ΤΟΠΙΚΑ

«Ανοιχτή πληγή οι Νηες» τονίζει ο Μητροπολίτης Δημητριάδος & Αλμυρού

ανοιχτή-πληγή-οι-νηες-τονίζει-ο-μητρ-872638

Ο κ. Ιγνάτιος μιλά για όλους και για όλα σε συνέντευξη, που παραχωρεί στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ – Η ενεργειακή κρίση, η εκκλησιαστική περιουσία και ο κίνδυνος εξ Ανατολάς

Με την οξύνοια, που τον διακρίνει, και τον «κοφτερό» λόγο, όπου πρέπει, ο Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος μιλά για όλους και για όλα σε συνέντευξη, που παραχωρεί στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.

Χαρακτηρίζει την υπόθεση στις Νηες σαν «ανοιχτή πληγή» και μιλά για «κατεστημένες νοοτροπίες και θλιβερές αγκυλώσεις, που εμποδίζουν τη δημιουργία και εξέλιξη ενός έργου, που θα δώσει ζωή στην περιοχή».

Προβλέπει, προβληματισμένος, ότι η ενεργειακή κρίση θα κρατήσει πολύ και εκφράζει την αγωνία του για το κλίμα αγριότητας, με αφορμή την έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας και τα κρούσματα παιδοφιλίας.

  • Συνέντευξη στη ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ

Σεβασμιώτατε, οι συνέπειες της ενεργειακής κρίσης ακουμπούν και την Εκκλησία. Πιστεύετε ότι η Πολιτεία πρέπει να εντείνει τις προσπάθειες για την εφαρμογή των αναγκαίων πολιτικών, που θα προστατεύουν ιδιαιτέρως τους ασθενέστερους οικονομικά συνανθρώπους μας;

Είναι γεγονός ότι τα εκκλησιαστικά καθιδρύματα πλήττονται σκληρά από τη σοβούσα ενεργειακή κρίση, που είναι αποτέλεσμα ενός ακατανόητου και αχρείαστου πολέμου. Τα μηνύματα, που λαμβάνω από τους κληρικούς μας, είναι δραματικά, καθώς διεξάγουν καθημερινή μάχη για ν’ αντεπεξέλθουν και κυρίως να μη στερήσουν από τους αδύναμους αδελφούς μας το απαραίτητο καθημερινό φαγητό. Γι’ αυτό, λάβαμε κάποια μέτρα για τον περιορισμό του ενεργειακού κόστους, στέλνοντας κι ένα μήνυμα στον λαό μας για ανάλογες δράσεις σε οικιακό επίπεδο. Είναι αλήθεια ότι και η Πολιτεία, στο μέτρο των δημοσιονομικών της δυνατοτήτων, έλαβε κάποια μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων συμπολιτών μας, όμως πρέπει να γίνουν περισσότερα, δεδομένου ότι η κρίση, ως φαίνεται, θα κρατήσει για πολύ.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα βιώνουμε ολοένα και περισσότερο ένα κλίμα αγριότητας στην κοινωνία. Εγκλήματα, βιασμοί, παιδοφιλία, ενδοοικογενειακή βία. Εχει αγριέψει ο κόσμος, τι συμβαίνει;

Ολα αυτά προκαλούν αποτροπιασμό και απογοήτευση. Είναι φαινόμενα μιας κοινωνίας σε ηθική και αξιακή αποσύνθεση. Ομως, δεν με εκπλήσσουν. Την απάντηση στο ερώτημά σας έχουν δώσει οι Πατέρες της Εκκλησίας αιώνες πριν. Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, π.χ., μας είπε ότι «ο άνθρωπος, που απομακρύνεται από τον Θεό, γίνεται κτηνώδης και δαιμονιώδης». Τα τελευταία αρκετά χρόνια καταβάλλεται συστηματική και καλά οργανωμένη προσπάθεια να μεταβληθεί η Ελλάδα σε κάτι που δεν είναι, σε χώρα χωρίς αρχές χριστιανικές και αξίες παραδοσιακές. Επιχειρούνται ο θρησκευτικός της αποχρωματισμός, η αποϊεροποίηση της κοινωνίας, ο περιορισμός της θρησκευτικότητας στην περίκλειστη ατομικότητα. Ο διαχρονικός και αείφωτος ευαγγελικός λόγος θεωρείται ξεπερασμένος και αναχρονιστικός, τα σχολεία μας έπαψαν να καλλιεργούν τη χρηστοήθεια, γενιές ανθρώπων γαλουχούνται έξω από το ευεργετικό πλαίσιο της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης. Κι όλα αυτά γίνονται θυσία στον βωμό ενός ψευδεπίγραφου και καταστροφικού «προοδευτισμού», που επιδιώκει στανικά να διαμορφώνει ανθρώπους χωρίς φραγμούς και ηθικά ερείσματα, χωρίς σεβασμό στην ελευθερία και στην αξιοπρέπεια του άλλου. Τι καλύτερο περιμένετε, λοιπόν, από τα τραγικά γεγονότα των ημερών μας;

Βέβαια, στην κατάσταση αυτή διακρίνω και τις μεγάλες ευθύνες ημών των εκκλησιαστικών, οι οποίοι είναι καιρός να κοιταχτούμε στον καθρέπτη, να βγούμε από τον μικρόκοσμό μας, να αναλογιστούμε τα λάθη και τα ελλείμματά μας, να κάνουμε τη γενναία αυτοκριτική μας και να ανοιχτούμε στον λαό μας διαλαλώντας την Αλήθεια του Χριστού, χωρίς κόμπλεξ και φοβικά σύνδρομα για το τι θα πει για μας ο κόσμος. Δεν μας ενδιαφέρει ο κόσμος. Οδηγός μας είναι το Ευαγγέλιο και έργο μας η σωτηρία του ανθρωπίνου προσώπου στην ολότητά του.

Είστε ποιμενάρχης σε μία Μητρόπολη, οι ρίζες και οι καταβολές του ποιμνίου της οποίας προέρχονται από πρόσφυγες. Η συλλογική μνήμη είναι δυνατή στις νεότερες γενιές;

Νιώθω ευλογημένος, που ποιμαίνω μία Μητρόπολη με έντονο το προσφυγικό στοιχείο και ανεπτυγμένη την ιστορική μνήμη. Διακρίνω, μάλιστα, ότι οι οικογένειες, που έχουν τέτοιες ρίζες, φροντίζουν τα παιδιά τους να μην αποκοπούν απ’ αυτές, διδάσκοντας από μόνες τους την αληθινή ιστορία, σε όλες τις διαστάσεις της. Γενικότερα, όμως, με ανησυχεί η ιστορική ένδεια, που χαρακτηρίζει τη νέα γενιά και δεν είναι ξένη προς τα φαινόμενα, που περιέγραψα πιο πάνω. Με προβληματίζει το γεγονός ότι οι Ελληνες της εποχής μας δεν αγαπούν με πάθος την πατρίδα μας, γιατί απλούστατα δεν τη γνωρίζουν και εδώ εντοπίζονται οι τεράστιες ευθύνες της Εκπαίδευσης. Δεν έχουν γίνει αποδέκτες του ιστορικού και πνευματικού μεγαλείου της Αρχαίας Ελλάδας, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, των νεότερων χρόνων, με τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, που φτάνουν μέχρι το 1940. Δεν γνωρίζουν τον ρόλο και τη σημασία των 440 χρόνων της τουρκοκρατίας, μια εποχή δηλαδή που ο Ελληνισμός μεγαλούργησε, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος. Με φοβίζει ακόμα περισσότερο η αλόγιστη τάση της σύγχρονης προπαγάνδας να ταυτίζει τον υγιή πατριωτισμό με τον επάρατο εθνικισμό. «Μη μιλάτε για πατρίδα, για Ελλάδα, για Εθνος, για Γένος, γιατί θα σας πουν εθνικιστές, ακροδεξιούς!». Αυτές οι ανοησίες έχουν οδηγήσει στην άμβλυνση του πατριωτικού αισθητηρίου και στον χαρακτηρισμό όσων τολμούν να υψώσουν τη Σημαία των Αγώνων και των Θυσιών ως «γραφικών και επικίνδυνων για τη σύγχρονη – προοδευτική Ελλάδα».

Δόξα τω Θεώ, η Εκκλησία της Ελλάδος, ήδη από την εποχή Χριστοδούλου, μέχρι και σήμερα, έχει επιδοθεί σε έναν ιερό αγώνα αναθέρμανσης της ιστορικής μνήμης, μέσα από τη γνώση της ιστορίας, τη μελέτη των πηγών, ακόμα και τη συγγραφή νέων κατηχητικών βοηθημάτων με ιστορικό προσανατολισμό. Οι μεγάλες εθνικές επέτειοι των 200 χρόνων από την Επανάσταση και των 100 από τη Μικρασιατική Καταστροφή έγιναν αφορμή διοργάνωσης πληθώρας επιστημονικών συνεδρίων και ιστορικών εκδόσεων, που αποτελούν την ελάχιστη συμβολή της Εκκλησίας μας στον εθνικό και πατριωτικό αναβαπτισμό των Νεοελλήνων.

Ανησυχείτε για τις σημερινές απειλές και επιβουλές εξ Ανατολάς;

Και ποιος δεν ανησυχεί; Οι σχέσεις μας με την Τουρκία βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή, με υπαιτιότητα της πολιτικής της ηγεσίας, η οποία τις εργαλειοποιεί, για να γαντζωθεί στην εξουσία, έστω κι αν διακυβεύεται η ειρήνη στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Είναι ευτυχές το γεγονός ότι οι πολιτικές δυνάμεις στην πατρίδα μας είναι ενωμένες, τουλάχιστον στο ζήτημα αυτό, και εκπέμπουν ένα αποτρεπτικό και καθαρό μήνυμα ενότητας και ετοιμότητας. Είναι, επίσης, καθοριστικής σημασίας και ο νηφάλιος και ψύχραιμος χειρισμός της Κυβέρνησης, η οποία παραμένει αταλάντευτη στην υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων σε στεριά και θάλασσα, διεθνοποιεί τις γειτονικές προκλήσεις και ταυτόχρονα θωρακίζει τη χώρα για την προάσπιση της ειρήνης και της ασφάλειας του λαού μας.

Εκτιμάτε ότι η Εκκλησία πρέπει να έχει λόγο υποστηρικτικό σε ό,τι απασχολεί τους ανθρώπους; Ορισμένες φορές υπάρχει η αίσθηση ότι οι τοποθετήσεις έχουν άρωμα πολιτικό. Ισχύει αυτό;

Είναι δυνατόν η Εκκλησία να μην υποστηρίζει τους ανθρώπους στην αντιμετώπιση των ποικίλων προβλημάτων τους; Είναι δυνατόν η Μάνα να αδιαφορεί για τα παιδιά της; Είναι γνωστό ότι τα κοσμικά συστήματα εξουσίας θέλουν την Εκκλησία κλεισμένη στους τοίχους των Ναών, να ψέλνει και να θυμιατίζει. Ομως, η Εκκλησία δεν υπάρχει μόνο γι’ αυτό. Από τη Λατρεία του Θεού ξεκινά και απλώνει το χέρι της αγάπης Της στις εικόνες του Θεού, στον κάθε άνθρωπο. Τι το πολιτικό έχει αυτό; Οι πολίτες του τόπου είναι τα μέλη της Εκκλησίας. Πώς, λοιπόν, να μη νοιάζεται η Εκκλησία για τα μέλη της;

Υπάρχει κάποιος μεγάλος στόχος σας στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος, που δεν έχει επιτευχθεί; Για παράδειγμα, η επένδυση στις Νηες είναι ένα σχέδιο, στο οποίο η τοπική Εκκλησία είχε μπει μπροστά, αλλά…

Ο διαρκής σκοπός και στόχος μας είναι να δικαιώνουμε τη διακονία μας και να ανταποκρινόμαστε στις πνευματικές και άλλες ανάγκες του λαού μας, υπηρετώντας την ενότητα. Δεν κάνουμε άλλα, μεγαλεπήβολα σχέδια. Σχεδιάζουμε και προχωρούμε βήμα – βήμα. Αλλοτε επιτυγχάνουμε, άλλοτε όχι, αλλά και μέσα από τις δυσκολίες και τις αναποδιές διδασκόμαστε και γινόμαστε δυνατότεροι.

Το ζήτημα με το εκκλησιαστικό κτήμα στις Νηες είναι μία ανοιχτή πληγή. Μας θλίβει το γεγονός ότι γραφειοκρατικά ζητήματα, κατεστημένες νοοτροπίες και θλιβερές αγκυλώσεις εμποδίζουν τη δημιουργία και την εξέλιξη ενός έργου, που θα δώσει ζωή στην περιοχή. Γι’ αυτό, δεν θα σταματήσουμε τον αγώνα μέχρι να αποκατασταθεί η αλήθεια, ότι η περιουσία αυτή είναι εκκλησιαστική και μόνον αν παραμείνει τέτοια θα μπορέσει να αξιοποιηθεί επ’ ωφελεία της τοπικής κοινωνίας, δίδοντας, ταυτόχρονα, μεγάλη ώθηση στη Μητρόπολή μας να αναπτύξει, έτι περαιτέρω, το κοινωνικό της έργο.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με ένα πόνημά του έφερε ξανά στο προσκήνιο το θέμα της αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας. Σε ποιο πλαίσιο πιστεύετε ότι μπορεί να γίνει αυτό, ώστε να υπάρχει ανταποδοτικότητα στην κοινωνία;

Ο Αρχιεπίσκοπος έχει θέσει σκοπό ζωής την απελευθέρωση της εναπομείνασας περιουσίας της Εκκλησίας μας, προκειμένου να αξιοποιηθεί προς όφελος του λαού μας. Για να συμβεί, όμως, αυτό χρειάζεται η συνέργεια της Πολιτείας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Απαιτούνται πολιτική βούληση και σειρά νομοθετημάτων προς την κατεύθυνση αυτή. Κοινές επιτροπές Εκκλησίας και Πολιτείας εργάζονται συστηματικά γι’ αυτό. Υπάρχει καλή χημεία μεταξύ των δύο πλευρών και διάθεση εξεύρεσης της καλύτερης δυνατής λύσης, από την οποία θα ωφεληθούν και η Εκκλησία, για την ανάπτυξη και απελευθέρωση των κοινωνικών της πρωτοβουλιών, και το Κράτος. Ελπίζω να ζήσουμε, για να δούμε τη θετική έκβαση αυτής της υπόθεσης.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου