«Στο κατώφλι μας έχουμε μια χώρα που πληρώνει το τίμημα ενός ανόητου οικονομικού προγράμματος, αναφέρει χθες ο αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας Independent, σχολιάζοντας την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα των πέντε ετών ύφεσης.«Τι χρωστάμε στην Ελλάδα; Συμπάθεια, αλληλεγγύη, αλλά και μια συγγνώμη, αν ήσασταν υπέρ του ευρώ» γράφει χαρακτηριστικά.O ίδιος αρθρογράφος περιγράφει την κατάσταση που αντίκρισε στη χώρα, όταν βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα, με την αναταραχή που προκάλεσε η υπόθεση της αυτοκτονίας του 77χρονου φαρμακοποιού.«Η Ελλάδα μπαίνει στον πέμπτο συνεχόμενο χρόνο ύφεσης και όπως παρατήρησε και ο δημοσιογράφος Πίτερ Όμπορν, στην Μεγάλη Κρίση του 1930, η Βρετανία είχε χάσει το 10% του εθνικού της εισοδήματος (ΑΕΠ) και συνεχίζοντας τονίζει «Από το 2008, η αντίστοιχη απώλεια της Ελλάδας έφτασε το 13% και σύμφωνα με ορισμένες προβλέψεις, το ΑΕΠ θα πέσει άλλο 10% τ φετινή χρονιά. Έρχονται εκλογές και αυτό που οι πολίτες ζητούν είναι να επιστρέψει στην Αθήνα η εθνική κυριαρχία που τώρα βρίσκεται στο Παρίσι και το Βερολίνο.Για ένα διάστημα ακόμα δεν θα συμβούλευα τους ρομαντικούς να ταξιδέψουν στην Αθήνα» καταλήγει.
Δεν είναι το πρώτο άρθρο ξένης μεγάλης εφημερίδας που ουσιαστικά περιβάλλει το λαό της Μαγνησίας με συμπόνια εκφράζοντας ουσιαστικά αλληλεγγύη και συμπαράσταση για όλα αυτά που υποφέρει τα δύο τελευταία χρόνια.
Αναγνωρίζεται πλέον και στο εξωτερικό το αυτονόητο. Ότι τα μέτρα που εφαρμόστηκαν, οι θυσίες που ζητήθηκαν και η εξαθλίωση στην οποία υποβλήθηκαν οι Έλληνες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ανέχεια. Έχουν οδηγήσει δηλαδή για να είμαστε πιο ακριβείς ήδη στη εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του λαού με ότι αυτό συνεπάγεται για τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού που είναι πλέον δεδομένη. Όποιος βέβαια δεν τη βλέπει εθελοτυφλεί και ενδεχομένως να μην θέλει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα κατάματα διότι όπως και να το κάνεις πονάει. Είναι όμως αλήθεια ότι οι χειμαζόμενοι πολίτες πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα συνθέτοντας ένα σκηνικό που δεν το λέμε εμείς αλλά το παραδέχονται πλέον και ίδιοι οι πολιτικοί. Ακόμη και των δύο μεγάλων κομμάτων που εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένοι πλέον να πούνε τα πράγματα με το όνομά τους χωρίς περικοκλάδες, θα και εφόσον. Γνωρίζοντας από μέσα τα «μελλούμενα» και τις αποφάσεις που θα κληθούν να πάρουν μετά τις εκλογές έχουν πάρει ήδη το μήνυμα και έστω αχνά αφήνουν να εννοηθεί ότι οι δύσκολες μέρες δεν πέρασαν ακόμη. Είναι μπροστά μας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για αυτό και δεν αποτελεί λαϊκισμό ή υπερβολή όσα γράφονται ή ακούγονται από όσους αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής ή την επικρίνουν. Στο κάτω – κάτω δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να μεταφέρουν τον παλμό της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης.
