Πριν από ένα χρόνο ακουγόταν ως αστείο ότι η εργασία θα γίνει είδος πολυτελείας, πριν δε δέκα χρόνια κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί το σημερινό ορυμαγδό.
Πολλώ δε μάλλον ότι μπορεί και να τον βιώνει. Και όμως την ώρα που η κ. Λαγκάρντ, ανησυχώντας προφανώς από τα μηνύματα των γκάλοπ, ξεδιάντροπα παρεμβαίνει υπέρ των αρεστών της κομμάτων, τα στοιχεία που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα από τον ΟΑΕΔ για την ανεργία το μήνα Μάρτιο αποτελούν την πιο ηχηρή απάντηση σε όσους να εθελοτυφλούν.
Οι άνεργοι προσεγγίζουν το 1 εκ. σύμφωνα με τους εγγεγραμμένους, άρα το έχουν ξεπεράσει στην πραγματική αγορά εργασίας, και μάλιστα από αυτούς ούτε ένας στους τρεις δεν παίρνει επίδομα ανεργίας.
Και ενώ οι προβλέψεις εξακολουθούν να είναι δυσοίωνες, νέα στοιχεία δείχνουν ότι ολοένα και περισσότεροι Έλληνες φτάνουν στα όρια της ανέχειας αφού ακόμη και το μειωμένο επίδομα ανεργίας κατάντησε παροχή πολυτελείας όπως και τόσες άλλες.
O εργασιακός μεσαίωνας στη ζωή μας είναι πια γεγονός όπως και η ανέχεια. Και άντε ένας εργαζόμενος έστω και κουτσουρεμένο ένα μισθό -λένε πολλοί- θα τον πάρει. Ο άνεργος τι έχει να περιμένει; Δεν είναι όμως έτσι και εάν ορισμένοι επιχειρούν να περάσουν ως αναγκαίο κακό αυτή τη λογική συνειδητά υπηρετούν μία απάνθρωπη λογική. Μία λογική που υπαγορεύει μισή ζωή, μισό μεροκάματο και κανένα όνειρο.
Η ανεργία και η αθέατη όψη της (ελαστική εργασία, υποαπασχόληση) είναι αποτέλεσμα των μαζικών απολύσεων, της μη ανανέωσης συμβάσεων στο όνομα της κρίσης, των χιλιάδων λουκέτων. Είναι πλέον σαφές ότι επιδιώκεται η διάλυση κάθε έννοιας αξιοπρεπούς εργασίας και αμοιβών και την ίδια στιγμή ξεκίνησε ένα εμπόριο ελπίδας άνευ προηγουμένου. Έτσι η ανεργία λειτουργεί κυρίως ως μοχλό πίεσης και κατατρομοκράτησης των εργαζόμενων προκειμένου μετά να αποδεχθούν την πλήρη κατάργηση των συλλογικών τους συμβάσεων.
Ενώ θα έπρεπε πλέον να παλεύουμε για άλλα πράγματα, αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα ξανά. Δουλειά για όλους, αξιοπρεπή διαβίωση, ανθρώπινες συνθήκες και μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες μας και όχι ψίχουλα.
Φωνάζουμε για να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας που έγινε πλέον φιλοδώρημα αλλά και για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων των ανέργων και όσων δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα ένσημα για να δικαιούνται γιατρό.
Για όλα τα παραπάνω πρέπει να μιλήσουν οι πολιτικοί μας και να δεσμευτούν τα κόμματα και όχι να συνεχίζουν τις κοκορομαχίες σε έναν πολιτικό στίβο που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις έχει πλέον γίνει κομμάτι και θρύψαλα. Η επόμενη μέρα είναι αυτή που μας ενδιαφέρει και ας μας συγχωρέσει η κ. Λαγκάρντ που δεν συμμεριζόμαστε τις δικές της αγωνίες.
