Σε δύο εβδομάδες οι πολίτες θα οδηγηθούν ξανά στις κάλπες. Τα όσα προηγήθηκαν λίγο πολύ είναι γνωστά, γι’ αυτά που δεν ξέρουμε είναι αυτά που θα ακολουθήσουν και για τα οποία μένει να δούμε ποιων οι προβλέψεις θα διαψευστούν και ποιων όχι.
Βέβαια μέχρι και τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα σταματήσει αυτός ο ορυμαγδός εκφοβισμού, κινδυνολογίας και νουθεσιών προς τους Έλληνες ψηφοφόρους από όσους αισθάνονται ότι διεκδικούν τη γνώση της απόλυτης αλήθειας.
Μπορεί να σταμάτησε από χθες η δημοσιοποίηση αποτελεσμάτων δημοσκοπήσεων, όμως αυτό είναι το λιγότερο από όσα φαντάζομαι ότι θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες και μέχρι τις 17 Ιουνίου που θα ανοίξουν οι κάλπες και θα καταγραφεί το εκλογικό αποτέλεσμα.
Είναι όμως ίσως η πρώτη φορά -εάν εξαιρέσει κανείς τις ειδικές συνθήκες της 6ης Μαΐου- που οι Έλληνες οδηγούνται στην κάλπη όντας στα όρια της νευρικής κρίσης. Για το γεγονός ότι καθημερινά «βομβαρδίζονται» με τον κίνδυνο της δραχμής, για το γεγονός ότι στα τηλεοπτικά πάνελ κάθε μέρα εξελίσσεται ένας εθνικός σπαραγμός με τους καλόπαιδες και τα αποπαίδια που ομιλούν στο όνομα του λαού για το μέλλον της χώρας. Για το γεγονός ότι γεμίσαμε αριθμολάγνους με τα κομπιουτεράκια στο χέρι που δεν τολμά κάποιος να κάνει μία πρόταση και αρχίζουν τους υπολογισμούς, βγαίνει δεν βγαίνει, τις περισσότερες φορές μόνο και μόνο για να λοιδωρήσουν και να απαξιώσουν οποιαδήποτε πρόταση γίνεται και η οποία δεν έχει περάσει από τη δική τους έγκριση.
Οι Έλληνες πολίτες οδηγήθηκαν την τελευταία διετία στα «κάγκελα». Αναπόφευκτα, λοιπόν, η επόμενη Βουλή κινδυνεύει να βρεθεί κάπου εκεί.
Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου βρίσκονται αντιμέτωπες με την καθολική σύγχυση όσων καλούνται να τις ψηφίσουν. Και υπεύθυνες για τη σύγχυση αυτή είναι κυρίως οι ίδιες.
Ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος καλεί τον κόσμο να αναγνωρίσει την αναγκαιότητα του νέου μνημονίου, χωρίς ωστόσο να είναι σε θέση να πείσει για την αναποτελεσματικότητά του. Το καλύτερο και το μοναδικό ίσως λογικό του επιχείρημα είναι η παραμονή στο ευρώ που έχει αναδειχθεί σε πανάκεια.
Το άλλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος εναντιώνεται στο μνημόνιο, παρουσιάζοντας τις δικές του εναλλακτικές προτάσεις για το μέλλον της χώρας. Προχθές ο Αντώνης Σαμαράς και χθες ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασαν την ολοκληρωμένη οικονομική τους πρόταση για την επόμενη μέρα και ουσιαστικά επί αυτών θα κληθούν οι πολίτες να επιλέξουν. Να επιλέξει αυτός που πλήττεται από την ανεργία, την ακρίβεια, την ανέχεια και την ανασφάλεια και αναζητεί διέξοδο στα δικά του προβλήματα.
Με πόσο καθαρό κεφάλι και μυαλό μπορεί να το κάνει αυτό, με πόση ψυχραιμία μπορεί να επιλέξει το λιγότερο κακό -διότι περί αυτού πρόκειται εδώ που φτάσαμε- μένει να το δούμε.
Μέχρι τότε ωστόσο οφείλουμε να επισημάνουμε ότι προσφέρουν κακή υπηρεσία προς τον τόπο όσοι συνεχίζουν έναν αγώνα αδιέξοδο χωρίζοντας τους πολίτες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς για αυτό και πολύ σωστά επισημαίνεται από πολλούς ότι ο μέσος Έλληνας που πλήττεται από την ανεργία, την ακρίβεια, την ανέχεια και την ανασφάλεια αναζητεί διέξοδο στα δικά του προβλήματα. Ελάχιστα ενδιαφέρεται για να δώσει λύση σε κομματικά αδιέξοδα. Προφανώς και αρνείται να δει το μέλλον του μέσα από τους μισθούς της Βουλγαρίας ή της Κροατίας. Αλλά επίσης αρνείται να λειτουργήσει υπό το καθεστώς ιδεοληψιών, δεξιών ή αριστερών αποχρώσεων». Για αυτό και είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης…
