Η 24η Φεβρουαρίου ξημέρωσε με την έναρξη ευρείας επίθεσης της Ρωσίας στην Oυκρανία με έναν πόλεμο στην Ευρώπη. Μία μαύρη σελίδα για τη νεότερη ιστορία της Ευρώπης.
Τρεις μέρες μετά το Κίεβο υπό ασφυκτική πολιορκία και χιλιάδες Ουκρανούς να έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς, ενώ το σφυροκόπημα συνεχίζεται σε πολλαπλά μέτωπα, τόσο από εδάφους, όσο και από αέρος.
Η Δύση καταδίκασε τη ρωσική επιθετικότητα, ενώ ανακοινώνει καθημερινά νέα πακέτα αυστηρών κυρώσεων. Οι κινήσεις δεν έχουν ως αποτέλεσμα. Ο Πούτιν συνεχίζει ακάθεκτος για να κερδίσει τον στόχο του. Να αποκτήσει ζωτικό χώρο στην Ουκρανία.
Η Μόσχα υποστήριξε ότι πλήττει στρατιωτικές εγκαταστάσεις, όμως αυτές τις μέρες χάνεται άμαχος πληθυσμός.
Οι αναλυτές εκτιμούν ότι η Δύση άργησε να αντιδράσει. Μολονότι όλοι εκτιμούσαν ότι ο πόλεμος έρχεται, πίστευαν ότι ο Πούτιν δεν θα τολμήσει τελικά.
Λάθος εκτίμηση, διότι δεν «διάβασαν» σωστά τις προθέσεις του. Και τώρα τρέχουν.
Επισήμως εκφράζουν αλληλεγγύη στην Ουκρανία, επί της ουσίας όμως σχέδιο για το πώς θα αντιμετωπιστεί ο επεκτατισμός και η αναθεωρητική γεωστρατηγική του Πούτιν, τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν.
Την ίδια ώρα ο Πούτιν έχει το χέρι του στη στρόφιγγα του αερίου, άρα οι κυρώσεις θα αργήσουν κάπως να έχουν αποτέλεσμα.
Η Ευρώπη μετά από αυτό τον πόλεμο δεν θα είναι ξανά η ίδια.
Πρέπει να είναι έτοιμη για έναν αγώνα διαρκείας. Θα χρειαστούν χρόνια, ίσως και δεκαετίες, για να φανούν όλες οι συνέπειες αυτής της 24ης Φεβρουαρίου 2022, λένε οι αναλυτές.
Επισημαίνουν επίσης πως τα επόμενα χρόνια τα πράγματα στην εξωτερική περιφέρεια της Ευρώπης, στην οποία βρίσκεται και η Ελλάδα, θα αγριέψουν. Ο αναθεωρητισμός, η διαφαινόμενη βαθιά οικονομική κρίση και οι κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές που συνήθως τη συνοδεύουν, θα χρειαστούν σύνεση, υπομονή και αλλαγή νοοτροπίας.
Βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ μεγάλες εξελίξεις. Σκοπός είναι όμως η Ευρώπη να μην τρέχει πίσω από αυτές, αλλά να τις προλαβαίνει προωθώντας τη δική της στρατηγική. Μέχρι σήμερα δεν το έχει καταφέρει. Με αφορμή τις εξελίξεις στην Ουκρανία επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά το τραγικό έλλειμμα στρατηγικής σε θέματα ενιαίας αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής.
