Είναι πράγματι «αφοπλιστικός» ο τρόπος με τον οποίο ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου τοποθετείται στα πράγματα και ειδικότερα στα θέματα που αφορούν στην ελληνική κοινωνία.
Σε συνέντευξη που έδωσε μεταξύ άλλων υπογραμμίζει ότι «καλύτερα οι Έλληνες να θυμώνουν γι’ αυτά που ζουν, παρά να ζήσουν την απόλυτη καταστροφή μιας χρεοκοπίας. Και αυτό το αποτρέψαμε. Ξέραμε ότι θα έχει κόστος. Αλλά ήταν συλλογική η απόφασή μας να κάνουμε το πατριωτικό μας καθήκον».
Δεν ξέρω εάν και οι υπόλοιποι βουλευτές και υπουργοί που ψήφισαν τα δύο μνημόνια αισθάνονται το ίδιο πατριώτες, μπορώ ωστόσο να υποθέσω ότι δεν αισθάνονται σωσμένοι οι Έλληνες πολίτες.
Δεν είναι -για να είμαστε πιο ακριβείς- δυνατόν να αισθάνονται σωσμένοι, όταν δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο αφού και το σήμερα είναι ήδη καταθλιπτικό.
Το περιβάλλον το οικονομικό είναι τόσο ασαφές πλέον που δικαιολογημένα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι μέλλει γενέσθαι. Υπό αυτή την έννοια και μόνο ούτε καν ως λόγια παρηγοριάς δεν μπορούν να εκληφθούν όλα αυτά που ακούγονται και διαβάζονται από τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.
Μπορεί κανείς να κατανοήσει ότι έγιναν λάθη στη χώρα και ότι επί δεκαετίες κανείς δεν φρόντισε να φτιάξει ένα κράτος σοβαρό και μία δημόσια διοίκηση λειτουργική και αποτελεσματική. Αυτό ωστόσο δεν αποτελεί άλλοθι ούτε φυσικά δικαιολογία για τα μέτρα που εφαρμόστηκαν και υλοποιούνται και τα οποία βασίζονται μόνο σε μία μονεταριστική πολιτική που περιλαμβάνει στον πυρήνα της μόνο περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων, ανέχεια, ανεργία και βαθειά ύφεση.
Μέχρι σήμερα μόνο ορισμένοι ψελλίζουν ορισμένες σκέψεις για αναπτυξιακή πολιτική κυρίως σε επίπεδο φιλοσοφικό και καθαρά θεωρητικό και αυτό αποδεικνύεται από τους δραματικούς πλέον ρυθμούς απορροφητικότητας σε έργα και προγράμματα.
Και μπορεί σύμφωνα με την λογική του Γιώργου Παπανδρέου… ο ελληνικός λαός κάποτε να καταλάβει ότι έπρεπε να ληφθούν μέτρα, σήμερα όμως αυτός ο ελληνικός λαός που όλοι τον επικαλούνται με μεγάλη ευκολία και στο όνομά του αποφασίζουν τα πιο σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα, υποφέρει κάθε μέρα και περισσότερο.
Δεν το λέμε εμείς, έτσι είναι η πραγματικότητα που συναντά κανείς στο δρόμο όπου πλέον δεν βλέπεις πρόσωπα χαμογελαστά και αισιόδοξα αλλά μόνο σκυθρωπούς ανθρώπους να περνούν βιαστικά από δίπλα σου, αγχωμένοι, πιεσμένοι και απεγνωσμένοι. Και το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι ήδη έχουν συνειδητοποιήσει πως και την επομένη των εκλογών δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Όχι γιατί έχουν πειστεί πως η πολιτική που ακολουθήθηκε είναι μονόδρομος αλλά διότι νιώθουν ήδη «δεμένοι χειροπόδαρα» σε συμφωνίες που άλλοι ενέκριναν για λογαριασμό τους.
