Οποιος ασχολείται με το ποδόσφαιρο και υποστηρίξει ότι έπεσε από τα σύννεφα, λέει ψέματα. Το δυστύχημα είναι ότι ενώ τόσα χρόνια η ωμή βία στα γήπεδα ζει και βασιλεύει, η Πολιτεία δεν έχει καταφέρει να βάλει φρένο
Ο τραγικός τρόπος, με τον οποίο δολοφονήθηκε ο 19χρονος Αλκης, έχει παγώσει την Ελλάδα. Τα όσα αποκαλύπτονται με αφορμή τη δολοφονία του νεαρού φιλάθλου αποτελούν γροθιά στο στομάχι. Οι έρευνες της αστυνομίας, μετά τη φρικτή δολοφονία, αποκάλυψαν τέρατα και σημεία.
Για όσους βέβαια γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα και είναι μυημένοι στα άδυτα του αθλήματος δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.
Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια ένα μεγάλο τμήμα των οπαδών χρησιμοποιείται σαν πιόνι στη σκακιέρα των σκοπιμοτήτων, που θέλουν ενίοτε να εξυπηρετήσουν παράγοντες του ποδοσφαίρου και όχι μόνο.
Οποιος ασχολείται με το ποδόσφαιρο και υποστηρίξει ότι έπεσε από τα σύννεφα, λέει ψέματα. Το δυστύχημα είναι ότι ενώ τόσα χρόνια η ωμή βία στα γήπεδα ζει και βασιλεύει, η Πολιτεία δεν έχει καταφέρει να βάλει φρένο. Κάθε φορά που σημειώνονται τέτοια τραγικά περιστατικά, η εκάστοτε κυβέρνηση υπόσχεται ότι το «μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο» και ποτέ δεν γίνεται.
Ποιος όμως έχει το δικαίωμα πλέον να κωφεύει και να υποκρίνεται τον ανήξερο; Οταν ακόμη και στο τελευταίο χωριό της περιφέρειας, κατά καιρούς έχουν καταγραφεί πρωτόγνωρα επεισόδια βίας, είναι υγιές εν έτει 2022 η Πολιτεία ακόμη να μην μπορεί να φτάσει στον τερματισμό της οπαδικής βίας εντός ή εκτός γηπέδων;
Πρέπει να τεθούν όρια. Να χαραχτούν οι κόκκινες γραμμές. Οποιος τις ξεπερνά, θα έχει την ανάλογη αντιμετώπιση.
Μία οικογένεια ντύθηκε στα μαύρα. Το ίδιο πικρό ποτήρι έχουν πιει και άλλες παλαιότερα. Και η βία καλά κρατεί.
Ο τελικός της ντροπής στο Πανθεσσαλικό Στάδιο τον Μάιο του 2017 και όσα διαδραματίστηκαν τότε είναι η τρανή απόδειξη, πως ακόμη δεν έχουμε βάλει μυαλό. Η Πολιτεία, οι ΠΑΕ, οι σύνδεσμοι, οι ομοσπονδίες, τα ΜΜΕ, οι απλοί φίλαθλοι. Ολοι έχουν μερίδιο ευθύνης για τη μάστιγα της βίας, ο καθένας βέβαια ανάλογα με τον ρόλο που διαδραματίζει.
Πόσα θύματα πρέπει να θρηνήσουμε ακόμη μέχρι να καταλάβουμε ότι πρέπει να τεθούν κανόνες; Ακουσα συνάδελφο προχθές να λέει σε τηλεοπτικό πάνελ ότι μόνο η Θάτσερ το κατάφερε.
«Νικάμε τον χουλιγκανισμό και θα κάνουμε τα πάντα για να τον πατάξουμε», είχε πει η Μάργκαρετ Θάτσερ σε συνέντευξη Τύπου το 1986 σχετικά με το σχέδιο νόμου για το ποδόσφαιρο στη Βρετανία. Η Σιδηρά Κυρία αποφάσισε χωρίς να υπολογίσει πολιτικό κόστος να επιλύσει μία και καλή το αιώνιο πρόβλημα του χουλιγκανισμού, μετά την τραγωδία στις 29 Μαΐου του 1985 στο στάδιο Χέιζελ στις Βρυξέλλες, όπου η Λίβερπουλ και η Γιουβέντους θα αγωνίστηκαν για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης.
Η απόφαση της Θάτσερ προέβλεπε πενταετή αποκλεισμό των βρετανικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. «Πρέπει να καθαρίσουμε τον χουλιγκανισμό και θα περάσουμε ξανά τη θάλασσα για να παίξουμε σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις μόνο αν και όταν τελειώσουμε με αυτό το πρόβλημα», είχε πει τότε.
Ας τολμήσουν και στην Ελλάδα. Να καθίσουν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και να βρουν λύση. Ειδάλλως αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε και πάλι μπροστά σε μία ακόμη τραγωδία και θα είναι κρίμα. Οι ψυχές όσων έχουν χαθεί από το τυφλό μίσος του χουλιγκανισμού μόνο έτσι θα βρουν ανάπαυση.
