Κάποτε η Εργατική Πρωτομαγιά αποτελούσε την «προμετωπίδα» όλων των κινητοποιήσεων των εργαζομένων.
Το μήνυμα που θα πρέπει να σταλεί από τις πλατείες θα πρέπει να είναι συγκεκριμένο και «ευανάγνωστο».
Ότι δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν άλλο τη πολιτική των απολύσεων – διαθεσιμοτήτων, της λιτότητας, των φόρων και της φτώχειας. Απαίτησαν την αλλαγή των ασκούμενων πολιτικών και εξέφρασαν τη ριζική αντίθεση τους στις προσπάθειες να φορτωθούν οι εργαζόμενοι τη κρίση.
Με όλες αυτές τις πομφόλυγες που ακούμε αυτές τις μέρες – για να μη χρησιμοποιήσω καμία άλλη έκφραση- κοντεύουμε να πάθουμε σύγχυση. Οι εργαζόμενοι ωστόσο οφείλουν να κλείσουν τα αυτιά τους στις «σειρήνες» και σε όσους είτε τάζουν λαγούς με πετραχήλια είτε επενδύουν στην επένδυση.
Οι περισσότεροι σου δίνουν την αίσθηση τις τελευταίες μέρες ότι ζούνε σε «γυάλινο κλουβί». Δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Δεν είναι δυνατόν να επιμένεις ακόμη να δηλώνεις π.χ. ότι οι αποφάσεις αυτές όσο και εάν είναι δύσκολες θα οδηγήσουν την χώρα στην ασφάλεια, όταν ήδη η ανασφάλεια που κυριαρχεί θυμίζει τις χειρότερες εποχές.
Εκτός και εάν είσαι από αυτούς που όσα και εάν χάσουν… κάτι θα μείνει για τα παιδιά τους. Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους; Τους πολλούς που δίνουν πλέον την μάχη της επιβίωσης και ενδεχομένως από την ερχόμενη εβδομάδα να αποτελεί ζητούμενο και αυτή; Τι γίνεται με όσους με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνται καθημερινά στο περιθώριο της κοινωνίας ξεβρασμένοι από ένα σύστημα πολιτικό που βρήκε πάλι την εύκολη λύση επιβάλλοντας μέτρα για να εξιλεωθεί από αυτά που έπρεπε να κάνει εδώ και χρόνια;
Το χειρότερο όμως από όλα τα παραπάνω είναι ότι δεν έχουμε ακόμη ακριβή εικόνα για αυτά που μας περιμένουν μετά τις εκλογές. Και όσο εμείς φανταζόμαστε την δυστυχία να έρχεται, τόσο η σύγχυση μεγαλώνει μαζί με την απογοήτευση αλλά και την εξαπάτηση που μπορεί να νιώθει όποιος άλλα περίμενε και «αλλού η ζωή τον πάει».
Σε αυτό το σκηνικό σήμερα εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι και άνεργοι, τιμούμε την Εργατική Πρωτομαγιά. Δεν μπορώ να μαντέψω εάν οι πλατείες σήμερα θα είναι γεμάτες ή όχι. Ελπίζω πως θα είναι, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να συνειδητοποιήσουν πλέον ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι, όσοι ακόμη θέλουν να παραμυθιάζονται ότι τελικά σφίξε – σφίξε το ζωνάρι… θα έρθει το νοικοκύρεμα.
