Οι αθέατες πτυχές των εφημεριών στον σημαντικότερο βραχίονα λειτουργίας του Νοσοκομείου με τα μάτια των γιατρών
Το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών στο Νοσοκομείο Βόλου, όπως και σε κάθε Νοσοκομείο, αποτελεί την «καρδιά» του ιδρύματος. Τον σημαντικότερο βραχίονα στη λειτουργία της Δευτεροβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Από εκεί περνούν, πλην εκείνων που έχουν ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία, όσοι αντιμετωπίζουν έκτακτα περιστατικά υγείας.
Τα Επείγοντα λειτουργούν πάντα σε συνθήκες πολέμου. Δεν χρειάστηκε η πανδημία για να συμβεί. Ειδικά στο Νοσοκομείο Βόλου, που είναι σε λειτουργία 24 ώρες το 24ωρο, το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών εφημερεύει κάθε μέρα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον μεγάλο φόρτο, που δέχεται, στον οποίο αντεπεξέρχεται με επιτυχία, μολονότι υπάρχουν σοβαρά ζητήματα υποστελέχωσης. Ενας γιατρός μπορεί να χρειαστεί να καλύψει δύο ιατρεία συγχρόνως. Η ενίσχυση του Τμήματος παραμένει ακόμη ζητούμενο. Οι προσλήψεις μόνιμων γιατρών καθυστερούν σε διάφορες ειδικότητες, όμως οι υπηρετούντες υγειονομικοί δίνουν τη μάχη της πρώτης γραμμής με αυταπάρνηση και αποτελεσματικότητα.
Τα όσα διαδραματίζονται κατά τη διάρκεια του 24ώρου παραπέμπουν πολλές φορές σε συνθήκες πολέμου, λόγω της μεγάλης προσέλευσης ασθενών και του λιγοστού προσωπικού. Η κίνηση στο Τμήμα έχει αυξηθεί κατά 40% την τελευταία τριετία, την ίδια περίοδο που οι αντοχές έχουν εξαντληθεί.
Λειτουργία χωρίς ανάσα
Οι ρυθμοί στο ΤΕΠ διαφέρουν από κάθε άλλο Τμήμα. Εκεί οι γιατροί και οι νοσηλευτές έχουν να κάνουν με Ηλίας Καραμέτοςτο κατεπείγον. Λειτουργία στα «κόκκινα» και χωρίς ανάσα. Τα περιστατικά δεν μπορούν να περιμένουν. Επί ποδός 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, 365 μέρες τον χρόνο. Δεν υπάρχει μέρα ή ώρα που το Τμήμα να μην έχει ασθενείς, που εξετάζονται ή αναμένουν να εξεταστούν, ειδικά τα δυο τελευταία χρόνια με την πανδημία κορονοϊού στο προσκήνιο.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα η προσέλευση ασθενών με συμπτώματα του ιού σε σχέση με τους εφιαλτικούς μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο του 2021, που κάθε πρωί κατά μέσο όρο 20-25 ασθενείς περίμεναν στην αναμονή να εξεταστούν με σοβαρά μάλιστα συμπτώματα, έχει μειωθεί. Η πίεση όμως παραμένει.
Ο κάθε γιατρός ασχολείται με 5-6 περιστατικά ταυτόχρονα, ώστε να εξυπηρετηθούν όσο καλύτερα γίνεται, με μόνη έννοια να είναι όσο λιγότερος ο χρόνος αναμονής τους πριν εξεταστούν.
Στο παθολογικό, στο χειρουργικό, στο καρδιολογικό σε όλους τους τομείς των επειγόντων δίνεται πραγματικά μάχη.
Βιώνουν συγκλονιστικές εμπειρίες οι γιατροί
Περιγράφοντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ την εικόνα μίας 24ωρης εφημερίας ο Ηλίας Καραμέτος, επειγοντολόγος, διευθυντής των ΤΕΠ, διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας στο Νοσοκομείο Βόλου, είναι συγκλονιστικός. Οι στιγμές που περιγράφει αποτυπώνουν πρωτόγνωρα συναισθήματα.
«Δεν αφήνω όμως τα μάτια μου, το βλέμμα, τις κινήσεις μου να με προδώσουν και να κάνω τον ασθενή να καταλάβει ότι κινδυνεύει. Αυτό τον κάνει ακόμα πιο φοβικό και ευάλωτο. Προσπαθώ να τον εμψυχώσω ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα λάβει την αναγκαία αγωγή και θα το ξεπεράσει. Κάτω από τη μάσκα μου όμως τα σφιγμένα χείλη μου μαρτυρούν άλλα», λέει.
Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα φίλου μου, που «έφυγε», όταν του εξηγούσα ότι θα πρέπει να κάνει εισαγωγή περιγράφοντας ότι πρέπει να γίνει για το καλό του. Εικόνες που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μας και θα τις κουβαλάμε οι γιατροί όλη μας τη ζωή και δεν είναι μία -δυο, του Γιάννη, του Θανάση, του Μανώλη…», συνεχίζει φορτισμένος.
Την ώρα αιχμής στα Επείγοντα επικρατεί χαμός. Διασώστες του ΕΚΑΒ και τραυματιοφορείς πηγαινοέρχονται μεταφέροντας περιστατικά, άλλα πιο ήπια, άλλα πιο σοβαρά, με το υγειονομικό προσωπικό να προσπαθεί να συντονιστεί και να συνεργαστεί όσο καλύτερα γίνεται.
«Ο κύριος λιποθύμησε, ενώ περπατούσε, μας αναφέρει τρομαγμένη η σύζυγος του ηλικιωμένου, που δεν επικοινωνεί στο φορείο. Δεν θέλει να τον αποχωριστεί γιατί καταλαβαίνει ότι δεν είναι καλά ο άνθρωπός της, από την άλλη, όμως, ξέρει ότι πρέπει να με αφήσει να κάνω τη δουλειά μου και περιμένει στην αίθουσα αναμονής. Την καθησυχάζω αν και η κατάστασή του είναι σοβαρή, όπως προκύπτει από τις εξετάσεις. Ο ασθενής που υπέστη ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο οδηγείται για εισαγωγή, ενώ η σύζυγός του δακρύζει γιατί δεν μπορεί να τον συνοδεύσει. Οι περιορισμοί είναι σαφείς. Λυγίζει όταν της αναφέρω πως πρέπει να ενημερώσει τα παιδιά της και λυγίζω και εγώ όταν μου λέει ότι δεν έχει άλλον στον κόσμο», περιγράφει ο κ. Καραμέτος. Εικόνες και καταστάσεις που ο ίδιος και οι συνάδελφοί του κουβαλούν μέσα τους μέρες μετά την κάθε εφημερία.
Προσπαθούν για το καλύτερο, αλλά…
Μπορεί βέβαια οι γιατροί να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, όμως προβλήματα υπάρχουν και έχουν να κάνουν κυρίως με την έλλειψη προσωπικού.
Η δουλειά στο Τμήμα είναι ομαδική. «Η αλυσίδα λειτουργεί σωστά, υπάρχει συνεργασία όλων. Γιατροί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, γραμματείς είναι συντονισμένοι μεταξύ τους». Ωστόσο, όπως λέει ο κ. Καραμέτος, ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Η καθυστέρηση και η ταλαιπωρία του ασθενούς, παρ’ όλο που έχει σαν εξιλαστήριο θύμα τον γιατρό ή τη νοσηλεύτρια σε πρώτο πλάνο, μπορεί να οφείλεται σε μια συγκυρία γεγονότων που «προσωπικά έχω βάλει στόχο να μηδενίσω, όπως η αναμονή των αποτελεσμάτων των εξετάσεων, η μεταφορά των ασθενών για εισαγωγή ή εξετάσεις σε άλλα ιατρεία του Νοσοκομείου, η γραφειοκρατία, η μηχανοργάνωση», προσθέτει.
Επιπροσθέτως θέτει το θέμα του εξοντωτικού ωραρίου στις εφημερίες.
Ο νόμος αναφέρει ότι ο γιατρός των Επειγόντων πρέπει να εφημερεύει σε 8ωρο κυλιόμενο ωράριο και όχι να είναι στο πόδι 24 ώρες. Κάτι τέτοιο θεωρείται επισφαλές για τον ίδιο, αλλά και τον ασθενή.
«Με μικρά διαλείμματα για αποσυμπίεση εναλλασσόμαστε με τους συναδέλφους τις ώρες μη αιχμής, ώστε να κάνουμε οικονομία δυνάμεων, καθώς η νύχτα είναι μπροστά μας. Αυτό που ποτέ δεν έκανα ώς τώρα είναι να διαχωρίσω τη θέση μου λόγω βαθμού από τους συναδέλφους. Είμαι ευτυχής, γιατί περιβάλλομαι από ειδικευόμενους και ειδικούς συναδέλφους με υψηλό επιστημονικό επίπεδο και απίστευτο φιλότιμο. Κρατούσαν, κρατούν και θα κρατούν στους ώμους τους το ΕΣΥ και θα πρέπει όλοι να το αντιληφθούν, γιατί αρχίζουν και εκλείπουν», αναφέρει ο γιατρός.
Η ηθική ικανοποίηση για τον ίδιο είναι όταν οι γιατροί βλέπουν τους ασθενείς να ορθοποδούν. Πολλές φορές παλεύουν με τον θάνατο. Κάθε λεπτό είναι κρίσιμο για τη ζωή τους.
«Εκεί που έχεις προλάβει να ισιώσεις τα πόδια σου στην καρέκλα του γραφείου, σε φωνάζουν ότι το ΕΚΑΒ θα φέρει έναν με δύσπνοια σε σοβαρή κατάσταση. Πρέπει να βρεις το κουράγιο να σηκωθείς, γιατί ξέρεις, όταν ορκίστηκες στο Ιπποκράτη, ότι ο άνθρωπος αυτός χρειάζεται τη βοήθειά σου και παίρνεις επιπλέον θάρρος, όταν πλαισιώνεσαι και από 3-4 συναδέλφους, που έχουν κληθεί επίσης, γιατί το περιστατικό είναι ένας νέος άνθρωπος με βαρύ πνευμονικό οίδημα. Τον παλεύεις, προσπαθούμε όλοι μαζί να τον κρατήσουμε στη ζωή, ο άνθρωπος κάθιδρος, κάτωχρος με δύσκολες ανάσες. Το βλέπεις στα μάτια του ότι τον έχει καταβάλει ο φόβος του θανάτου. Δεν τον αφήνουμε, προσπαθούμε με φάρμακα, με μηχανήματα, μέχρι που αρχίζει να ηρεμεί η αναπνοή του. Ψελλίζει λέξεις, μας λέει «ευχαριστώ» και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο. Η πιο μεγάλη ηθική ικανοποίηση, που μπορεί να νιώσει ένας γιατρός».
Αυτό είναι το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών. «Πολλοί το θεωρούν «χώρο εξορίας», τμήμα «δεύτερης γραμμής», ουσιαστικά είναι το πλέον νευραλγικό τμήμα σε ένα Νοσοκομείο, όπως το Αχιλλοπούλειο, που έχει υπό την ευθύνη του τη νοσοκομειακή περίθαλψη 200.000 κατοίκων της Μαγνησίας.
ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
