Το δράμα ηλικιωμένων και μοναχικών ασθενών, που προτιμούν να παραμένουν στο Νοσοκομείο, παρά να επιστρέψουν στο άδειο σπίτι – Χείρα βοηθείας σε 70 άτομα την περίοδο της πανδημίας
Σε αυξημένο συναγερμό παραμένουν από την έναρξη της πανδημίας και έκτοτε οι κοινωνικές υπηρεσίες του Νοσοκομείου Βόλου, καθώς συγκριτικά με άλλες περιόδους, τα περιστατικά που χρήζουν κοινωνικής παρέμβασης και συνδρομής είναι πολύ περισσότερα. Oι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν ξεκινήσει μία καταγραφή θέλοντας να δημιουργήσουν ένα μητρώο με αυτά τα συμβάντα. Τα επίσημα στοιχεία αναμένεται να δοθούν στη δημοσιότητα μετά το Πάσχα και αναμένεται να είναι αποκαλυπτικά, καθώς περισσότεροι από 70 άνθρωποι, μοναχικοί στην πλειονότητα, άπλωσε δίχτυ προστασίας το νοσοκομείο τα δύο τελευταία χρόνια.
Σύμφωνα με πληροφορίες τα περισσότερα περιστατικά εστιάζονται κυρίως σε ηλικιωμένους ασθενείς, ανήμπορους και χωρίς συγγενείς, οι οποίοι ακόμη και όταν αποθεραπεύονται, όχι μόνο από covid, αλλά και άλλες νόσους, προτιμούν να παραμένουν σε ένα κρεβάτι κλινικής στο Αχιλλοπούλειο, παρά να επιστρέψουν σε ένα άδειο σπίτι.
Αυτό όμως δεν επιτρέπεται για μεγάλο διάστημα, διότι οι κλινικές παρέχουν μόνο ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Μόλις οι γιατροί ανάψουν το πράσινο φως θα πρέπει να δοθεί εξιτήριο.
Τότε είναι που τα καμπανάκια αρχίζουν να χτυπούν, όπως λέει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ η Ρούλα Τζανέτου, υπεύθυνη των Κοινωνικών Υπηρεσιών στο Αχιλλοπούλειο.
«Βλέπουμε τη δυστυχία και την απόγνωση να ζωγραφίζονται στο πρόσωπο ανθρώπων που είναι αξιοπρεπείς, αλλά μόνοι. Δεν έχουν συγγενείς και μόλις ενημερώνονται ότι αποθεραπεύτηκαν και πρέπει να πάρουν εξιτήριο, «πέφτει το ταβάνι» να τους πλακώσει. Ανοίγουν την ψυχή τους και αφηγούνται ιστορίες που μας κάνουν να ανατριχιάζουμε. Αισθάνονται ξεχασμένοι από όλους και εκλιπαρούν να παραμείνουν στο Νοσοκομείο», λέει η ίδια.
Σύμφωνα με την κ. Τζανέτου η περίοδος της πανδημίας αποκάλυψε πολλά «ανθρώπινα δράματα» που βρίσκονται καλά κρυμμένα πίσω από πόρτες που παραμένουν για χρόνια ερμητικά κλειστές.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι μεταξύ συμπολιτών που βρέθηκαν στο νοσοκομείο για νοσηλεία και μόλις αποθεραπεύτηκαν δεν ήθελαν να επιστρέψουν σπίτι τους, συγκαταλέγονται και αρκετοί οι οποίοι δεν έχουν κανέναν οικονομικό πόρο.
Ούτε μία πενιχρή σύνταξη. Αυτό αυτομάτως τούς στερεί τη δυνατότητα να μπορούν να μεταφερθούν για να παραμείνουν επί παραδείγματι σε μία Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων. Για να κάνει κάποιος εισαγωγή σε ένα Γηροκομείο πρέπει οπωσδήποτε να λαμβάνει σύνταξη, ώστε τα έξοδα παραμονής να πληρώνονται από το ασφαλιστικό του ταμείο.
Τέτοιες περιπτώσεις είναι αρκετές. Οι κοινωνικές υπηρεσίες του Νοσοκομείου Βόλου έχουν αρκετές φορές παρέμβει, προκειμένου να διερευνηθεί αν κάποιος δικαιούται έστω τη σύνταξη υπερηλίκων. Σε περίπτωση που μπορεί να κατοχυρωθεί τέτοιο συνταξιοδοτικό δικαίωμα οι κοινωνικοί λειτουργοί αναλαμβάνουν ακόμη και τη διεκπεραίωση των δικαιολογητικών που είναι απαραίτητα.
«Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε», τονίζει η κ. Τζανέτου.
Για τους πλήρως ανασφάλιστους, τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα καθώς στη Θεσσαλία υπάρχουν μόνο δύο χώροι που μπορούν να φιλοξενήσουν περιστατικά παρόμοια, το Κέντρο Χρόνιων Παθήσεων στο Δομοκό και το Ίδρυμα ακόμη ΑΡΙΣΤΕΥΣ στη Λάρισα. Για να μεταφερθεί ωστόσο ανασφάλιστος, η αναμονή διαρκεί μέχρι και τρεις μήνες στην καλύτερη των περιπτώσεων και αν υπάρχει διαθεσιμότητα κλινών. Σε διαφορετική περίπτωση αναζητείται «στέγη» στην υπόλοιπη επικράτεια.
Υπό τις παρούσες συνθήκες παραμένει ζητούμενο είναι η αύξηση των δημοσίων δομών που θα μπορούσαν χωρίς οικονομικές προϋποθέσεις να φιλοξενούν ανθρώπους που στη δύση της ζωής τους βρέθηκαν μόνοι και ανήμποροι. Δυστυχώς προς στιγμή το θέμα θίγεται πάντα, όποτε προκύπτουν τραγικά περιστατικά.
ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
