Μία ακόμη δημοσκόπηση έρχεται να επιβεβαιώσει την απόγνωση αλλά και τις δυσβάσταχτες επιπτώσεις που έχει η ανεργία στον ενεργό πληθυσμό της χώρας μας.
Η ανεργία αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος φόβος για το μέλλον για ένα ποσοστό 42% των πολιτών που συμμετείχαν σε πανελλαδική δημοσκόπηση της εταιρίας Alco, η οποία δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Crash και διεξήχθη σε δείγμα 1.200 ατόμων, το διάστημα από 20 ως 27 Μαρτίου. Στο ίδιο ερώτημα, το 26% απαντά η ανεπάρκεια των πολιτικών, το 15% η διαφθορά, το 11% η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και το 5% οι επιδιώξεις των ξένων.Με οριακή πλειοψηφία, 44%, οι πολίτες εκτιμούν ότι δεν υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης του μνημονίου, έναντι του 40% που έχουν τη γνώμη ότι υπήρξαν περιθώρια, ενώ 16%, όσων συμμετείχαν στην έρευνα, εμφανίζεται χωρίς άποψη. Ωστόσο, το 45% των ερωτηθέντων απαντά ότι το πιο ισχυρό κριτήριο για την επιλογή που θα κάνει στις εκλογές είναι η ανάγκη να παραμείνουμε στο ευρώ, έναντι του 41% που απαντά ότι βασικό κριτήριο της επιλογής του θα είναι η διαμαρτυρία για το μνημόνιο και τα κόμματα που το ψήφισαν.
Με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους ήδη ήταν φυσικό επόμενο και αυτή αλλά και οι άλλες δημοσκοπήσεις που θα γίνουν να αποτυπώνουν αυτή την απόγνωση και την απογοήτευση των πολιτών. Δεκάδες άλλωστε νοικοκυριά κάθε μέρα «ξαποστέλνονται» στη μιζέρια και στην κατάθλιψη εξαιτίας της απώλειας εργασίας αφενός και αφετέρου, διότι δεν ελπίζουν ότι θα βρεθεί κάποια άλλη δουλειά για να αντικαταστήσει το χαμένο εισόδημα.
Δυστυχώς έχει αποδειχθεί με τον πιο τραγικό τρόπο πέραν του επιστημονικού, ότι η ανεργία, αποτελεί σημαντικό κίνδυνο τόσο για την ψυχική όσο και για την σωματική υγεία των συμπολιτών μας. Και προς επίρρωση αυτών έρχονται τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την την αύξηση των αυτοκτονιών αλλά και των ψυχικών νοσημάτων που οφείλονται καθαρά στην απώλεια της εργασίας.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κλείνει τα μάτια του σε αυτή την πραγματικότητα. Πολλώ δε μάλλον να προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει ή ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν υπερβολές της στιγμής που αφορούν ευάλωτες ψυχές. Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι πλέον έχουν κυριευθεί από απογοήτευση και απόγνωση διότι γνωρίζουν ότι τα χειρότερα έρχονται. Δεν έχουν σε τίποτα να περιμένουν, δεν μπορούν να κάνουν πλέον όνειρα ούτε για την επόμενη μέρα και το αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία έγινε πια πλεονέκτημα για όσους ακόμη την έχουν. Ακόμη και με κουτσουρεμένους μισθούς και έναντι, ακόμη και με μισά ένσημα ή καθόλου ασφάλιση.
Δυστυχώς σε τέτοια άθλια σημεία έχουμε φτάσει και ακόμη ορισμένοι επιμένουν να βαυκαλίζονται ότι δεν τρέχει τίποτα. Ίσως γιατί έτσι μπορούν ανώδυνα να σχεδιάζουν και τα επόμενα «πολιτικά τους ανοσιουργήματα» αδιαφορώντας για το ποιόν θα βλάψουν. Όπως έκαναν άλλωστε και μέχρι τώρα.
