… αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας… Διότι
έτσι νιώθουν οι περισσότεροι και το βλέπεις από τον τρόπο που σε προσεγγίζουν
για να ζητήσουν μία πληροφορία ή βοήθεια για να συμπληρώσουν την αίτησή τους.
Γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι μπορεί να μην είναι καν οι «τυχεροί».
